Grunt w posiadaniu spółki komandytowej a stawka podatku od nieruchomości
Grunt, będący własnością spółki, na którym budowana jest hala produkcyjna, powinien podlegać opodatkowaniu stawką podatku właściwą dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (a więc stawką wyższą).
Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jednocześnie przepisy dotyczące podatku od nieruchomości określają, że m.in. dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej stawka podatku od nieruchomości jest zdecydowanie wyższa niż dla gruntów pozostałych, które nie są związane z tą działalnością.
Definicja nieruchomości (gruntu, budynku lub budowli) związanej z nieruchomością gospodarczą, która mówiła, że przez taką nieruchomość rozumie się grunt, budynek lub budowlę będący w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, utraciła moc obowiązującą w związku z wyrokami TK: z 12.12.2017 r. (SK 13/15, Legalis) oraz z 24.2.2021 r. (SK 39/19, Legalis) m. in. w takim rozumieniu, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą.
Co prawda nie obowiązuje już takie rozumienie przepisu, wskazujące że sam fakt posiadania gruntu przez przedsiębiorcę (w tym spółkę komandytową) decyduje o jego związaniu z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak podejmowane przez spółkę czynności w postaci rozpoczęcia na gruncie budowy hali, która niewątpliwie ma związek z działalnością, wskazuje że również grunt służy wykonywanej przez spółkę działalności. Dlatego też powinien zostać opodatkowany stawką właściwą dla gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Użyczenie członkowi zarządu nieruchomości na podnajem
Czynność użyczenia nieruchomości przez spółkę kapitałową członkowi zarządu – jeżeli nie jest w żaden sposób powiązana ze stosunkiem prawnym łączącym spółkę i członka zarządu (np. kontraktem menadżerskim, umową o pracę) – powinna zostać zakwalifikowana do przychodów z tzw. innych źródeł przychodów, opodatkowanych według skali podatkowej w zeznaniu rocznym członka zarządu (biorącego nieruchomość do używania).
Do przychodów podatkowych podatnicy zaliczają otrzymane lub postawione do dyspozycji w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Stanowi o tym art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOFizU).
W sytuacji przedstawionej w pytaniu, spółka oddała do nieodpłatnego korzystania nieruchomość członkowi zarządu, którą ten członek zarządu będzie wynajmował w ramach źródła przychodów najem prywatny, który zdefiniowany został w art. 10 ust. 1 pkt 6 PDOFizU. W związku z nieodpłatnym korzystaniem przez członka zarządu z obiektu udostępnionego mu na podstawie umowy użyczenia, u podatnika powstanie przychód z niepodatnych świadczeń. Zgodnie z art. 20 ust. 1 PDOFizU do przychodów z tzw. innych źródeł przychodów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 9 PDOFizU zalicza się m.in. nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17 PDOFizU.
Zastanowić się zatem należy, czy wartość świadczenia otrzymanego przez członka zarządu nie powinna być zakwalifikowana u tego członka zarządu do przychodów z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 pkt 7 PDOFizU). Do przychodów z działalności wykonywanej osobiście zalicza się bowiem nie tylko wynagrodzenie z tytułu pełnionej funkcji członka zarządu, ale także wszelkie nieodpłatne świadczenia otrzymane przez menadżerów od spółki kapitałowej w ramach łączącego te podmioty stosunku prawnego.
Wydaje się, że w niniejszym stanie faktycznym zawarcie umowy użyczenia obiektu przez spółkę kapitałową osobie zarządzającej tą spółką, jest zdarzeniem niezależnym, odrębnym od stosunku prawnego łączącego spółkę i członka zarządu (tj. kontraktu menedżerskiego, umowy o pracę, aktu powołania). Wobec tego przychód z nieodpłatnego świadczenia uzyskany wskutek udostępnienia nieruchomości podatnikowi, uznać należy za przychód z innych źródeł przychodów z art. 10 ust. 1 pkt 9 PDOFizU opodatkowany według skali podatkowej w zeznaniu rocznym.
Zgodnie brzmieniem art. 20 ust. 1 PDOFizU przychody z użyczenia nieruchomości nie mogą być kwalifikowane do przychodów z najmu prywatnego. Jak wskazuje sama nazwa tego źródła przychodów, do najmu prywatnego obciążonego ryczałtem ewidencjonowanym zalicza się wyłączenie przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze składników majątku posiadanych przez podatnika – z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.
Końcowo można dodać, że w niniejszej sytuacji nie znajdzie zastosowania zwolnienie od PIT, unormowane w art. 21 ust. 1 pkt 125 PDOFizU, zgodnie z którym wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów Ustawy o podatku od spadków i darowizn. Spółka kapitałowa, z oczywistych względów, nie może być bowiem zaliczona do członków rodziny podatnika.
Skutki podatkowe likwidacji towaru handlowego
Jeżeli podatnik wykaże, że zamówienie takich towarów było działaniem racjonalnym, wówczas wraz z likwidacją podatnik rozpozna powstałą z tego tytułu stratę ekonomiczną wyznaczaną wartością wg cen zakupu towarów w koszty podatkowe. Przy założeniu określonym w poprzednim zdaniu, utylizacja płyt nie wygeneruje konieczności korekty VAT odliczonego uprzednio przy ich zakupie.
Udzielając odpowiedzi na pytanie Czytelnika należy wskazać na ogólną zasadę celowości fiskalnej właściwą przy klasyfikacji kosztów podatkowych, a dokładniej przy badaniu, czy takie koszty występują. Do kosztów podatkowych mogą być zaliczone te wydatki, które zostały poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, a które nie są wprost wyłączone z kosztów przez ustawodawcę. W praktyce przy kwalifikacji wydatków jako koszty lub NKUP należy uwzględnić nie tylko związek z przychodem (chociażby pośredni i nie tylko z tym faktycznie uzyskanym, ale hipotetycznie możliwym do osiągnięcia), ale również racjonalność ekonomiczną i gospodarczą dla danego, konkretnie dla tego podmiotu.
Powyższe ma zastosowanie również przy weryfikacji, czy występują koszty w przypadku wystąpienia w bieżącej działalności straty ekonomicznej, bo z taką mamy tutaj do czynienia.
Chodzi o to, by nie była ona konsekwencją niewłaściwego działania podatnika, jego zaniechania, zaniedbania, nieracjonalnych ekonomicznie poczynań itp.
W przypadku wystąpienia przesłanki do likwidacji zakupionych uprzednio towarów handlowych oprócz konieczności wykazania, iż takie działanie (likwidacja) jest uzasadnione, należy wykazać, że wcześniejszy zakup nie był błędem, jak również, że w międzyczasie podatnik nie popełnił „zawinionych” uchybień gospodarczych. Jednym słowem, jeżeli podatnik wykaże, że zamówienie takich towarów było działaniem racjonalnym, a ich dystrybucja nie wystąpiła z przyczyn obiektywnych, strata ekonomiczna powstała z tego tytułu, kalkulowana kosztami zakupu towarów, będzie mogła być uwzględniona w kosztach podatkowych.
Takie powiazanie zakupów z prowadzoną działalnością, czy raczej ich pozostawienie w związku spowoduje, że nie wystąpią przesłanki do przyjęcia, iż nastąpiła zmiana sposobu ich wykorzystania w porównaniu z pierwotnie zakładaną i brak jest podstaw do korekty uprzednio odliczonego VAT.
Jednym słowem, zarówno dla potrzeb rozliczenia KUP, jak i pozostawienia odliczenia VAT należy uzasadnić, iż strata powstała w wyniku likwidacji towarów nie jest stratą zawinioną.
Wprowadzenie skróconego czasu pracy
Skrócenie czasu pracy objąć powinno wszystkie osoby zatrudnione przy danym rodzaju prac lub wszystkich pracowników, jeżeli skrócenie dotyczy wszystkich zatrudnionych u pracodawcy osób. W przypadku osób o niższych normach czasu pracy niż kodeksowe skrócenie nastąpić powinno o taką samą wartość. Skrócenie czasu pracy powinno nastąpić w regulaminie pracy lub obwieszczeniu o czasie pracy.
Zgodnie z art. 145 Kodeksu pracy (dalej: KP), skrócenie czasu pracy poniżej norm określonych w art. 129 § 1 KP dla pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnie uciążliwych lub szczególnie szkodliwych dla zdrowia może polegać na ustanowieniu przerw w pracy wliczanych do czasu pracy albo na obniżeniu tych norm, a w przypadku pracy monotonnej lub pracy w ustalonym z góry tempie polega na wprowadzeniu przerw w pracy wliczanych do czasu pracy. Wykaz prac związanych ze skróceniem czasu pracy ustala pracodawca po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami w trybie i na zasadach określonych w art. 23711a i art. 23713a KP oraz po zasięgnięciu opinii lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami.
Skrócenie czasu pracy obejmuje tutaj pracowników zatrudnionych przy danych pracach. W związku z istnieniem pewnych szczególnych warunków (np. wysokie upały) skrócenie czasu pracy może obejmować wszystkie zatrudnione osoby, gdyż wszystkich dotyczą te szczególne warunki.
Skrócenie czasu pracy powinno objąć w taki sam sposób wszystkich pracowników, których dotyczy bez względu na indywidualną sytuację. W opisanym przypadku niezależnie od tego, czy pracownica ma przerwy na karmienie, ktoś pracuje w administracji czy zmianowo albo ma orzeczoną niepełnosprawność, skrócenie tygodniowego czasu pracy powinno nastąpić o 5 godzin. Nie przekłada się to na ograniczenie maksymalnego wymiaru czasu pracy planowanego dziennie – skrócenie dotyczy normy średniotygodniowej.
Świadczenia dodatkowe przy umowie o pracę członka zarządu
Te wymienione świadczenia są elementami wynagrodzenia ze stosunku pracy. Zatem w kontekście ustalenia ukrytego zysku z tego tytułu ma zastosowanie art. 28m ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PDOPrU). Oznacza to, że wynagrodzenie ze stosunku pracy plus te wymienione świadczenia zapewnione członkowi zarządu będą ukrytym zyskiem w części, w jakiej ich suma w danym miesiącu wypłacona tej osobie przekroczy pięciokrotność średniego miesięcznego wynagrodzenia wypłacanego przez spółkę z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 7, 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOFizU), nie więcej jednak niż pięciokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, przy czym średnie miesięczne wynagrodzenie ustala się za miesiąc poprzedzający miesiąc dokonania wypłat osobie fizycznej.
Zgodnie z art. 28m ust. 1 pkt 2 PDOPrU: opodatkowaniu ryczałtem podlega dochód odpowiadający wysokości ukrytych zysków (dochód z tytułu ukrytych zysków). Przez ukryte zyski rozumie się świadczenia pieniężne, niepieniężne, odpłatne, nieodpłatne lub częściowo odpłatne, wykonane w związku z prawem do udziału w zysku, inne niż podzielony zysk, których beneficjentem, bezpośrednio lub pośrednio, jest udziałowiec, akcjonariusz albo wspólnik lub podmiot powiązany bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tym udziałowcem, akcjonariuszem albo wspólnikiem (art. 28m ust. 3 PDOPrU).
Jednak do ukrytych zysków zgodnie z art. 28m ust. 4 pkt 1 PDOPrU nie zalicza się wynagrodzeń z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt. 7, 8 i 9 PDOFizU oraz zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłaconych osobie fizycznej w określonej części. Wyłączenie z ukrytych zysków dotyczy tej części wymienionych należności, których suma wypłacona w danym miesiącu osobie fizycznej nie przekracza pięciokrotności średniego miesięcznego wynagrodzenia wypłacanego przez podatnika (tu: spółkę) z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt. 7, 8 i 9 PDOFizU, nie więcej jednak niż pięciokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, przy czym średnie miesięczne wynagrodzenie ustala się za miesiąc poprzedzający miesiąc dokonania wypłat osobie fizycznej.
Jednocześnie trzeba przywołać art. 12 ust. 1 PDOFizU, zgodnie z którym za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 12 ust. 2 PDOFizU wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy. W tym kontekście zapewnione przez spółkę członkowi zarządu wynagrodzenia w postaci: karty MultiSport częściowo finansowanej przez pracodawcę, ubezpieczenia medycznego dla niego i jego rodziny w całości pokrywane przez spółkę i lekcji języka angielskiego w całości finansowane przez spółkę – są świadczeniami ze stosunku pracy. Te wymienione świadczenia są elementami wynagrodzenia ze stosunku pracy.
Zatem w kontekście ustalenia ukrytego zysku z tego tytułu ma zastosowanie art. 28m ust. 4 pkt 1 PDOPrU. Oznacza to, że wynagrodzenie ze stosunku pracy plus te wymienione świadczenia zapewnione członkowi zarządu będą ukrytym zyskiem w części, w jakiej ich suma w danym miesiącu wypłacona tej osobie przekroczy pięciokrotność średniego miesięcznego wynagrodzenia wypłacanego przez spółkę z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt. 7, 8 i 9 PDOFizU, nie więcej jednak niż pięciokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, przy czym średnie miesięczne wynagrodzenie ustala się za miesiąc poprzedzający miesiąc dokonania wypłat osobie fizycznej. Zatem nie jest ukrytym zyskiem wypłacane wynagrodzenie plus te elementy dodatkowe wynagrodzenia, pod warunkiem że nie przekraczają w miesiącu:
1) pięciokrotności średniego miesięcznego wynagrodzenia wypłacanego przez spółkę z tytułów wskazanych wyżej, lub
2) pięciokrotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw wskazana przez GUS.
Co istotne, wystarczy że wypłacane wynagrodzenie przekracza tylko jedną z tych kwot. Takie podejście zaprezentował Dyrektor KIS w interpretacji z 14.11.2022 r. (0111-KDIB1-2.4010.557.2022.2.AK):
„jeśli średnia wynagrodzeń z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt. 7, 8 i 9 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w spółce jest niższa od średniej GUS to średnia spółki będzie punktem odniesienia, zaś jeśli ww. średnia wynagrodzeń spółki jest wyższa od średniej GUS to średnia GUS będzie punktem odniesienia”.
Bezpieczeństwo przy pracach w kuchni – gumowe rękawice dla pracowników produkcyjnych
Pracownicy produkcyjni w kuchni nie mogą nosić biżuterii, zegarków, szpilek i spinek do włosów oraz innych drobnych przedmiotów, które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu konsumenta w przypadku dostania się ich do żywności. Pracownik nie ma obowiązku noszenia gumowych rękawiczek.
Przepisy UE
Powyższą tematykę szczegółowo uregulowano w następujących aktach prawnych:
1) rozporządzeniu (WE) NR 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z 28.1.2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującemu Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającemu procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.Urz. UE L 2002 Nr 31, str. 1 ze zm.),
2) rozporządzeniu (WE) NR 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 29.4.2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych (Dz.Urz. UE L 2004 Nr 139, str. 1), gdzie w rozdziale VIII załącznika II zapisano, że każda osoba pracująca w styczności z żywnością powinna utrzymywać wysoki stopień czystości osobistej i nosić odpowiednie, czyste i, gdzie stosowne, ochronne okrycie wierzchnie.
Ponadto w odniesieniu do artykułu 7 rozporządzenia Państwa Członkowskie zachęcają do opracowywania krajowych wytycznych dobrej praktyki higieny oraz stosowania zasad HACCP. Takie wytyczne opracowane dla Polski znajdziemy na stronie https://www.gov.pl/web/wsse-katowice/gmpghp. Znajdziemy tam podstawowe wymagania dotyczące higieny osobistej i warunków zdrowia pracowników, w tym m.in.:
1) pracownicy powinni mieć odpowiednie kwalifikacje w zakresie podstawowych zagadnień higieny;
2) każda osoba pracująca na stanowisku wymagającym bezpośredniego kontaktu z żywnością musi wykazywać odpowiedni stan zdrowia określony na podstawie badań lekarskich i odpowiednich badań analitycznych;
3) pracownik chory lub podejrzany o chorobę zakaźną, cierpiący na infekcje dróg oddechowych, biegunkę lub ropne schorzenia skóry powinien być bezzwłocznie odsunięty od pracy wymagającej kontaktu z żywnością;
4) pracownicy nie mogą przechowywać rzeczy osobistych w strefie produkcyjnej;
5) pracownicy nie mogą wykonywać czynności, które mogłyby przyczynić się do zanieczyszczenia żywności, a w szczególności:
a) pić, spożywać posiłków,
b) jeść słodyczy lub żuć gumy,
c) palić tytoniu,
d) pluć, kasłać, czyścić nos itp.;
6) przed rozpoczęciem pracy każdy pracownik produkcyjny powinien:
a) umyć się,
b) założyć czystą odzież roboczą (najlepiej białą lub w jasnych kolorach),
c) założyć odpowiednie nakrycie głowy, a także
d) ewentualnie (tam gdzie to konieczne) obuwie robocze i maseczki ochronne;
7) pracownik musi przestrzegać zasad higieny i czystości, zwłaszcza rąk, w tym w szczególności mieć krótko obcięte paznokcie;
8) pracownicy produkcyjni nie mogą nosić biżuterii, zegarków, szpilek i spinek do włosów oraz innych drobnych przedmiotów, które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu konsumenta w przypadku dostania się do żywności.
Podkreślamy, że odzież ochronna powinna być czysta i nieuszkodzona oraz całkowicie zakrywać odzież osobistą pracownika i włosy.
Jak postąpić?
Jak widać z przywołanych tu wymagań dotyczących higieny osobistej oraz warunków zdrowia pracowników opracowanych dla Polski, nie ma obowiązku noszenia rękawiczek przez pracownika. Z dobrej praktyki higieny wynika jednak, że:
1) każdy pracownik musi przestrzegać zasad higieny i czystości, zwłaszcza rąk,
2) odzież ochronna powinna być czysta i nieuszkodzona oraz całkowicie zakrywać odzież osobistą i włosy,
3) pracownicy zatrudnieni bezpośrednio na produkcji nie mogą nosić biżuterii, zegarków, szpilek i spinek do włosów oraz innych drobnych przedmiotów, które mogłyby zagrażać bezpieczeństwu konsumenta w przypadku dostania się do żywności.
Obniżenie wynagrodzenia za pracę po zmianie stanowiska pracy
Jest dopuszczalne pozostawienie pracownikowi dotychczasowego wynagrodzenia, pod warunkiem, że nie dojdzie do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu.
Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy, pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Rodzaj pracy (stanowisko, funkcja, zawód, specjalność) oraz wynagrodzenie za pracę odpowiadające temu rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia, to nieodłączne postanowienia umowy o pracę, a zarazem warunki pracy i płacy. Warunki te mogą jednak ulec zmianie w trakcie trwania zatrudnienia. Zmiany te wprowadza się albo w drodze porozumienia zmieniającego (tzw. aneksu do umowy), albo wypowiedzenia zmieniającego. Zmiany korzystne dla pracownika, jak i niekorzystne, mogą być wdrożone, jeśli obie strony stosunku pracy zgodnie wyrażą taką wolę. Z opisu stanu faktycznego wynika, że to pracownik zaproponował przejście na inne stanowisko pracy, a pracodawca wyraził zgodę. Zatem nie ma wątpliwości, że w tej materii strony osiągnęły porozumienie.
Natomiast w kwestii wynagrodzenia, które na tym stanowisku jest niższe niż wynagrodzenie otrzymywane przez pracownika na dotychczasowym stanowisku. W zakresie wynagrodzenia obowiązuje zasada, że powinno ono być ustalone w taki sposób, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy, kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. W celu określenia wynagrodzenia za pracę ustala się – w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania – wysokość oraz zasady przyznawania pracownikom stawek wynagrodzenia za pracę określonego rodzaju lub na określonym stanowisku, a także innych (dodatkowych) składników wynagrodzenia, jeżeli zostały one przewidziane z tytułu wykonywania określonej pracy. Ponadto pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości. Wynagrodzenie to obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia, bez względu na ich nazwę i charakter, a także inne świadczenia związane z pracą, przyznawane pracownikom w formie pieniężnej lub innej niż pieniężna. Pracami o jednakowej wartości są prace, których wykonywanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, potwierdzonych dokumentami przewidzianymi w odrębnych przepisach lub zdobytych poprzez praktykę i doświadczenie zawodowe, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku.
Biorąc powyższe pod uwagę, jeśli dla stanowiska obejmowanego przez pracownika zostały określone stawki wynagrodzenia z uwzględnieniem kwalifikacji, wykształcenia czy innych warunków, a na tym stanowisku zatrudnieni są także inni pracownicy o porównywalnych do tego pracownika atutach, którzy otrzymują adekwatne do stanowiska płace, należałoby pracownikowi obniżyć wynagrodzenie w drodze porozumienia, lub – w przypadku braku zgody – poprzez wypowiedzenie zmieniające. Natomiast jeśli pracownik wyróżnia się na tle innych osób zajmujących to stanowisko, a jego cechy są na tym stanowisku pożądane – co oznacza, że nie można zarzucić działania naruszającego zasady równego traktowania w zatrudnieniu – możliwe jest zachowanie dotychczasowego wynagrodzenia.
Zdalne świadczenie usług na rzecz kontrahenta z Wielkiej Brytanii a VAT
Usługi te należy wykazać dla potrzeb VAT jako tzw. eksport usług, powinny być one udokumentowane fakturą bez VAT, z adnotacją „odwrotne obciążenie”.
W opisanej sytuacji mamy do czynienia z tzw. eksportem usług, czyli świadczeniem usług między podatnikami VAT z różnych państw.
Usługi związane z administracyjną obsługą biura oraz usługi kadrowo–płacowe podlegają ogólnym regułom ustalenia miejsca świadczenia. Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU) miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Usługi te nie są opodatkowane VAT w Polsce.
Jak wynika z art. 106b ust. 1 pkt 1 VATU podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą: sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2 VATU, dokonywane przez niego na rzecz podatnika podatku od wartości dodanej. Z kolei czynności wskazane w art. 106a pkt 2 VATU, to m.in. świadczenie usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca.
Polski podatnik ma w tej sytuacji obowiązek wystawienia faktury bez VAT, z adnotacją „odwrotne obciążenie” (art. 106e ust. 1 pkt 18 VATU) oraz ujęcia transakcji w rejestrach VAT (art. 109 ust. 3a VATU). Usługi te powinny być wykazane w dacie ich wykonania upływu okresu rozliczeniowego, ewentualnie otrzymania za nie wcześniejszej zapłaty.
Nie ma w tej sytuacji obowiązku rejestracji dla potrzeb VAT UE (art. 97 VATU) ani składania informacji podsumowującej VAT UE (art. 100 ust. 1 pkt 4 VATU).
W JPK_V7 eksport usług powinien być wykazany w polach P_11, K_11.
Nie można przetwarzać danych ,,na wszelki wypadek” – nowy wyrok NSA
Cała sprawa została zapoczątkowana skargą pewnego małżeństwa, która została złożona do organu nadzorczego. Skarżący byli byłymi klientami administratora. W ich ocenie bank przetwarzał ich dane osobowe, mimo że ich rachunki zostały zamknięte, a dodatkowo złożyli oni sprzeciwy wobec przetwarzania ich danych osobowych. Skarżący wskazali, że pomimo podjętych działań w tym zakresie ukarany bank przesyłał im korespondencję o charakterze marketingowym. Po przeprowadzeniu postępowania w tej sprawie Prezes UODO wskazał, że w jego ocenie przetwarzanie danych osobowych nie miało w tym przypadku podstawy prawnej i nakazał administratorowi natychmiastowe usunięcie danych osobowych skarżących.
Bank nie zgodził się z decyzją regulatora i zaskarżył ją do WSA, wskazując jednocześnie, że w jego ocenie bank przetwarzał dane osobowe skarżących na podstawie tzw. uzasadnionego interesu administratora, polegającego na obronie przed ewentualnymi, przyszłymi roszczeniami byłych klientów. Sądy obu instancji nie podzieliły jednak interpretacji banku. Zarówno WSA, jak i NSA stwierdziły, że na podstawie przesłanki uzasadnionego interesu administratora dane można przetwarzać w celu obrony lub dochodzenia roszczeń istniejących, nie zaś tych przyszłych i niepewnych. NSA zwrócił uwagę, że skarżący nie wystąpili z żadnym roszczeniem przeciwko bankowi.
Warto zwrócić uwagę, że w ubiegłym roku również było głośno o wyroku NSA dotyczącym przetwarzania danych w celu obrony przed roszczeniami. Wówczas NSA stwierdził, że dane osób biorących udział w rekrutacji można przetwarzać (archiwizować) do momentu przedawnienia potencjalnych roszczeń związanych z dyskryminacją w procesie rekrutacji (3 lata), niezależnie od tego, czy osoba ta skierowała jakiekolwiek roszczenia względem administratora. Sprawa dotycząca banku Millenium jest oczywiście trochę inna. Administrator bowiem nie tylko archiwizował dane w celu ewentualnej obrony przed roszczeniami, ale również przetwarzał te dane w celach marketingowych. Niezależnie od tego warto jednak zwrócić uwagę na rozbieżność w orzecznictwie NSA, która może przyczynić się do mniejszej pewności stosowania prawa o ochronie danych osobowych przez administratorów.
Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/3510
Klasyfikacja i ujęcie księgowe gruntu nabytego przez dewelopera
Nabyty grunt przez dewelopera może być w zależności od okoliczności ujęty jako towar, środek trwały lub inwestycja.
Podpowiedzi w zakresie sposobu ujęcia gruntu przez podmiot prowadzący działalność deweloperską zawiera KSR 8 „Działalność deweloperska”.
Wskazuje on iż w zależności od okoliczności może być to towar, środek trwały lub inwestycja.
Do dnia rozpoczęcia przedsięwzięcia deweloperskiego posiadany przez dewelopera grunt lub prawo wieczystego użytkowania gruntu, na którym jest lub będzie posadowiony przedmiot przedsięwzięcia deweloperskiego, jest zależnie od stanu faktycznego w momencie nabycia, klasyfikowany i wykazywany w bilansie jako:
1) Towar (zapas) – jeśli deweloper zakupił grunt lub prawo wieczystego użytkowania dla realizacji ściśle określonego przedsięwzięcia deweloperskiego, jednak jego rozpoczęcie zostało opóźnione (np. ze względów finansowych lub prawnych) wykazuje się je w cenie nabycia, przy czym do czasu rozpoczęcia przedsięwzięcia deweloperskiego cena ta jest powiększana o koszty związane z przystosowaniem gruntu do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, takie jak np. koszty odrolnienia, rekultywacji terenu, karczowania, rozbiórki zbędnych zabudowań, uzbrojenia terenu, itd. zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości. Dodatkowo może w uzasadnionych przypadkach być powiększana o koszty finansowania zewnętrznego związanego z zakupem i przystosowaniem do stanu zdatnego do sprzedaży gruntu lub prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz pomniejszana o przychody z tego tytułu z zastrzeżeniem, że tak ustalona wartość gruntu lub prawa nie jest wyższa od jego ceny sprzedaży netto na dzień bilansowy, zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy o rachunkowości lub
2) Inwestycja w nieruchomości – w przypadku gdy deweloper zakupił grunt lub prawo wieczystego użytkowania gruntu bez zamiaru realizacji ściśle określonego przedsięwzięcia deweloperskiego; w takim przypadku grunt lub prawo mogą być wycenione według zasad stosowanych do nieruchomości inwestycyjnych, tj. w cenie nabycia bądź w cenie rynkowej lub inaczej określonej wartości godziwej. Jeżeli poniesiono koszty przystosowania gruntu (np. koszty odrolnienia, rekultywacji terenu, karczowania, rozbiórki zbędnych zabudowań), to w razie jego wyceny w cenie nabycia zwiększają one tę cenę, natomiast w przypadku jego wyceny w cenie rynkowej koszty przystosowania gruntu obciążają pozostałe koszty operacyjne,
3) Środek trwały – jeśli grunt lub prawo wieczystego użytkowania gruntu miały pierwotnie być wykorzystywane na własne potrzeby dewelopera; grunt lub prawo wycenia się w takim przypadku w cenie nabycia. Cena nabycia obejmuje koszty finansowania zewnętrznego poniesione do dnia przyjęcia środka trwałego do użytkowania. Zwiększają cenę nabycia koszty przystosowania gruntu, np. odrolnienia, rekultywacji terenu, karczowania oraz rozbiórki zbędnych zabudowań, itp.
W opisanej sytuacji wydaje się, że skoro grunt został nabyty pod konkretne przedsięwzięcie, to będzie on towarem. W dniu rozpoczęcia przedsięwzięcia deweloperskiego wynikająca z ksiąg rachunkowych wartość gruntu, wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu lub wartość budynku do przebudowy (ulepszenia), na którym przedsięwzięcie to będzie realizowane, ujęta będzie w kosztach produkcji w toku przedsięwzięcia deweloperskiego.
