Tak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny (wyr. NSA z 19.5.2020 r., II GSK 134/20, Legalis).
Zgodnie z art. 42 § 1 i 2 ustawy z 14.6.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.; dalej: KPA), pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy, ale też można je doręczyć w lokalu organu administracji publicznej, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej.
W razie niemożności doręczenia pisma w taki sposób, a także w razie koniecznej potrzeby, pisma doręcza się w każdym miejscu, gdzie się adresata zastanie (art. 42 § 3 KPA). W razie nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania (art. 43 KPA).
Natomiast jednostkom organizacyjnym i organizacjom społecznym doręcza się pisma w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism (art. 45 KPA).
Przytoczenie tych przepisów jest konieczne, aby zobrazować, że doręczenie zastępcze pism osobom fizycznym odnosi się tylko do przypadków doręczenia w mieszkaniu adresata, a nie w jego miejscu pracy.
Doręczenie pisma osobie fizycznej w miejscu jej pracy powinno nastąpić do rąk adresata. Żadne przepisy działu I rozdziału 8 KPA nie zawierają regulacji pozwalającej na doręczenie pisma osobie fizycznej w miejscu pracy za pośrednictwem osoby upoważnionej przez pracodawcę do odbioru pism. W razie takiego uchybienia w doręczeniu pisma nie rozpoczyna biegu termin wniesienia środka procesowego, np. odwołania od decyzji, ponieważ pismo de facto nie zostało doręczone.