Przełożony poinformował Z.C. o wszczęciu kontrolnego postępowania sprawdzającego. Kontrolowany wniósł o zapoznanie z aktami sprawy oraz umożliwienie wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów w celu zgłoszenia ewentualnych dalszych wniosków procesowych, w tym wniosków dowodowych w zakresie niepozostającym w sprzeczności z bezpieczeństwem państwa i porządkiem publicznym. Przełożony, powołując się na przepisy OchrInfU, a w szczególności na art. 3 OchrInfU odmówił udostępnienia akt sprawy, Z.C. nie został również wysłuchany, ani nie umożliwiono mu w inny sposób ustosunkowania się do zebranego materiału dowodowego. Zgodnie z art. 3 OchrInfU, nie ma zastosowania w kontrolnym postępowaniu sprawdzającym przepis art. 73 § 1 KPA, zapewniający stronie postępowania możliwość przeglądania akt sprawy na każdym jego etapie.
Przełożony wydał decyzję o cofnięciu Z.C. poświadczenia bezpieczeństwa w zakresie dostępu do informacji niejawnych. Prezes Rady Ministrów utrzymał decyzje w mocy. Sąd I instancji uznał, że działania organów administracji publicznej w zakresie utajnienia całości akt spraw były zgodne z obowiązującymi przepisami OchrInfU, jednocześnie uniemożliwiając skarżącemu dostęp do akt sprawy sądowo administracyjnej oraz rozpatrując sprawę na posiedzeniu niejawnym. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. Z.C. został zwolniony ze służby wskutek pozbawienia poświadczenia bezpieczeństwa.
Z.C. wystąpił ze skargą konstytucyjną w sprawie zgodności:
1) art. 3 OchrInfU pomijającego przepisy, w szczególności art. 10, 11, 73–74, 78–81 oraz 86 KPA, z art. 1, 2, 31 ust. 3, art. 78 Konstytucji RP;
2) art. 5 ust. 1 pkt 5 OchrInfU z art. 1, 2, 45 ust. 1 i 2, art. 78 oraz 176 ust. 1 Konstytucji RP;
3) art. 30 ust. 4 OchrInfU z art. 1, 2, 31 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 51 ust. 3 i 4, art. 78 Konstytucji RP;
4) art. 33 ust. 7 OchrInfU z art. 1, 2, 45 art. 78 Konstytucji RP;
5) art. 38 ust. 2 OchrInfU z art. 45 ust. 2 Konstytucji RP;
6) art. 38 ust. 3 OchrInfU z art. 1, 2, 31 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 78 i 176 ust. 1 Konstytucji RP.
Skarżący dowodził, że umożliwienie stronie czynnego udziału w postępowaniu wszczętym na podstawie art. 33 ust. 1 OchrInfU w zakresie niepozostającym w sprzeczności z bezpieczeństwem państwa i porządkiem publicznym jest uprawnieniem obywatela. Bez zapoznania się z aktami sprawy, w której jest stroną niemożliwe jest uznanie, że postępowanie przez organami administracji publicznej ma charakter rzetelny i sprawiedliwy. Przepis art. 3 OchrInfU wybiórczo wskazujący przepisy KPA mające zastosowanie do kontrolnych postępowań sprawdzających, a w efekcie całkowicie uniemożliwiający stronie dostęp do akt sprawy, uniemożliwia poprawne przygotowanie odwołania od decyzji organu I instancji do organu wyższego stopnia. Przez cały czas trwania postępowania administracyjnego, poza formalnym prawem strony do wniesienia odwołania, brak jest jakichkolwiek mechanizmów dla strony, które pozwoliłyby stronie podjąć merytoryczną obronę. Skarżący twierdził, że całkowite utajnienie stanu faktycznego pozbawia stronę prawa do sądu, uniemożliwiając poprawne sporządzenie skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Brak znajomości stanu faktycznego praktycznie uniemożliwia sporządzenie skargi kasacyjnej do NSA, skoro znajomość stanu faktycznego jest jednym z elementów wymaganych do spełnienia podstawowego warunku skargi kasacyjnej, jakim jest wskazanie podstaw kasacyjnych.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 38 ust. 3 OchrInfU w zakresie, w jakim przewiduje doręczenie skarżącemu odpisu wyroku sądu administracyjnego bez tej części uzasadnienia, której utajnienie nie jest konieczne dla ochrony informacji niejawnych z przepisami Konstytucji RP oraz postanowił umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie ze względu na niedopuszczalność merytorycznego rozpoznania. Skarga konstytucyjna nie spełniła bowiem w tym zakresie wymagań formalnych. W uzasadnieniu wyroku TK podkreślił, że całkowite pozbawienie strony możliwości zapoznania się z uzasadnieniem wyroku sądu administracyjnego I instancji prowadzi do ograniczenia zasady sprawiedliwej procedury sądowej, a także prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w I instancji. Strona jest nie tylko pozbawiona szansy poznania toku rozumowania przyjętego przez sąd, ale także możliwości oceny, czy orzeczenie to jest materialnie i formalnie prawidłowe. W ocenie TK, niezgodne z Konstytucją RP jest takie ukształtowanie środka zaskarżenia, które zmusza stronę do napisania skargi kasacyjnej bez jakiejkolwiek wiedzy o motywacji sądu wydającego zaskarżane orzeczenie. Brak dostępu osoby, której cofnięto poświadczenie bezpieczeństwa, do informacji niejawnych, które wpłynęły na decyzję o cofnięciu poświadczenia bezpieczeństwa, zawartych w uzasadnieniu wyroku, stanowi przydatne, konieczne oraz proporcjonalne ograniczenie jej praw konstytucyjnych. Konieczne jest natomiast doręczenie skarżącemu tych fragmentów uzasadnienia wyroku w jego sprawie, które nie zawierają tajnych informacji, a jedynie motywy faktyczne i prawne rozstrzygnięcia sądu I instancji.
Jednocześnie TK wyjaśnił, że tak prawo do sądu, jak i prawo skutecznego środka odwoławczego, nie mają charakteru absolutnego, zaś wszelkie ograniczenia podlegają ocenie z perspektywy zasady proporcjonalności. Dlatego należy uznać, że zakwestionowany przepis nie spełnia przesłanki niezbędności, z pewnością możliwe są inne środki ingerencji, które osiągają cel w postaci ochrony informacji niejawnych, ale pociągają za sobą ograniczenie praw podstawowych skarżącego w węższym zakresie.