Podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 30 miesięcy dla środków transportu, w tym samochodów osobowych (art. 22j ustawy o PIT).
Środki transportu uznaje się za:
1) używane – jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2) ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.
W ocenie autora nie można przyjąć, iż rok produkcji samochodu stanowi punkt rozpoczęcia używania samochodu osobowego. Użycie sformułowania „były wykorzystywane” oznacza jego faktyczne używanie, a nie statystyczną możliwość użytkowania pojazdu.
Samochody demonstracyjne – co do zasady – podlegają kwalifikacji jako towar handlowy, a nie środek trwały. Zmniejszenie ich wartości następuje poprzez ujęcie odpisu aktualizującego, a nie odpisu amortyzacyjnego. Przyjmuje się, iż samochody demonstracyjne używane powyżej roku powinny zostać ujęte jako środek trwały.
Na podatniku ciąży obowiązek wykazania, iż pojazd był wykorzystywany przez co najmniej 6 miesięcy przez inny podmiot. Powinien on podjąć racjonalne środki mające na celu potwierdzenie prawa do zastosowania stawki indywidualnej amortyzacji. W tym celu może podatnik przykładowo zwrócić się z prośbą do sprzedawcy o przekazanie oświadczenia o okresie użytkowania pojazdu demonstracyjnego, zgodnie z okresem wykazanym w ewidencji środków trwałych sprzedawcy (zamiast oświadczenia może to być kopia odpowiedniego fragmentu tej ewidencji).
