Większość kwestii uregulowana jest w przepisach prawa, więc nie ma obowiązku przeniesienia tych regulacji do regulaminu, ale gwarancja to kwestia nieobligatoryjna i jeżeli sprzedawca chce jej udzielić, to wymagane jest oświadczenie gwaranta.
Przepis art. 384 § 1 Kodeksu cywilnego (dalej: KC) stanowi, że ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy. Pojęcie wzorców umownych obejmuje nie tylko regulaminy, ale również wszelkiego rodzaju tabele, cenniki i taryfy określające stawki opłat. Nigdzie jednak nie ma wymogu ich wprowadzenia. Często przedsiębiorcy się na takie rozwiązanie decydują, ponieważ nie muszą np. wpisywać wielu rzeczy do treści indywidualnie zawieranych umów. Tym niemniej z tego przepisu nie płynie obowiązek tworzenia wzorców umownych.
Autor nie może jednak stwierdzić, że jest to zbędne, bo istnienie regulaminów może wiele uprościć w obrocie (ogólne zasady zostaną bowiem skatalogowane). Inaczej będzie w przypadku gwarancji, która jest udzielana dobrowolnie i wymaga – co do zasady – oświadczenia gwaranta, to on bowiem określa na jakich zasadach tej gwarancji udziela. Zgodnie z art. 577 § 1 KC udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu.
Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie. Z kolei art. 5771 § 1 KC stanowi, iż gwarant formułuje oświadczenie gwarancyjne w sposób jasny i zrozumiały, a gdy rodzaj informacji na to pozwala – w powszechnie zrozumiałej formie graficznej. Jeżeli rzecz jest wprowadzana do obrotu w Rzeczypospolitej Polskiej, oświadczenie gwarancyjne sporządza się w języku polskim. Wymagania używania języka polskiego nie stosuje się do nazw własnych, znaków towarowych, nazw handlowych, oznaczeń pochodzenia towarów oraz zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej.
