Od 1.7.2024 r. zaczną obowiązywać przepisy dotyczące raportowania sprzedaży na platformach cyfrowych

Podstawa wprowadzanych zmian

Ustawa z 23.5.2024 r. o zmianie ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw (dalej: ustawa nowelizująca), która powinna wejść w życie 1.7.2024 r. – ma na celu implementację dyrektywy Rady (UE) 2021/514 z 22.3.2021 r. zmieniającej dyrektywę 2011/16/UE w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania (czyli tzw. dyrektywy DAC7). Wdrażane przepisy dyrektywy ograniczają się do stworzenia wspólnych, unijnych ram sprawozdawczości, które są konieczne do zgłaszania dochodów uzyskiwanych przez podatników za pośrednictwem platform cyfrowych, ma to pomagać w zwalczaniu oszustw podatkowych. Działalność platform cyfrowych jest transgraniczna stąd wprowadza się mechanizm wymiany informacji do tych państw członkowskich, w których sprzedawcy powinni zapłacić podatki wynikające z ich działalności. Automatyczna wymiana informacji między organami podatkowymi ma zapewnić organom podatkowym niezbędne informacje do określenia prawidłowej wysokości należnych podatków.

Regulacje ustawy nowelizującej

Ustawa nowelizująca wprowadza przepisy dostosowujące do przepisów unijnych w zakresie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania; poprzez zapewnienie wspólnej dla wszystkich państw UE sprawozdawczości finansowej, dotyczącej raportowania dochodów, uzyskiwanych za pośrednictwem platform cyfrowych. Ustawa nie nakłada nowych podatków ani nie zmienia zasad opodatkowania. Jednak na podstawie wprowadzonych przepisów operatorzy platform internetowych, którzy za ich pośrednictwem oferują sprzedaż towarów i usług będą zobowiązani przekazać szefowi KAS informacje o sprzedających w Internecie. Będą zobowiązani przestrzegać określone procedury należytej staranności, które dotyczą m.in. ustalenia statusu sprzedawców, ich rezydencji oraz wiarygodności uzyskanych informacji.

Platformą dla celów ustalenia nowych obowiązków jest każde oprogramowanie, strona internetowa, a także aplikacja, które umożliwiają transakcje sprzedaży między sprzedawcami a użytkownikami.

Transakcje podlegające raportowaniu

Obowiązek raportowania dotyczy takich rodzajów transakcji dokonywanych przez sprzedawców za wynagrodzeniem za pomocą platform internetowych, jak: udostępnianie nieruchomości (lub ich części), usług świadczonych osobiście, sprzedaży towarów, udostępniania środków transportu.

Obowiązkiem raportowania nie będą objęte m.in. te podmioty:

1) którego akcje są przedmiotem regularnego obrotu na regulowanym rynku papierów wartościowych, lub

2) któremu operator platformy umożliwił w okresie sprawozdawczym wykonanie ponad 2000 stosownych czynności dotyczących udostępnienia nieruchomości w odniesieniu do grupy obiektów, lub

3) któremu operator platformy umożliwił w okresie sprawozdawczym wykonanie mniej niż 30 stosownych czynności dotyczących sprzedaży towarów, jeżeli łączne wynagrodzenie wypłacone lub uznane w tym okresie na jego rzecz nie przekroczyło równowartości 2000 euro.

Wynika z tego, że ww. obowiązkiem nie będą objęte osoby, które sporadycznie sprzedają używane rzeczy z majątku osobistego. Nie będą też raportowane dane kupujących.

Dane objęte raportowaniem

Dane objęte raportowaniem to dane:

1) indywidualizujące sprzedawców (np. firma, NIP, numer identyfikacyjny VAT) oraz:

2) identyfikator rachunku finansowego sprzedawcy (jeżeli jest on dostępny dla raportującego operatora platformy),

3) państwo uczestniczące rezydencji sprzedawcy podlegającego raportowaniu,

4) kwotę łącznego wynagrodzenia wypłaconego lub uznanego w każdym kwartale okresu sprawozdawczego oraz liczbę stosownych czynności, z tytułu których wynagrodzenie to zostało wypłacone lub uznane,

5) składki, prowizje lub podatki zatrzymane lub pobrane przez raportującego operatora platformy w każdym kwartale okresu sprawozdawczego.

Informacja za okres sprawozdawczy będzie przekazywana elektronicznie na podstawie wzoru dokumentu zamieszczonego w BIP.

 

Terminy raportowania

Raportujący operator platformy przekazuje Szefowi KAS zbiorczą informację o sprzedawcach podlegających raportowaniu za okres sprawozdawczy, w terminie do końca miesiąca następującego po zakończeniu okresu sprawozdawczego, w którym raportujący operator platformy zidentyfikował sprzedawcę jako sprzedawcę podlegającego raportowaniu. Raportowanie obejmie dane o użytkownikach platform również 2023 r., czyli sprzed wejścia ustawy w życie. Raportowanie to obejmie podmioty, które w dowolnym momencie w okresie od 1.1.2023 r. do 30.6.2024 r. spełniały warunki uznania ich za raportującego operatora platformy. W związku z powyższym podmioty te spełniające przesłanki raportowania, powinny dokonać:

1) do 31.12.2024 r. – procedur należytej staranności wobec sprzedawców, którzy w tym okresie byli zarejestrowani na platformie,

2) do 31.1.2025 r. – procedur sprawozdawczych.

Na potrzeby przekazania w 2025 r. zbiorczej informacji o sprzedawcach podlegających raportowaniu przyjęto, że:

1) pierwszym okresem sprawozdawczym jest 2023 r.;

2) drugim okresem sprawozdawczym jest 2024 r.

Nowelizacja odraczająca KSeF opublikowana

Opublikowana ustawa zakłada niezbędne przesunięcie daty rozpoczęcia obowiązywania obligatoryjnego KSeF na 1.2.2026 r. oraz utrzymuje półroczne odroczenia (do końca lipca 2026 r.) niektórych obowiązków związanych z KSeF.

Aby dać przedsiębiorcom możliwość lepszego zapoznania się z propozycjami zmian i odbycia rzetelnych konsultacji, Ministerstwo Finansów podjęło decyzję o podzieleniu prac legislacyjnych nad ustawą nowelizującą ustawę KSeF na dwie części.

[cta tekst=”Pobierz Raport wynagrodzeń w księgowości 2023/2024!” link=”

W drugim projekcie legislacyjnym Ministerstwo Finansów przedstawi propozycje uproszczeń obowiązków związanych z wdrożeniem KSeF oraz zaproponuje etapowe wejście w życie obowiązkowego KSeF:

1) z dniem 1.2.2026 r. dla przedsiębiorców, których wartość sprzedaży (wraz z kwotą podatku) przekroczyła w 2025 r. 200 mln zł,

2) z dniem 1.4.2026 r. dla pozostałych przedsiębiorców.

Źródło: https://ksef.podatki.gov.pl/

Ujęcie różnicy kursowej przy przewalutowaniu transakcji

Rozrachunki z kontrahentami (w tym zobowiązania) ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich powstania w wartości nominalnej. W przypadku zobowiązań określonych w walucie obcej, aby ująć je w księgach rachunkowych prowadzonych w walucie polskiej koniecznym jest ich przeliczenie na złotówki, co dokonuje się bazując na średnim kursie NBP z poprzedniego dnia roboczego.

Przeliczenie zapłaty zobowiązania na złotówki zależne jest od tego, czy do uregulowania zobowiązania jednostka użyła środków w walucie obcej zgromadzonych na rachunku bankowym, czy też celem uregulowania zobowiązania zakupiła walutę obcą w kantorze lub banku, w którym ma otwarty rachunek bankowy. W pierwszym przypadku, właściwym kursem walutowym do ustalenia równowartości spłacanego zobowiązania jest średni kurs NBP z poprzedniego dnia roboczego, a w drugim kurs faktycznie zastosowany (kurs kantoru lub kurs sprzedaży banku).

 

Zazwyczaj występują różnice pomiędzy tymi kursami z dwóch momentów czasowych, co generuje różnice kursowe, które należy ująć w kosztach lub przychodach finansowych. Różnica w wartości nominalnej zobowiązania (w złotówkach) i równowartości w złotówkach zobowiązania spłacanego w RON również jest uznawana za różnicę kursową. Analogicznie w odwrotnej sytuacji, tj. w przypadku otrzymania faktury w walucie obcej (po przeliczeniu na złotówki) i spłaty zobowiązania w złotówkach powstaną różnice kursowe zgodnie z regulacjami RachunkU.

Natomiast na gruncie PDOPrU, różnice te nie są uznawane przez prawo podatkowe za KUP (w przypadku różnic ujemnych) lub przychody podatkowe (w przypadku różnic dodatnich). Powyższe wynika z faktu, że różnice kursowe ustawodawca określa jako powstające w sytuacji kosztów poniesionych i zapłaconych w walutach obcych, co nie ma miejsca w pytaniu, ponieważ jedna z operacji (koszt lub zapłata) zostały przeprowadzone (wyrażone) w złotówkach.

 

Zawarcie drugiej umowy zlecenia z tą samą osobą a obowiązki składkowe

W sytuacji, gdy zleceniobiorca będzie wykonywał kolejną umowę zlecenia i ta umowa byłaby wykonywana u innego płatnika, nie budzi wątpliwości, że w takim przypadku dochodzi do tzw. zbiegu tytułów do ubezpieczeń. Jeżeli zleceniobiorca z pierwszej wykonywanej umowy uzyska w danym miesiącu przychód w wysokości równej co najmniej wynagrodzeniu minimalnemu, z drugiej wykonywanej w tym miesiącu umowy obowiązkowo podlega tylko ubezpieczeniu zdrowotnemu, a ubezpieczenia emerytalne i rentowe z tej umowy są dobrowolne.

Ta ogólna zasada wynika z art. 9 ust. 2c SysUbSpołU. Powstaje natomiast pytanie, czy takie same zasady należy stosować, gdy dwie umowy zlecenia są zawierane u tego samego płatnika. Ustawodawca w tym zakresie nie wprowadza żadnych innych reguł. Wskazać należy, iż ustawodawca w sposób odrębny uregulował kwestę związaną z zawieraniem umów cywilnoprawnych (umowa zlecenia, umowa o dzieło) zawartych z własnym pracodawcą. Na podstawie art. 8 ust. 2a w zw. z art. 18 ust. 1 SysUbSpołU, w sytuacji gdy pracodawca z własnym pracownikiem zawrze umowę cywilnoprawną składki na ubezpieczenia społeczne są należne od przychodu z obydwu tych umów. Umowa cywilnoprawna w zakresie opłacania składek jest wówczas traktowana jak umowa o pracę. Takich odrębnych regulacji brak w zakresie kilku umów zleceń wykonywanych u tego samego płatnika. To przemawiałoby za tym, aby również przy dwóch umowach u tego samego płatnika obowiązek ubezpieczeń rozstrzygać zgodnie z zasadą określoną w art. 9 ust. 2c SysUbSpołU. Warunkiem, który powinien zostać spełniony to wyraźne wyodrębnienie zarówno jednej, jak i drugiej umowy, czyli usług świadczonych na jednej i drugiej umowie. Ten warunek byłby spełniony, gdyby płatnik na podstawie innych przepisów był zobowiązany do zawarcia z daną osobą kolejnej umowy.

W konsekwencji, gdy wynagrodzenie uzyskane z pierwszej umowy byłoby równe co najmniej minimalnemu, z drugiej umowy zlecenia ubezpieczenia emerytalne i rentowe byłyby dobrowolne, a obowiązkowa byłaby tylko składka na ubezpieczenie zdrowotne. Gdy zleceniobiorca z drugiej umowy zlecenia nie zechciałby przystąpić do dobrowolnych ubezpieczeń emerytalnego i rentowych, powinien zostać zgłoszony tylko do ubezpieczenia zdrowotnego.

Udzielanie urlopu wypoczynkowego bezpośrednio po długotrwałej chorobie

Stosownie do postanowień art. 229 KP pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom, na swój koszt, profilaktyczną opiekę lekarską. Na tę opiekę składają się trzy rodzaje badań: (1) wstępne, dla osób przyjmowanych do pracy lub pracowników młodocianych przenoszonych na inne stanowiska pracy i innych pracowników przenoszonych na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe; (2) okresowe, w terminie wyznaczonym przez lekarza medycyny pracy, oraz (3) kontrolne, w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą.

Z oczywistych względów powyższych badań nie wykonuje się w trakcie nieobecności pracownika w pracy, jeżeli ich ważność zakończy się właśnie w takim okresie. Przykładem może być przebywanie pracownika na zwolnieniu lekarskim, w którego trakcie zakończy się ważność badań. W takim przypadku pracodawca jest obowiązany skierować go na te badania niezwłocznie po zakończeniu zwolnienia. Co innego, gdyby pracownik bezpośrednio po takiej nieobecności planował skorzystać z urlopu wypoczynkowego i/lub bezpłatnego. W takiej sytuacji pracodawca nie ma obowiązku kierować pracownika na badania jeszcze przed rozpoczęciem urlopu. Jest to zrozumiałe: podczas urlopu pracownik nie będzie przecież świadczył pracy.

W przypadku, w którym pracownik po zakończeniu długotrwałego (dłuższego niż 30 dni) zwolnienia lekarskiego chciałby wykorzystać urlop wypoczynkowy – pracodawca nie ma obowiązku kierować go na badania kontrolne jeszcze przed udzieleniem wolnego. Pracownik nie będzie bowiem świadczył pracy w tym okresie, w związku z czym brak jest przesłanki obligującej pracodawcę do uzyskania orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

Istnieją jednak również inne orzeczenia (np. wyrok SN z 26.10.2016 r., III PK 9/16, Legalis), w którym zawarto odmienne stanowisko wskazując, że pracodawca może nie udzielić pracownikowi urlopu wypoczynkowego na żądanie (art. 167² KP) do czasu przedłożenia orzeczenia lekarskiego, o którym mowa w art. 229 § 4 w związku z § 2 KP. W uzasadnieniu tego wyroku zapisano, że „w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24.2.2015 r. (II PK 84/14, Legalis), zaznaczono, że o ile w orzecznictwie wyrażany jest pogląd, że pracownik rozpoczynający urlop wypoczynkowy po zakończeniu okresu niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, nie ma obowiązku przedstawienia orzeczenia o zdolności do pracy (wyroki SN: z 20.3.2008 r., II PK 214/07, Legalis, i z 9.3.2011 r., II PK 240/10, Legalis), o tyle nie budzi wątpliwości [fakt], że pracownik stawiający się do pracy po okresie niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni ma obowiązek poddania się kontrolnym badaniom lekarskim, na które zostanie skierowany przez pracodawcę w trybie art. 229 § 2 KP (wyrok SN z 23.9.2004 r., I PK 541/03, Legalis). W judykacie tym zastrzeżono, że niezdolność do pracy wyłącza możliwość korzystania z urlopu zgodnie z jego przeznaczeniem, w związku z czym udzielenie urlopu w okresie niezdolności do pracy jest niedopuszczalne, także wówczas, gdy pracownik wyraził na to zgodę (wyroki SN z 10.11.1999 r., I PKN 350/99, Legalis oraz z 9.3.2011 r., II PK 240/10, Legalis). W rezultacie Sąd Najwyższy konkludował, że nie ma podstaw, aby udzielić urlopu wypoczynkowego w sytuacji opisanej w art. 163 § 3 KP, jeśli istnieje niepewność co do zdolności pracownika do pracy”.

Należy jednak stwierdzić, że każde z przywołanych rozbieżnych orzeczeń zapadło w konkretnej sprawie i co do zasady nie stanowi źródła prawa.

Niemniej jednak uważam, że o ile pracownik bezpośrednio po długotrwałej niezdolności do pracy nie może zostać do pracy dopuszczony, o tyle może wnioskować o urlop wypoczynkowy, zaś pracodawca powinien mu go udzielić.

Wzrost kwoty wolnej od podatku – poselski projekt ustawy

Jak jest obecnie

Po zmianach podatkowych wprowadzonych w 2022 r. kwota wolna od podatku wynosi 30 tys. zł. Próg ten odnosi się do zarobków osiąganych w ujęciu rocznym. Jeśli chodzi o 2024 r., kwota wolna od podatku dochodowego jest ustalana w następujący sposób:

1. dochody roczne na poziomie wynoszącym do 30 tys. zł – podatek w wysokości 0 złotych;
2. dochody roczne wynoszące co najmniej 30 001 zł i nie wyższe niż 120 tys. zł – kwota wolna jest ustalana jako różnica 12% (tyle wynosi podstawowa stawka podatku VAT) minus kwota zmniejszająca podatek, czyli 3600 zł;
3. roczne dochody przekraczające 120 tys. zł – kwota jest wówczas ustalana jako 10 800 zł + 32% z nadwyżki ponad 120 tys. zł.

Od 2025 r. coroczny wzrost kwoty wolnej?

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (druk 322) dotyczy podniesienia kwoty wolnej od podatku dla wszystkich do wysokości równej 12-krotności minimalnego wynagrodzenia za pracę, ale nie mniejszej niż 60 tys. zł przy równoczesnym braku zmiany skali podatkowej.

Wysokość kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w pierwszym przedziale skali podatkowej wynosiłaby zatem 12% kwoty wynoszącej 12-krotność kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego w trybie przepisów art. 2 i art. 4 MinWynagrU, ale nie mniejszej niż 7200 zł.

Wpływ na naliczanie pensji pracownika

Aktualnie wysokość kwoty zmniejszającej podatek wynosi 3600 zł, co pozwala na zastosowanie maksymalnie 300 zł kwoty zmniejszającej podatek (3600 zł ÷ 12 = 300 zł).

Przy założeniu, że w 2025 r. kwota wolna wyniesie co najmniej 7200 zł, od naliczonej pracownikowi zaliczki będzie można odliczyć aż 600 zł (7200 zł ÷ 12 = 600 zł), co wpłynie na zwiększenie płac netto większości pracowników i zleceniobiorców.

Źródło: Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Jak rozliczać używanie przez członka zarządu samochodu służbowego?

Opis sytuacji: Pierwsza faktura za najem została wystawiona w marcu 2024 r., ale kolejne zostaną wystawione dopiero po odbiorze samochodów, czyli około sierpnia/września 2024 (faktury będą wówczas wystawiane co miesiąc). Członkowie zarządu spółki pełnią swoją funkcję na mocy aktu notarialnego (nie są zatrudnieni na mocy stosunku pracy). Miesięczny koszt najmu 1 auta wynosi ok. 3 000 zł, natomiast specyfikacja każdego samochodu jest następująca: pojemność silnika dm3 – 2 993, rodzaj paliwa – diesel, moc silnika (HP) – 286, rodzaj nadwozia – kombi.

Na mocy art. 12 ust. 2a PDOFizU wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1) 250 zł miesięcznie – dla samochodów:

a) o mocy silnika do 60 kW,

b) stanowiących pojazd elektryczny lub pojazd napędzany wodorem;

2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.

Problem jednak w tym, że z niewiadomych powodów przepis ten dotyczy wyłącznie pracowników. Tym samym można mieć wątpliwości, jak rozliczyć używanie auta przez członka zarządu. Oczywiście można pokusić się o ustalenie wartości rynkowej świadczenia – taki pogląd preferują organy podatkowe. Jednakże stosowanie np. cen z wypożyczalni, czy przerzucanie na podatnika całego czynszu najmu jest nie do końca właściwe, gdyż wynajęte auta możemy używać je do własnych celów przez 24 godziny na dobę. Tymczasem w przypadku członka zarządu, przynajmniej w części będzie ono używane do celów służbowych, a tym samym naliczanie przychodu według pełnej stawki prowadzi do zawyżenia przychodu.

Inną możliwością jest naliczenie przychodu w kwocie 400 zł, czyli tak jak u pracowników. Na przyjęcie takiego stanowiska przemawia fakt, że brak jest logicznego powodu, żeby to samo świadczenie generowało przychód w odmiennej kwocie u pracowników i członków zarządu. Dlatego też stosowanie ryczałtu w tej kwocie jest uzasadnione, chociaż nie wynika z obowiązujących przepisów.

Niestety – brak wyraźniej regulacji oznacza, że każde rozwiązanie przyjęte przez spółkę może budzić wątpliwości. Niemniej naliczenie PIT i ZUS od 400 zł nie jest pozbawione argumentów.

Przychód należy naliczać od momentu udostępnienia auta.

Założenia do ustawy nowelizującej Kodeks pracy. Staż pracy

Jak jest obecnie?

Obecnie nie wliczamy stażu pracy z prowadzenia działalności gospodarczej lub umowy zlecenia do ustalania wszystkich uprawnień pracowniczych wynikających ze stosunku pracy i dostępu do określonych stanowisk pracy. W Kodeksie pracy znajduje się jedynie szczątkowa regulacja, zgodnie z którą do okresu zatrudnienia wlicza się okres służby w niektórych formacjach mundurowych (art. 302 Kodeksu pracy).

Projektowane zmiany w stażu pracy

Projektowana nowelizacja przepisów zakłada, że do okresu zatrudnienia – poza wykonywaniem pracy na podstawie stosunku pracy i stosunków służbowych – wliczane będą okresy wykonywania pracy i prowadzenia działalności określone w art. 6 ust. 1 pkt 3, 4, 5, 5a, 6, 8, 11, 12 SysUbSpołU, jeśli stanowiły tytuł do ubezpieczeń społecznych. Zatem do okresów, które będą wliczane do stażu pracy zaliczyć należy:

Ponadto nowelizacja Kodeksu pracy przewiduje, że do stażu pracy będą zaliczane niektóre okresy niepodlegania ubezpieczeniom społecznym przewidziane w przepisach szczególnych, które wiążą się z wykonywaniem pracy lub działalności, co do zasady, stanowiącej tytuł do ubezpieczeń społecznych (np. wykonywanie pracy na podstawie umowy o świadczenie usług przez uczniów szkół ponadpodstawowych lub studentów do ukończenia 26 lat). Projekt zakłada, że wymienione okresy będą potwierdzane zaświadczeniem wydawanym przez ZUS, którego przedmiotem będzie podleganie ubezpieczeniom społecznym z wymienionych tytułów lub niepodleganie ubezpieczeniom społecznym w przypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych. Nowelizacja polega na dodaniu w Kodeksie pracy nowego art. 302¹.

Dziś mija termin na złożenie wniosku o zwrot nadpłaty składki zdrowotnej!

Ważne zmiany w zakresie wiążących informacji podatkowych i celnych

Powyższe zmiany wynikają z ustawy z 16.6.2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1598).

Dla zainteresowanych podmiotów oznacza to, że od 1.7.2024 r.:

1) odwołania, zażalenia oraz wszystkie inne pisma w toku postępowania w zakresie WIS należy składać wyłącznie poprzez konto w serwisie e-Urząd Skarbowy,

2) odwołania, zażalenia oraz wnioski o zmianę, uchylenia, przedłużenia ważności WIA i wszystkie inne pisma w toku postępowania w zakresie WIA należy składać wyłącznie poprzez konto na PUESC,

3) odwołania oraz wszystkie inne pisma w toku postępowania w zakresie WIP i WIT należy składać wyłącznie poprzez konto na PUESC.

Złożenie pisma w sprawie WIS, WIA, WIP i WIT w innej formie będzie nieskuteczne.

Korespondencja wychodząca z organu skarbowego również będzie następowała wyłącznie w formie elektronicznej.

Źródło: kis.gov.pl