Podatnik, który wprowadza środek trwały do ewidencji, ma pewną swobodę w wyborze stawek amortyzacyjnych. Nie musi korzystać z metod, z których dotychczas korzystał.
Zgodnie z art. 22h ust. 2 PDOFizU: „Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i–22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego”. Oznacza to, iż w zależności od okoliczności podatnik może wybrać różne stawki amortyzacji dla nawet podobnych środków trwałych.
W przypadku nabycia środka trwałego w postaci nieruchomości, gdzie nakłady na jego stosowanie przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych wyniosły co najmniej 30% wartości początkowej, możliwe jest zastosowanie indywidulanej stawki, o której mowa w art. 22j PDOFizU, tj. stawki 10%.
Jak stanowi art. 22j ust. 1 pkt 3 PDOFizU: „Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo–usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
– dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata”.
W opisanym przypadku mamy do czynienia z lokalem ulepszonym przed jego wprowadzeniem do ewidencji. Nakłady na dostosowanie wyniosły więcej niż 30%, zatem podatnik ma prawo zastosować 10–letni okres amortyzacji. Jest to wybór podatnika.
Artykuł pochodzi z Systemu Legalis Ksiegowość Kadry Biznes. Zaloguj się lub kup dostęp
