Zgodność art. 89a i art. 89b VATU z przepisami unijnymi badał TSUE w wyroku z 15.10.2020 r. w sprawie C-335/19. Po tym wyroku zaistniała konieczność dostosowania przepisów krajowych do przepisów unijnych. W art. 89a VATU ograniczono warunki konieczne do spełnienia w celu skorzystania z ulgi na złe długi. Zrezygnowano z warunku, aby dostawa towarów / świadczenie usług była dokonana na rzecz podatnika zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji. Ponadto zrezygnowano z warunku, aby dłużnik pozostawać zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT i nie był w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji na dzień poprzedzający złożenie korekty deklaracji przez wierzyciela. Jednak wierzyciel, który chce skorzystać z ulgi na złe długi musi być nadal w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej zarejestrowanym podatnikiem VAT.
Ponadto wprowadzono możliwość skorzystania przez wierzyciela z ulgi na złe długi w odniesieniu do nabywców (dłużników) będących konsumentami oraz podatnikami VAT zwolnionymi – po spełnieniu określonych warunków. W takim przypadku korekta z tytułu ulgi na złe długi może zostać dokonana, jeżeli:
1) wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego lub
2) wierzytelność została wpisana do rejestru długów prowadzonego na poziomie krajowym, lub
3) wobec dłużnika ogłoszono upadłość konsumencką na podstawie odrębnych przepisów.
Termin na skorzystanie z ulgi na złe został wydłużony z dwóch do trzech lat od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność, licząc od końca roku, w którym została ona wystawiona.
Przepisy krajowe dotyczące zmian w uldze na złe długi zaczną obowiązywać od 1.10.2021 r. Jednak należy zauważyć, że wierzyciele mogą skorzystać z ulgi na złe długi przed tą datą bez konieczności spełniania dodatkowych warunków wynikających z art. 89a w obecnym brzmieniu, powołując się bezpośrednio na przepisy dyrektywy 2006/112/WE i ich wykładnię zawartą w wyroku TSUE z 15.10.2020 r. w sprawie C-335/19.
