Opodatkowanie sprzedaży lodów rzemieślniczych

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 7 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dale: RyczałtU) ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 3% przychodów z działalności gastronomicznej, z wyjątkiem przychodów ze sprzedaży napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5%. Przy czym – zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 Ryczałtu – użyte określenie „działalność gastronomiczna” oznacza usługi związane z przygotowaniem posiłków oraz sprzedażą posiłków i towarów. W konsekwencji sprzedaży lodów rzemieślniczych, które przeznaczone są do konsumpcji w lokalu lub do konsumpcji na wynos, sklasyfikowane według PKWiU 56.10.19.0 „Pozostałe usługi podawania posiłków”, mogą być opodatkowane 3% stawką ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, określoną w art. 12 ust. 1 pkt 7 lit. a RyczałtU (potwierdził to Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 15.3.2024 r., 0113-KDIPT2-1.4011.889.2023.4.RK).

Natomiast przychody uzyskiwane ze sprzedaży lodów, które są wytwarzane we własnym zakresie do dalszej odsprzedaży, sklasyfikowane według PKWiU 10.52.10.0, mogą być opodatkowane 5,5% stawką ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, określoną w art. 12 ust. 1 pkt 6 lit. a RyczałtU, zgodnie z którym ryczałt od przychodów ewidencjonowanych wynosi 5,5% od przychodów z działalności wytwórczej, robót budowlanych lub w zakresie przewozów ładunków taborem samochodowym o ładowności powyżej 2 ton. Przy czym – zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 4 RyczałtU – użyte określenie „działalność wytwórcza” oznacza działalność, w wyniku której powstają nowe wyroby, w tym również sprzedaż wyrobów własnej produkcji, prowadzoną przez podatnika.

Sprzedaż lodów zarówno w lodziarni „na wynos”, jak i ich sprzedaż hurtowa, jest w rozumieniu przepisów VATU sprzedażą towarów. Co do sprzedaży lodów rzemieślniczych innym odbiorcom, to jeśli te lody mogą być zaliczone do CN kod 2105 00, to zgodnie z poz. 15 zał. nr 10 do VATU są opodatkowane 5% stawką VAT jako „Lody i pozostałe lody jadalne, nawet zawierające kakao”. Przy czym trzeba mieć na uwadze przepis art. 41 ust. 2a VATU, zgodnie z którym dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 10 do VATU, innych niż klasyfikowane według PKWiU w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), stawka podatku wynosi 5%.

Klasyfikacja towaru według nomenklatury scalonej ma miejsce, jeśli sprzedawanym towarom spożywczym nie towarzyszą żadne usługi wykonywane przez sprzedającego, przetwarzające ten towar (z wyjątkiem nierozerwalnie związanych z dostawą tych towarów, np. wystawienie rachunku, umieszczenie towaru na półkach).

Klasyfikacja świadczenia do grupowania 56 w PKWiU 2015 ma zasadniczo miejsce jeśli:

1) dostawie towarów spożywczych towarzyszą „usługi (czynności) dodatkowe” wspomagające, wykonywane przez podatnika, nadające temu towarowi cechy umożliwiające natychmiastowe (bezpośrednie) spożycie, które to usługi nie mają jednak charakteru przeważającego, lecz podporządkowany (tracąc tym samym swą odrębność),

2) towary spożywcze są wydawane w ramach usług restauracyjnych i cateringowych, tj. dostawie towarów towarzyszy szereg usług (czynności) mających charakter przesądzający (w świadczeniu przeważa element usługowy).

Wspólnym mianownikiem towarów i usług zaliczanych do grupowania 56 w PKWiU 2015 są zatem elementy usługowe, które mają na celu przygotowanie towaru do natychmiastowego (bezpośredniego) spożycia.

Dział 56 PKWiU 2015 „Usługi związane z wyżywieniem” obejmuje usługi związane z zapewnianiem pełnego wyżywienia przeznaczonego do bezpośredniej konsumpcji w restauracjach, włączając restauracje samoobsługowe i oferujące posiłki „na wynos”, z lub bez miejsc do siedzenia. Przy czym nie jest istotny rodzaj obiektu serwującego posiłki, ale fakt, że są one przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji.

Natomiast klasa 56.10 „Usługi restauracji i innych placówek gastronomicznych” obejmuje usługi przygotowywania i podawania posiłków gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, bez względu na to czy spożywają oni przygotowywane posiłki na miejscu, biorą je na wynos, czy są im dostarczane w miejsce przez nich wyznaczone.

W celu zaklasyfikowania środka spożywczego do działu 56 PKWiU 2015 konieczne jest zidentyfikowanie takich czynności podatnika, które składają się na przygotowanie i podanie oferowanego posiłku do bezpośredniej i natychmiastowej konsumpcji. Swoistym aspektem kategorii środków spożywczych klasyfikowanych do działu 56 jest to, że są one przygotowane i podane do bezpośredniej i natychmiastowej konsumpcji (co nie oznacza, że musi ona nastąpić zaraz na miejscu zakupu). Tak też stwierdził Dyrektor KIS w WIS z 18.4.2024 r. (0112-KDSL2-1.440.67.2024.3.NR).

Stosownie do art. 41 ust. 12f VATU stawkę podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2 VATU (tj. 8% stawkę), stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług klasyfikowanych według PKWiU w grupowaniu „Usługi związane z wyżywieniem” (PKWiU 56), z wyłączeniem sprzedaży w zakresie:

„1) napojów innych niż wymienione w załączniku nr 3 lub załączniku nr 10 do ustawy lub w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie, w tym ich przygotowania i podania;

2) towarów nieprzetworzonych przez podatnika, innych niż wymienione w załączniku nr 3 lub załączniku nr 10 do ustawy lub w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie;

3) posiłków, których składnikiem są towary wskazane jako wyłączone z grupowań wymienionych w poz. 2 i 11 załącznika nr 10 do ustawy”.

Lody rzemieślnicze sprzedawane na wynos nie mieszczą się zdaniem Autora w katalogu ww. wyłączeń wskazanych w art. 41 ust. 12f VATU, są zatem opodatkowane 8% stawką VAT. Jednak – jak już wcześniej wspomniano – istotne są szczegóły okoliczności wytwarzania, podawania i sprzedaży „na wynos” przedmiotowych lodów rzemieślniczych.

Niedopuszczalne wykonanie badania kontrolnego w ostatnim dniu zwolnienia lekarskiego

Ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia (art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). Kontrolne badania lekarskie przeprowadza się w miarę możliwości w godzinach pracy (art. 229 § 3 Kodeksu pracy).

Z powyższych przepisów wynika, że pracownik powinien wykorzystać cały okres zwolnienia lekarskiego na odzyskanie zdrowia. Prowadzi to do wniosku, że pracownik nie może wykonać badania kontrolnego ostatniego dnia zwolnienia lekarskiego.

Wyrażane są także opinie, że nie ma podstawy prawnej, na podstawie której pracodawca mógłby zobowiązać pracownika do tego, aby zrealizował badania kontrolne w czasie zwolnienia lekarskiego. Nawet jeśli miałoby to nastąpić w jego ostatniej fazie.

Pracownik może wykonać kontrolne badania lekarskie najwcześniej pierwszego dnia po powrocie do pracy. Powinno to odbyć się przed dopuszczeniem pracownika do pracy. Zgodnie bowiem z art. 229 § 4 Kodeksu pracy, pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.

Zaświadczenie o okularach – oryginał dla pracownika czy do akt osobowych?

W myśl § 8 ust. 2 MonEkranBHPR pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom okulary lub szkła kontaktowe korygujące wzrok, zgodnie z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej – czyli wstępnych, okresowych lub kontrolnych – wykonanych zgodnie z art. 229 KP, wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego.

Ze względu na to, że powyższy przepis jest bardzo ogólny, pracodawca w wewnętrznym akcie prawnym (np. regulaminie, zarządzeniu, decyzji itp.) powinien określić szczegółowe zasady przydziału okularów, w szczególności kwotę refundacji, czasokres ich używalności, a także ewentualnie termin, w jakim pracownik może się ubiegać o zwrot kosztów zakupionych przez siebie okularów.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 10.12.2018 r. w sprawie dokumentacji pracowniczej (Dz.U. poz. 2369), pracodawca jest obowiązany przechowywać orzeczenia lekarskie wydane w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej w indywidualnych aktach osobowych pracownika.

Również pracownik nie powinien zatajać powyższego dokumentu, bowiem nie jest to w jego interesie. Brak takiego zalecenia skutkować będzie tym, że nie otrzyma od pracodawcy okularów do pracy przy komputerze.

Przesunięcie obowiązku raportowania ESG – jest propozycja krajowych przepisów

Projekt ustawy, w myśl dyrektywy stop-the-clock, zakłada odroczenie o 2 lata obowiązku raportowania informacji o zrównoważonym rozwoju dla dużych jednostek oraz dla małych i średnich jednostek będących emitentami papierów wartościowych dopuszczonych do obrotu na jednym z rynków regulowanych Europejskiego Obszaru Gospodarczego, odpowiednio do:

W związku z tym w ustawie z 6.12.2024 r. (w art. 14 ust. 5 pkt 2 i 3) terminy „31 grudnia 2024 r.” i 31 grudnia 2025 r.” mają być zamienione odpowiednio na „31 grudnia 2026 r.” i „31 grudnia 2027 r.”

 

Przypomnijmy, że CSRD, która została wdrożona do przepisów krajowych ustawą z 6.12.2024 r. o zmianie ustawy o rachunkowości, ustawy o biegłych rewidentach, firmach audytorskich oraz nadzorze publicznym oraz innych ustaw, wprowadziła obowiązek przedstawiania informacji o wpływie działalności jednostki na obszary środowiskowy, spraw społecznych oraz ładu korporacyjnego, a także wpływu tych trzech obszarów na rozwój, wyniki i sytuację organizacji.

Przyjęte dyrektywą stop-the-clock odroczenie terminów pierwszego raportowania dla drugiej i trzeciej grupy jednostek ma na celu zapewnienie odpowiedniego czasu na rozpatrzenie zaproponowanych zmian merytorycznych, ich przyjęcie i wdrożenie do krajowego porządku prawnego, by uniknąć sytuacji, w której niektóre jednostki są zobowiązane do sporządzania sprawozdawczości zrównoważonego rozwoju za rok obrotowy 2025 lub 2026, a następnie, po przyjęciu zmian merytorycznych zawartych w drugim projekcie, będą zwolnione z tego wymogu. Taka sytuacja oznaczałaby, zdaniem polskich prawodawców, że dane jednostki poniosłyby niepotrzebne i możliwe do uniknięcia koszty.

Nieświadomy wybór opodatkowania WNT

W sytuacji opisanej w pytaniu mamy do czynienia z podatnikiem, który jest w Polsce zwolniony od VAT.

Z przepisów art. 97 ust. 3 VATU wynika, że do rejestracji do celów VAT UE są zobowiązani także podatnicy inni, niż dokonujący nabyć lub dostaw wewnątrzwspólnotowych, którzy:

1) nabywają usługi, do których stosuje się art. 28b VATU, jeżeli usługi te stanowiłyby u nich import usług,

2) świadczą usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4 VATU, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

Autor zakłada zatem, że właśnie z tego powodu podatnik się zarejestrował do VAT.

Podatnik (jako podatnik zwolniony od VAT), u którego wartość nabyć wewnątrzwspólnotowych nie przekraczała limitu 50 000 zł (w roku poprzednim i w roku bieżącym), nie musiał tych nabyć wewnątrzwspólnotowych rozliczać.

Trzeba jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 10 ust. 6 VATU podatnicy oraz osoby prawne niebędące podatnikami, korzystający z wyłączenia od rozliczenia WNT, mogą wybrać opodatkowanie WNT przez złożenie naczelnikowi urzędu skarbowego oświadczenia na piśmie o takim wyborze albo przez podanie dokonującemu dostawy towarów numeru VAT UE.

Powyższe oznacza, że skoro podatnik podał przy okazji nabywania monitora swój numer VAT UE (z przedrostkiem „PL”), to tym samym wybrał (może i nie wiedząc o tym, ale jednak) opodatkowanie WNT. Gdyby podatnik posłużył się numerem bez przedrostka „PL”, to wówczas nie mielibyśmy do czynienia z taką sytuacją. W związku z tym podatnik (jako podatnik zwolniony) powinien złożyć VAT–8 i rozliczyć podatek od WNT, którego dokonał.

Obowiązek fiskalizacji sprzedaży wysyłkowej realizowanej na rzecz konsumentów

Sprzedaż towarów na rzecz konsumentów zasadniczo podlega ewidencjonowaniu przy zastosowaniu kasy rejestrującej, chyba że zastosowanie mają jakieś zwolnienia.

W tym kontekście trzeba zauważyć, że zgodnie z przepisami dotyczącymi zwolnień od obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej zwalnia się z tego obowiązku dostawę towarów w systemie wysyłkowym (pocztą lub przesyłkami kurierskimi), jeżeli dostawca towaru otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo–kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo–kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła i na czyją rzecz została dokonana (dane nabywcy, w tym jego adres).

 

Zwolnienie – dla sprzedaży wysyłkowej – jest zatem uzależnione od formy zapłaty (na rachunek bankowy) i możliwości powiązania konkretnych wpłat z konkretnymi czynnościami (dostawami). Nie ma tu wymogu fakturowania każdej z czynności.

Natomiast żadne zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży – w tym także i to powyższe – nie mają zastosowania w przypadku dostawy następujących towarów:

1) gazu płynnego,

2) części do silników (CN 8409 91 00 i 8409 99 00),

3) silników do napędu pojazdów i motocykli, silników spalinowych tłokowych z zapłonem iskrowym i samoczynnym do różnego rodzaju jednostek, w tym motocykli (CN 8407 i 8408),

4) nadwozi do pojazdów silnikowych (CN 8707),

5) przyczep i naczep (CN 8716 10, 8716 31 00, ex 8716 39, 8716 40 00), kontenerów (CN 8609 00),

6) części przyczep, naczep i pozostałych pojazdów bez napędu mechanicznego (CN 8716 90),

7) części i akcesoriów do pojazdów silnikowych (CN 8708, 9401 99 20 i 9401 99 80), to jest do:

a) ciągników,

b) pojazdów silnikowych do przewozu dziesięciu lub więcej osób z kierowcą,

c) samochodów i pozostałych pojazdów silnikowych przeznaczonych zasadniczo do przewozu osób, włącznie z samochodami osobowo–towarowymi (kombi) oraz samochodami wyścigowymi,

d) pojazdów silnikowych do transportu towarów,

e) pojazdów silnikowych specjalnego przeznaczenia, innych niż te zasadniczo przeznaczone do przewozu osób lub towarów, w szczególności: pojazdów pogotowia technicznego, dźwigów samochodowych, pojazdów strażackich, betoniarek samochodowych, zamiatarek, polewaczek, przewoźnych warsztatów, ruchomych stacji radiologicznych

– z wyłączeniem motocykli,

8) komputerów stacjonarnych i przenośnych, w tym laptopów i tabletów oraz urządzeń peryferyjnych do nich, konsol do gier, części do komputerów i konsol,

9) wyrobów elektronicznych, w tym odbiorników telewizyjnych i radiowych, gramofonów, głośników, telefonów, w tym smartfonów, smartwatchów, anten, wyświetlaczy, monitorów, aparatów do zapisu lub odtwarzania obrazu i dźwięku, nawigacji, urządzeń pamięci trwałej, taśm, dysków, urządzeń alarmowych,

10) wyrobów optycznych, w tym lornetek, lunet, rzutników,

11) silników elektrycznych, prądnic i transformatorów,

12) sprzętu fotograficznego, w tym cyfrowych i konwencjonalnych aparatów fotograficznych, soczewek, obiektywów, kamer, projektorów filmowych,

13) wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali, których dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 VATU,

14) zapisanych i niezapisanych nośników danych cyfrowych i analogowych,

15) wyrobów przeznaczonych do użycia, oferowanych na sprzedaż lub używanych jako paliwa silnikowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, bez względu na kod CN,

16) wyrobów tytoniowych (CN 2401, 2402, 2403), z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów,

17) napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2%, napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5% (bez względu na kod CN), z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów,

18) perfum i wód toaletowych (CN 3303 00 10, 3303 00 90), z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów,

19) wyrobów klasyfikowanych do CN 2404 i 8543 40 00, przeznaczonych do palenia lub do wdychania bez spalania, z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów,

20) wyrobów zawierających w swym składzie alkohol etylowy o objętościowej mocy powyżej 50% objętości, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, w tym rozpuszczalników, płynów odkażających, rozcieńczalników farb, płynów do odmrażania,

21) węgla, brykietów i podobnych paliw stałych wytwarzanych z węgla, węgla brunatnego, koksu i półkoksu, przeznaczonych do celów opałowych,

22) towarów przy użyciu urządzeń obsługiwanych przez kontrahenta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność w bilonie, banknotach lub innej formie (bezgotówkowej) i wydają towar.

Jeśli zatem przedmiotem dostaw wysyłkowych miałyby być ww. towary, to wówczas ich sprzedaż na rzecz konsumentów musi być udokumentowana przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Ustalenie dla celów VAT podmiotu odpowiedzialnego za organizację transportu towarów

W art. 22 ust. 2 VATU wskazano, że w przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego w kolejności nabywcy, wysyłkę lub transport przyporządkowuje się wyłącznie jednej dostawie. Przepisy nie wskazują jednak, w jaki sposób należy przyporządkować transport danej wystawie. Wskazówek w tym zakresie dostarcza orzecznictwo.

W interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 27.8.2024 r. (0111-KDIB3-3.4012.278.2024.2.JSU) wskazano, że:

Natomiast w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 19.7.2024 r. I0112-KDIL1-3.4012.252.2024.2.MR), możemy przeczytać, że:

Z przekazanych informacji wynika, że kontrahent „C” zawiera umowę z przewoźnikiem, ustala stawkę za przewóz, ponosi jego koszty. Autor wnioskuje, że przekazuje on także przewoźnikowi informacje dotyczące terminu i miejsca odbioru towaru oraz miejsca przeznaczenia. Wskazuje to na organizowanie transportu przez kontrahenta „C”.

Na podstawie art. 22 ust. 2e pkt 2 VATU, gdy transport jest organizowany przez ostatniego nabywcę, to wysyłkę lub transport przyporządkowuje się dostawie dokonanej do tego nabywcy.

Organizacja transportu przez kontrahenta „C” w przypadku sprzedaży towarów do krajów UE wskazuje więc na to, że: kontrahent „A” powinien wystawić fakturę ze stawką 23% VAT, kontrahent „B” powinien zarejestrować się dla potrzeb VAT w Polsce i wykazać WDT ze stawką 0% VAT, a kontrahent „C” powinien rozpoznać WNT w kraju przeznaczenia.

Jeśli transport organizuje kontrahent „C”, to nie można zastosować uproszczenia dla transakcji trójstronnych.

Dane kontaktowe pracowników odpowiedzialnych za pierwszą pomoc i ewakuację a RODO – obowiązki pracodawcy

 

Pierwsza pomoc i zwalczanie pożarów

Każdy pracodawca ma obowiązek chronić zdrowie i życie pracowników. Obowiązek ten w zakresie pierwszej pomocy i zwalczania pożarów powinien być realizowany z uwzględnieniem przepisów art. 207¹ i art. 209¹ KP. W konsekwencji pracodawca musi:

1) zapewnić środki niezbędne do udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników;

2) wyznaczyć pracowników do:

a) udzielania pierwszej pomocy,

b) wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników;

3) zapewnić łączność ze służbami zewnętrznymi wyspecjalizowanymi w szczególności w zakresie udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, ratownictwa medycznego oraz ochrony przeciwpożarowej.

Wymienione działania powinny być dostosowane do rodzaju i zakresu prowadzonej działalności, liczby zatrudnionych pracowników i innych osób przebywających na terenie zakładu pracy oraz rodzaju i poziomu występujących zagrożeń. W przypadku zatrudniania przez pracodawcę wyłącznie pracowników młodocianych lub niepełnosprawnych działania te może samodzielnie wykonywać pracodawca. Kodeks pracy nie określa konkretnie, ilu pracowników powinno zostać wyznaczonych, ani też, jak tacy pracownicy powinni zostać przeszkoleni do pełnienia wyznaczonych ich funkcji. Wskazuje natomiast, że kwestie te powinny uwzględniać rodzaj i poziom występujących zagrożeń.

Oprócz tego, że pracodawca wyznaczy pracowników do udzielania pierwszej pomocy i wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników, ma obowiązek poinformować załogę o tych pracownikach. Informacja powinna zawierać:

1) imię i nazwisko;

2) miejsce wykonywania pracy;

3) numer telefonu służbowego lub innego środka komunikacji elektronicznej (art. 207¹ § 2 KP).

Informacja o pracownikach wyznaczonych do udzielani pierwszej pomocy a RODO

Przepisy dotyczące ochrony danych osobowych ustalają zasady, których należy przestrzegać, aby możliwe było legalne przetwarzania danych osobowych. Dotyczy to również pracowników. Jedną z podstaw legalizujących przetwarzanie danych jest wypełnienie obowiązku prawnego ciążącego na administratorze danych (w tym przypadku na pracodawcy). Skoro więc przepis art. 209¹ § 1 pkt 2 KP wymaga od pracodawcy wyznaczenia pracowników do udzielania pierwszej pomocy oraz wykonywania działań w zakresie zwalczania pożarów i ewakuacji pracowników, a przepis art. 207¹ § 1 pkt 3 KP nakazuje pracodawcy przekazanie załodze informacji o wyznaczonych do tych celów pracownikach, to, w mojej ocenie, jest to wystarczająca podstawa do legalnego przetwarzania danych wyznaczonych osób w celu określonym we wspomnianych przepisach.

Pokrycie strat z lat ubiegłych kapitałem zapasowym – zasady przygotowania uchwały

Fakt, że na wartość kapitału zapasowego składa się zasadniczo (lub w całości) zysk z jednego, wybranego roku działalności jednostki, nie ma znaczenia dla sposobu wykorzystania tego zgromadzonego dotychczas kapitału zapasowego (dotyczy regulacji rachunkowości; nie dotyczy kwestii podatku dochodowego od osób prawnych).

Tym samym, przy podejmowaniu uchwały o wykorzystaniu kapitału zapasowego na konkretny cel, tj. pokrycie strat z lat ubiegłych (nawet późniejszych niż 2021 r.), nie ma znaczenia fakt tego, co składa się na wartość kapitału zapasowego (jakie są historyczne uwarunkowania tworzenia tej wartości). Regulacje wskazują, że pokrycie straty może nastąpić z utworzonego wcześniej przez jednostkę kapitału zapasowego lub rezerwowego, z niepodzielonego zysku lat ubiegłych, z dopłat wspólników, czy też poprzez obniżenie kapitału zakładowego. Organ zatwierdzający, który w 2025 r. podejmuje decyzję o pokryciu straty (tj. podejmując uchwałę w 2025 r.), wykorzystuje do tego utworzony wcześniej kapitał zapasowy, co jest prawidłowym postępowaniem. Pokrycie straty zostanie zaksięgowane pod datą zatwierdzenia sprawozdania finansowego, czyli w 2025 r.

Odnośnie osobnej uchwały dotyczącej pokrycia straty, regulacje kodeksu spółek handlowych nie wskazują takiego obowiązku. Zapisy art. 231 KSH zawierają jedynie wskazanie, że można tego dokonać jedynie po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego. Ze względów praktycznych wydaje się jednak, że zasadnym jest, aby decyzja o pokryciu straty z lat ubiegłych z utworzonego dotychczas kapitału zapasowego była osobną uchwałą od pozostałych uchwał podejmowanych na zgromadzeniu wspólników, które zostało zwołane zasadniczo dla zatwierdzenia sprawozdania finansowego za 2024 r.

Uwzględniając zapis art. 69 ust. 1 pkt. 3 RachunkU, to – w opinii Autora – uchwała o pokryciu straty z lat ubiegłych może być podjęta niezależnie od uchwały o podziale zysku za 2024 r. Innymi słowy, na zgromadzeniu wspólników dedykowanym przede wszystkim zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za 2024 r. (i tym samym pokryciu straty z 2024 r.) można również podjąć uchwałę o pokryciu strat z lat 2022–2023 lub można nie podejmować tej uchwały, planując jej podjęcie na kolejnym, np. specjalnie z tego powodu zaplanowanym zgromadzeniu organu zatwierdzającego.

Oddanie uszkodzonego towaru – skutki na gruncie VAT

W przypadku odszkodowań uznaje się, że nie wiążą się one z otrzymaniem świadczenia wzajemnego, przez co nie są wynagrodzeniem za wykonanie czynności opodatkowanej VAT. Takim odszkodowaniem wydaje się być również odszkodowanie za zniszczenie towarów.

W przypadku natomiast, gdy ma miejsce nieodpłatne przekazanie towarów, to na podstawie art. 7 ust. 2 VATU za nieodpłatne przekazanie towarów rozumie się przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2) wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Istotną okolicznością jest jednak to, że uszkodzone towary nie są pełnowartościowe, więc jeśli nie mają wartości użytkowej, to można uznać, że ich wydanie nie będzie dostawą towarów dla potrzeb VAT, co potwierdza np. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 7.9.2021 r. (0114-KDIP1-2.4012.79.2021.2.PC).