Kwalifikacje pracownika służby bhp do szkoleń okresowych
Osoba posiadająca tytuł technika bhp może wykonywać wszystkie zadania służby bhp określone w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 2.9.1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. Nr 109, poz. 704 ze zm.; dalej: SłużbaBHPR), przy czym nie może być zatrudniony w jednoosobowej komórce bhp, jeżeli nie posiada co najmniej 3-letniego stażu pracy w służbie bhp. Przepisy bhp nie precyzują kwalifikacji wykładowców szkoleń okresowych z zakresu bhp. Tym samym to organizator takiego szkolenia powinien ocenić, czy dany wykładowca posiada zasób wiedzy, doświadczenie zawodowe i przygotowanie dydaktyczne zapewniające właściwą realizację programów szkolenia.
Tworzenie służby bhp
Zasady tworzenia, organizacji, działania, uprawnień i kwalifikacji służby bezpieczeństwa i higieny pracy określają: art. 23711 Kodeksu pracy (dalej: KP) oraz SłużbaBHPR.
Zgodnie z art. 23711 § 1 KP, obowiązek utworzenia służby bhp (zatrudnienie etatowego pracownika) powstaje w momencie zatrudnienia więcej niż 100 pracowników.
W przypadku pracodawcy zatrudniającego mniej niż 100 pracowników, może on powierzyć wykonywanie zadań służby bhp pracownikowi zatrudnionemu przy innej pracy.
Pracodawca posiadający ukończone szkolenie niezbędne do wykonywania zadań służby bhp również może sam wykonywać zadania tej służby, jeżeli:
1) zatrudnia do 10 pracowników albo
2) zatrudnia do 50 pracowników i jest zakwalifikowany do grupy działalności, dla której ustalono nie wyższą niż trzecia kategorię ryzyka w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
W razie braku kompetentnych pracowników, zgodnie z art. 23711 § 2 KP, pracodawca może powierzyć wykonywanie zadań służby bhp specjalistom spoza zakładu pracy.
Stosownie do postanowień § 1 ust. 2 SłużbaBHPR, liczbę pracowników służby bhp ustala pracodawca, biorąc pod uwagę stan zatrudnienia oraz występujące w zakładzie warunki pracy i związane z nimi zagrożenia zawodowe, a także uciążliwości pracy. Istotnym jest, aby na każdych 600 pracowników zatrudnionych w danym zakładzie pracy (dotyczy to zakładów zatrudniających powyżej 600 pracowników, przy czym każde przekroczenie tej liczby uważa się za rozpoczęcie nowej „sześćsetki”, wymagające kolejnego pracownika służby bhp), przypadał co najmniej jeden pracownik tej służby zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy (§ 1 ust. 4 SłużbaBHPR). Takie rozwiązanie ma zapewnić właściwą realizację zadań wynikających z § 2 ust. 1 SłużbaBHPR.
Kwalifikacje
Podstawowym warunkiem, jaki musi zostać spełniony przy zlecaniu wykonywania zadań służby bhp (niezależnie od formy zatrudnienia), jest posiadanie przez daną osobę odpowiednich kwalifikacji, o których mowa w § 4 ust. 2 SłużbaBHPR, a przez które należy rozumieć:
1) zawód technika bhp lub
2) ukończone studia wyższe o kierunku bądź specjalizacji w zakresie bhp, albo
3) studia podyplomowe w zakresie bhp.
W zależności od posiadanych kwalifikacji oraz posiadanego stażu pracy w służbie bhp, pracownik może być zatrudniony na stanowisku: inspektora, starszego inspektora, specjalisty, starszego specjalisty lub głównego specjalisty do spraw bhp.
Pracownik zatrudniony w jednoosobowej komórce powinien spełniać co najmniej wymagania kwalifikacyjne dla starszego inspektora ds. bhp, tj. posiadać zawód technika bhp oraz co najmniej 3-letni staż pracy w służbie bhp lub wyższe wykształcenie o kierunku lub specjalności w zakresie bhp albo studia podyplomowe w zakresie bhp.
Niemniej jednak osoba posiadająca tytuł technika bhp może wykonywać wszystkie zadania służby bhp określone w przepisach SłużbaBHPR, przy czym nie może być zatrudniony w jednoosobowej komórce bhp, jeżeli nie posiada co najmniej 3-letniego stażu pracy w służbie bhp.
Odnosząc się do kwestii uprawnień do prowadzenia szkoleń okresowych w dziedzinie bhp, należy wyjaśnić, że przepisy bhp nie precyzują kwalifikacji wykładowców szkoleń okresowych z zakresu bhp. Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z 27.7.2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1327 ze zm.), to organizator takiego szkolenia powinien ocenić, czy dany wykładowca posiada zasób wiedzy, doświadczenie zawodowe i przygotowanie dydaktyczne zapewniające właściwą realizację programów szkolenia. Bez wątpienia nie są tutaj wymagane studia pedagogiczne.
Stosowanie procedury VAT marża w przypadku sprzedaży biżuterii
Sprzedaż używanej biżuterii (np. złotych lub srebrnych kolczyków, obrączek, łańcuszków) przez podatnika VAT czynnego, prowadzącego salon jubilerski, może być objęta procedurą VAT marża.
Zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU) w przypadku przedsiębiorcy dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego przedsiębiorcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w celu dalszej odprzedaży, podstawą opodatkowania VAT jest marża stanowiąca różnicę między kwotą sprzedaży a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę VAT (art. 120 ust. 4 VATU). Z tym zastrzeżeniem jednak, że zasadniczym warunkiem zastosowania takiej procedury rozliczenia VAT jest brak wystąpienia kwoty VAT naliczonego do odliczenia przez tego przedsiębiorcę przy nabyciu tych towarów, w szczególności w przypadku nabycia tych towarów od osoby fizycznej niebędącej podatnikiem VAT, tzn. osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej (art. 120 ust. 10 pkt 1 VATU).
Jednocześnie przez dzieła sztuki rozumie się towary takie jak: obrazy, kolaże, rysunki, pastele, druki i litografie, rzeźby, posągi, gobeliny, tkaniny ścienne, fotografie (art. 120 ust. 1 pkt 1 VATU). Przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się towary takie jak: znaczki pocztowe lub skarbowe, stemple pocztowe, kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (art. 120 ust. 1 pkt 2 VATU). Przez antyki rozumie się przedmioty, inne niż dzieła sztuki i przedmioty kolekcjonerskie, których wiek przekracza 100 lat (art. 120 ust. 1 pkt 3 VATU). Z kolei przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż dzieła sztuki, przedmioty kolekcjonerskie i antyki, a także inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne sklasyfikowane w pozycjach CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112 Nomenklatury Scalonej (art. 120 ust. 1 pkt 4 VATU).
Mając na uwadze przywołane powyżej przepisy VATU należy uznać, że sprzedaż używanej biżuterii (np. złotych lub srebrnych kolczyków, obrączek, łańcuszków) przez podatnika VAT czynnego, prowadzącego salon jubilerski, może być objęta procedurą VAT marża. Wynika to z tego, że:
1) podatnik VAT posiada status podatnika VAT czynnego, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży biżuterii;
2) podatnik VAT nabywa biżuterię od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, w związku z czym przy jej nabyciu nie powstaje kwota VAT naliczonego, którą podatnik VAT mógłby odliczyć;
3) podatnik VAT nabywa biżuterię w celu jej dalszej odsprzedaży, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej;
4) nabywana biżuteria może zostać uznana za towar używany w rozumieniu przepisów VATU, ponieważ:
a) nie jest nowa, była wcześniej używana przez poprzedniego właściciela i nadaje się do dalszego użytku w jej aktualnym stanie lub po naprawie oraz
b) powinna zostać sklasyfikowana do pozycji CN 7113 (artykuły biżuteryjne) albo CN 7114 (artykuły jubilerskie) Nomenklatury Scalonej, więc nie obejmuje jej wyłączenie przewidziane dla dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich, antyków, oraz metali szlachetnych lub kamieni szlachetnych sklasyfikowanych w pozycjach CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112 Nomenklatury Scalonej.
Stanowisko to znajduje potwierdzenie w działalności interpretacyjnej organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacji podatkowej z 31.8.2012 r. (IPPP2/443-512/12-2/IŻ), w której organ podatkowy wyjaśnił, że:
„W sytuacji Wnioskodawcy prowadzącego lombard można uznać, że dokonuje on sprzedaży towarów będących przedmiotami używanymi, których stał się właścicielem wskutek tego, iż pożyczkobiorca nie dokonał spłaty udzielonej mu pożyczki. Towary te spełniają zatem definicję, o której mowa w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT. W przypadku sprzedaży nieodebranego zastawu w postaci wyrobów jubilerskich podstawą opodatkowania będzie marża stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą, którą ma zapłacić nabywca, a kwotą nabycia, pomniejszoną o kwotę podatku. Za kwotę nabycia należy uznać wartość niespłaconej pożyczki. Zatem w zakresie możliwości opodatkowania marżą sprzedaży nieodebranych zastawów w postaci wyrobów jubilerskich (nabytych w drodze przywłaszczenia) stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe”.
Część budynku mieszkalnego zajęta na gabinet lekarski a stawka podatku od nieruchomości
Zakładam, że w tym przypadku zastosowanie znajdzie stawka podatku od nieruchomości przewidziana dla budynków lub ich części, związanych udzielaniem świadczeń zdrowotnych zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: PodLokU) rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie, od budynków lub ich części, związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń – 6,76 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej (w 2024 r.), a w 2025 r. – 6,95 zł.
Aby można było zastosować taką stawkę podatkową trzeba spełnić warunki określone w tym przepisie. W orzecznictwie można znaleźć wskazówki, jakie to warunki.
Dla zastosowania przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d [PodLokU] preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:
1) budynek lub jego część muszą być związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej,
2) musi je zajmować podmiot udzielający tych świadczeń” [uzup. Autora] (wyr. WSA w Bydgoszczy z 12.9.2023 r., I SA/Bd 241/23).
Przy czym: „Nawet wpisanie do rejestru podmiotów leczniczych, nie jest równoznaczne z kwalifikacją wszystkich pomieszczeń (budynku lub jego części) wpisanego podmiotu jako związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Mimo, że w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d [PodLokU ujednolicono] stawkę preferencyjną dla wszystkich podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych (a nie tylko np.: szpitali, przychodni, sanatoriów) – rozszerzając w tym względzie możliwość jej stosowania nie tylko na pomieszczenia zajęte na jej wykonywanie, lecz przede wszystkim związane z tą działalnością to nie oznacza to jednak, iż każdy podmiot prowadzący działalność leczniczą będzie mógł skorzystać z tej stawki preferencyjnej bezwarunkowo. Pomieszczenia związane z działalnością leczniczą (zdrowotną) nie mogą być zasadniczo wykorzystywane na inne cele niż udzielanie świadczeń zdrowotnych np. cele komercyjne, czy też cele osobiste podatnika oraz powinny spełniać wymogi opisane w ustawie o działalności leczniczej oraz rozporządzeniu w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą, a także powinna w nich być prowadzona faktyczna działalność lecznicza. Wykładnia celowościowa przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d [PodLokU], wskazuje, że założeniem ustawodawcy była realizacja określonej polityki społecznej państwa w dziedzinie ochrony zdrowia oraz dążenie do wsparcia określonych sektorów działalności gospodarczej zajmujących się udzielaniem świadczeń zdrowotnych dla ogółu społeczeństwa, a nie wspieranie poprzez preferencyjne stawki opodatkowania branży komercyjnej” [uzup. Autora] (wyr. WSA w Bydgoszczy z 1.8.2023 r., I SA/Bd 240/23).
Jeżeli w tym przypadku spełniono powyższe warunki, można zastosować stawkę „zdrowotną” podatku od nieruchomości. Natomiast w razie niespełnienia tych warunków, z pytania wynika, że zastosowanie powinna znaleźć stawka przewidziana dla działalności gospodarczej.
Naliczanie odsetek od lokat a polityka rachunkowości
Zasadniczo, zgodnie z zasadą przewagi treści nad formą oraz zasadą współmierności przychodów i kosztów, odsetki przypadające na dany okres powinny zostać ujęte wśród przychodów tego okresu, niezależnie od terminu ich zapłaty. Bazując jednak na zasadzie istotności, możliwym jest wprowadzenie do polityki rachunkowości jednostki zapisu upraszającego postępowanie w tym zakresie.
Zgodnie z zasadą memoriału w księgach rachunkowych jednostki należy ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Z pytania wynika, że odsetki nie zostały jeszcze naliczone, ponieważ naliczone zostaną w dacie zapadalności lokaty, tj. w dniu jej zakończenia. Tym samym, bazując na treści umowy można stwierdzić, że nie zachodzi potrzeba naliczania odsetek memoriałowo. Jednak z opisu pytania Autor wnioskuje również, że jednostka nie przewiduje zerwania lokaty przed terminem, ze względu na utratę odsetek. Tym samym, stosując zasadę przewagi treści ekonomicznej nad formą, prawidłowo jest wykazać odsetki, które zostaną naliczone od lokaty, a dotyczą okresu, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe. Takie postępowanie służyć będzie realnemu zobrazowaniu osiągniętych (memoriałowo) w danym roku obrotowym przychodów.
Warto nadmienić, że niezależnie od powyższego, jednostki mogą stosować uproszczenia zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości, gdy ich przyjęcie nie wpływa istotnie ujemnie na obraz sytuacji majątkowej i finansowej jednostki prezentowany w sprawozdaniu finansowym. Wprowadzenie uproszczenia bazującego na zasadzie istotności odbywa się poprzez odpowiedni zapis w polityce rachunkowości jednostki. Możliwe jest więc ustalenie progu istotności, poniżej którego jednostka odstępuje od naliczania we własnym zakresie odsetek za dany okres, za który bank odsetek jeszcze nie naliczył.
Dopuszczalność zamiany umowy o pracę na umowę B2B
Nie istnieje generalny zakaz zmiany podstawy zatrudnienia z umowy o pracę na umowę B2B, o ile tylko zmiana ta nie została dokonana w celu obejścia przepisów prawa pracy.
Podstawową przeszkodą jest aby zawarta umowa B2B nie stanowiła kalki umowy o pracę, bowiem wówczas będzie ona spełniała definicję stosunku pracy i tak też zostanie potraktowana przez np. ZUS. Proszę zatem zadbać o to, aby w podpisanej umowie B2B nie było cech charakterystycznych dla stosunku pracy, czyli np. podporządkowania pracownika pracodawcy, kierownictwa pracodawcy, itd., gdyż zgodnie z art. 22 § 1 Kodeksu pracy przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.
Poza tym, nie istnieje generalny zakaz zmiany podstawy zatrudnienia z umowy o pracę na umowę B2B, o ile tylko zmiana ta nie została dokonana w celu obejścia przepisów prawa pracy. Mówiąc w największym skrócie: jeśli obie strony tego chcą, do tego dążą i są obiektywnie przekonane, że taka zmiana będzie dla nich lepszym rozwiązaniem, to mogą jej dokonać.
W przypadku założenia przez dyrektora ds. marketingu, którego dotyczy pytania, spółki kapitałowej (nawet jednoosobowej), zasadniczo nie będzie żadnych przeciwwskazań do zawarcia umowy o świadczenie usług marketingu pomiędzy Państwem a tą spółką kapitałową. Muszą Państwo pamiętać jedynie o tym, aby zawarta umowa miała elementy wskazujące, że jest to umowa zawarta pomiędzy dwoma przedsiębiorstwami, którego zachowują swoją autonomię, a umawiają się jedynie na – z grubsza rzecz ujmując – określone działanie lub określony rezultat. Zatem zawarta umowa nie powinna nosić cech stosunku pracy.
Najem prywatny a VAT
Świadczenie przez podatnika usług najmu (prywatnego) – obok wykonywania zarejestrowanej w CEiDG działalności gospodarczej – skutkuje tym, że podatnik ten musi ujawnić usługę najmu w JPK_VAT, w którym rozlicza prowadzoną działalność gospodarczą. Najem zwolniony z VAT wykazuje się w polach K_10 i P_10 JPK_VAT, natomiast najem obciążony VAT w stawce 23% deklaruje się w polach K_19 i K_20 oraz P_19 i P_20 JPK_VAT.
Definicja działalności gospodarczej na gruncie VAT jest bardzo pojemnym pojęciem. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU) działalność gospodarcza obejmuje swoim zakresem m.in. czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W rezultacie najem rzeczy posiadanych przez podatnika, nawet jeśli na gruncie podatku dochodowego zaliczony został do źródła przychodów z najemu prywatnego, na płaszczyźnie VAT jest przejawem działalności gospodarczej, a wynajmujący – podatnikiem VAT z tego tytułu.
Z treści pytania wynika, że wynajmujący posiada w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą status podatnika VAT czynnego. Podatnik składa w urzędzie skarbowym JPK_VAT, w którym ujmuje całą swoją sprzedaż. Z tego też względu jest on zobowiązany zadeklarować w JPK_VAT również najem lokalu mieszkalnego.
W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 VATU zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe lub na rzecz społecznych agencji najmu. Najem mieszkań, które nie spełniają powyższego warunku, obciążony jest 23% stawką VAT.
Jeżeli zatem:
1) usługi najmu wykonywane przez podatnika korzystają ze zwolnienia od VAT, powinien on zadeklarować niniejsze usługi w składnym w urzędzie JPK_VAT w polach K_10 i P_10 (wysokość podstawy opodatkowania wynikająca z dostawy towarów oraz świadczenia usług na terytorium kraju, zwolnionych od podatku),
2) usługi najmu wykonywane przez podatnika opodatkowane są VAT w stawce 23%, wykaże on swoje świadczenie w JPK_VAT w polach K_19 i K_20 oraz P_19 i P_20 (wysokość podstawy opodatkowania i podatku należnego z tytułu dostawy towarów oraz świadczenia usług na terytorium kraju, opodatkowanych stawką podatku 23%).
W sytuacji, gdy podatnik dla udokumentowania czynności najmu wyświadczonego dla innego podatnika wystawia fakturę, najem w JPK_VAT powinien zaewidencjonować na podstawie faktury. Jeżeli najemcą jest osoba prywatna, a wystawiono fakturę, najem można wykazać na podstawie sporządzonej faktury. W każdym innym przypadku usługę należy ujawnić w JPK_VAT na podstawie dowodu wewnętrznego, oznaczonego symbolem „WEW”.
Zaznaczyć również trzeba, że w związku z wykonywaniem przez podatnika tzw. sprzedaży mieszanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (tj. sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej), podatnik może być zobligowany do ustalenia tzw. proporcji odliczenia podatku naliczonego, o której mowa w art. 90 ust. 1 VATU.
Termin wykonania polecenia służbowego
Zwrot „pilne” oznacza konieczność natychmiastowego wykonania. Natomiast zwrot „niezwłocznie” oznacza konieczność wykonania bez zbędnej zwłoki, w najkrótszym możliwym terminie (niekoniecznie natychmiast). Wydając polecenie służbowe, przełożony powinien określić termin jego realizacji. Jeśli przełożony wydaje jednemu pracownikowi kilka poleceń z tym samym terminem lub z terminem „pilne”, to musi określić kolejność ich realizacji.
Polecenie służbowe
Pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę (art. 100 § 1 Kodeksu pracy). Pewnym rodzajem polecenia służbowego jest w praktyce zakres obowiązków pracownika. Jest to swoiste polecenie stałe i skutkuje tym, że pracodawca/przełożony nie musi ciągle takich poleceń pracownikowi ponawiać. Pewne zadania bowiem są stałe, cykliczne i nie wymagają każdorazowych poleceń służbowych (np. comiesięczne naliczanie wynagrodzeń dla pracowników, czy prowadzenie dokumentacji pracowniczej).
Wydawanie poleceń służbowych
Wydawanie poleceń służbowych należy do uprawnień kierowniczych pracodawcy (przełożonych jako osób upoważnionych przez pracodawcę w tym zakresie. Pracownik jest zobowiązany do wykonania takiego polecenia, które dotyczy pracy i jednocześnie nie jest sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę (art. 100 § 1 Kodeksu pracy).
Wspomniane polecenia służbowe konkretyzują obowiązki pracownika przede wszystkim w zakresie przydziału zadań, sposobu wykonywania tych zadań, czy miejsca i terminu ich wykonania. Dlatego też oprócz kodeksowych wymogów określonych w art. 100 § 1 Kodeksu pracy polecenia służbowe muszą być konkretne, jasne i zrozumiałe dla pracownika. Także w zakresie kolejności wykonywania poszczególnych poleceń.
Powszechnie przyjmuje się, że termin pilne oznacza konieczność wykonania natychmiast, od razu. W praktyce może to oznaczać nawet przerwanie obecnie wykonywanych czynności i w pierwszej kolejności wykonanie danego polecenia. Natomiast termin niezwłocznie oznacza – równie powszechnie – konieczność wykonania danej czynności „bez zbędnej zwłoki” , w najkrótszym możliwym czasie. W praktyce więc, jeśli można przerwać wykonywaną w danym momencie czynność (tj. praca ta „może poczekać”), to należy wykonać polecenie. Jeśli zaś dana praca nie może zostać przerwana, ponieważ np. utracone zostaną wszystkie dane z formularza, które zostały już wprowadzone, nie zapisano jeszcze wyników tej pracy, albo dana praca wymaga zakończenia ze względu na terminy – zarówno te, które wynikają z przepisów prawa (np. złożenie sprawozdań, przesłanie danych do GUS, złożenie deklaracji ZUS, itp.), jak i te, które wynikają z innych poleceń służbowych – to praca ta powinna zostać zakończona w pierwszej kolejności, a dopiero w następnej kolejności należy wykonać polecenie z terminem „niezwłocznie”.
Wydając polecenie służbowe, przełożony powinien określić termin jego realizacji. Wprawdzie nie wynika to wprost z przepisów Kodeksu pracy, ale jest to istotne ze względów praktycznych. Pomijając teoretyczną dyskusję o tym, kiedy pracownik powinien wykonać polecenie bez sprecyzowanego terminu jego realizacji, określenie terminu realizacji polecenia wprowadza jasną zasadę. Pracownik ma świadomość co do terminu wykonania polecenia, a w razie niewykonania tego polecenia w wyznaczonym terminie pracodawca może rozważyć wyciągnięcie wobec pracownika konsekwencji służbowych. Sprawa jest bowiem jasna dla wszystkich co do terminu i pozostaje tylko ustalenie, czy pracownik ponosi winę w tym, że nie wykonał polecenia w terminie (tylko wina pracownika pozwala na wyciągnięcie konsekwencji służbowych, np. ukaranie pracownika karą porządkową zgodnie z przepisami art. 108 Kodeksu pracy i nast.). Jeśli przełożony wydaje jednemu pracownikowi kilka poleceń z tym samym terminem lub z terminem „pilne”, to musi określić kolejność ich realizacji.
Co równie istotne, w praktyce podczas wykonywania pracy priorytety poleceń mogą ulegać zmianie. Dlatego też przełożony (osoba, która wydaje polecenie służbowe), powinien wskazać konkretnie które polecenie „ma pierwszeństwo”, jeśli wydaje pracownikowi kolejne polecenie, a pracownik nie zdążył jeszcze zrealizować poprzedniego/poprzednich. Tym bardziej, jeśli wszystkie te polecenia np. są pilne. Oczywistym jest bowiem, że jeden pracownik nie może w tym samym czasie wykonać naraz kilku poleceń z tym samym terminem lub ze statusem „pilne”. To w gestii przełożonego leży określenie, w jakiej kolejności mają zostać wykonane polecenia, skoro np. wszystkie są pilne.
Ryczałt za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych jako element wynagrodzenia
Nie, ryczałt za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych nie jest wynagrodzeniem.
Zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów, które nie są własnością pracodawcy, następuje w formie miesięcznego ryczałtu.
W kontekście definicji „wynagrodzenia” należy sięgnąć do załącznika do objaśnień dotyczących sprawozdawczości z zatrudnienia i wynagrodzeń GUS. Zgodnie z nim, wynagrodzenia obejmują wypłaty pieniężne, wypłacane pracownikom lub innym osobom fizycznym, stanowiące wydatki ponoszone przez pracodawców na opłacenie wykonywanej pracy (z wyjątkami, o których mowa w rozdziale VIII), niezależnie od źródeł ich finansowania (ze środków własnych lub refundowanych) oraz bez względu na podstawę stosunku pracy lub innego stosunku prawnego czy czynności prawnej, na podstawie których jest świadczona praca lub pełniona służba.
Wynagrodzenia dzielą się na:
- wynagrodzenia osobowe,
- wynagrodzenia bezosobowe (z wyjątkiem honorariów),
- honoraria (wynagrodzenia z tytułu korzystania lub rozporządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi),
- wynagrodzenia agencyjno-prowizyjne,
- dodatkowe wynagrodzenia roczne dla pracowników jednostek sfery budżetowej,
- wypłaty z tytułu udziału w zysku lub w nadwyżce bilansowej.
Natomiast do wynagrodzeń nie zalicza się m.in. ryczałtów pieniężnych za używanie do celów służbowych samochodów lub innych środków lokomocji, które nie są własnością pracodawcy.
W sensie podatkowym przychód jest pojęciem szerszym niż wynagrodzenie. To ostatnie jest świadczeniem przysparzająco-majątkowym, natomiast wszelkie zwroty kosztów poniesionych przez pracownika mają charakter kompensacyjny, a więc jedynie rekompensują to, co pracownik ze swoich środków wyłożył w związku z wykonywaniem czynności służbowych.
Prowadzenie budki gastronomicznej a obowiązek fiskalizacji sprzedaży
Sprzedaż w budce gastronomicznej, która rozkładana jest na czas imprez lub festynów, może korzystać ze zwolnienia z kas rejestrujących w ramach limitu do 20 000 zł. Jeśli jest ona ustawiona na stałe w jednym miejscu, to korzystanie z kasy rejestrującej będzie obowiązkowe.
Usługi gastronomiczne są jedną z kategorii usług wyłączonych ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących. Jednakże obowiązki w zakresie stosowania kas rejestrujących do tych usług różnią się w zależności od rodzaju tych usług i punktu, w którym są oferowane.
Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 lit. i rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących obowiązkowe jest stosowanie kas rejestrujących w razie świadczenia usług związanych z wyżywieniem (PKWiU ex 56.10, 56.21, ex 56.29, ex 56.30), wyłącznie:
– świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
– usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering).
Jak wynika z wyjaśnień na stronie GUS do działu PKWiU 56 „Działalność usługowa związana z wyżywieniem”, obejmuje on działalność usługową związaną z zapewnianiem pełnego wyżywienia przeznaczonego do bezpośredniej konsumpcji z lub bez miejsc do siedzenia. Nie jest tu istotny rodzaj obiektu serwującego posiłki, ale fakt, że są one przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji.
Wymienione powyżej grupowania PKWiU dotyczącej następujących rodzajów działalności:
– PKWiU 56.10 „Usługi restauracji i pozostałych placówek gastronomicznych” – według objaśnień GUS obejmują usługi przygotowywania i podawania posiłków gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, bez względu na to czy spożywają oni przygotowywane posiłki na miejscu, biorą je na wynos czy są im dostarczane w miejsce przez nich wyznaczone,
– PKWiU 56.21 „Usługi przygotowywania i dostarczania żywności (catering) dla odbiorców zewnętrznych” – w tym grupowaniu mieszczą się usługi przygotowywania i dostarczania żywności dla pozostałych odbiorców zewnętrznych, w oparciu o zawartą z klientem umowę, do instytucji państwowych, placówek handlowych, zakładów przemysłowych lub na określone uroczystości do miejsc wyznaczonych przez klienta,
– PKWiU 56.30 „Usługi przygotowywania i podawania napojów” – według objaśnień GUS obejmują usługi przygotowywania i podawania napojów, głównie alkoholowych, przez bary, tawerny, piwiarnie i puby, nocne kluby, dyskoteki i podobne obiekty, z działalnością rozrywkową lub bez, usługi przygotowywania i podawania napojów przez bary działające w hotelach i innych obiektach zapewniających zakwaterowanie oraz w środkach transportu (np. w pociągach lub samolotach).
Z opisu nie wynika, aby usługi miały charakter cateringu. Dlatego istotne jest ustalenie, czy „drewniana budka/stragan” stanowi stacjonarną placówkę gastronomiczną.
Jeśli sprzedaż ma miejsce w budce gastronomicznej rozkładanej (montowanej) na czas imprez lub festynów, to sprzedaż taka nie znajduje się na liście czynności objętych bezwzględnym obowiązkiem fiskalizacji sprzedaży.
Możliwe jest więc zastosowanie zwolnienia obowiązku stosowania kasy fiskalnej na podstawie § 3 ust. 1 pkt 1 i 2 ww. rozporządzenia, które obejmuje podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej nie przekroczył w poprzednim roku kwoty 20 000 zł (ewentualnie, w razie rozpoczęcia takiej sprzedaży trakcie roku, jeśli przewidywana wartość takiej sprzedaży nie przekroczy tego limitu).
Możliwość stosowania zwolnienia z obowiązku fiskalizacji w stosunku do budek wykorzystywanych jedynie na czas festynu, na podstawie identycznie brzmiących przepisów obowiązujących w poprzednich latach, została potwierdzona w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 6.5.2015 r. (IBPP3/4512-136/15/KG) oraz z 14.4.2015 r. (IBPP3/4512-80/15/AŚ), a także przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 16.3.2015 r. (ITPP1/443-1585/14/AJ).
Natomiast w sytuacji, gdy budka/stragan stoi stale w jednym miejscu, to jest stacjonarną placówką gastronomiczną i od początku powinna być stosowana kasa rejestrująca.
Podpisanie umowy dotyczącej filii spółki
Umowę winna podpisać spółka, a nie filia. Filia nie musi posiadać odrębnego rachunku bankowego.
Autor raczej skłaniałaby się do uznania, że stroną umowy winna być polska spółka, nawet jeżeli prowadzi w Szwecji działalności w postaci oddziału polskiego przedsiębiorcy. Generalnie bowiem oddział/filia w obrocie gospodarczym nie występuje samodzielnie. Podejmując działania, korzysta z podmiotowości spółki. Działania te są prowadzone na ryzyko i odpowiedzialność spółki polskiej. Pośrednio na poparcie tego stanowiska należy przytoczyć wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 30.11.2017 r. (I ACa 126/17, Legalis) zgodnie z tezą, którego posłużenie się firmą oddziału osoby prawnej, a tym bardziej wskazaniem jedynie siedziby tego oddziału, nie oznacza, że stroną czynności prawnych lub procesowych jest oddział tej osoby, jako niezależny podmiot stosunków prawnych. W takim przypadku w postępowaniu sądowym stroną jest sama osoba prawna mająca swój oddział, z którego działalnością wiąże się przedmiot postępowania sądowego. To orzeczenie akurat dotyczy zdolności sądowej i procesowej, ale wskazuje na istotę samego oddziału/filii w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 33 Kodeksu cywilnego osobami prawnymi są Skarb Państwa i jednostki organizacyjne, którym przepisy szczególne przyznają osobowość prawną, a więc np. spółki, a nie ich oddziały.
Również w ujęciu podatkowym, jeżeli uznamy, że filia w Szwecji jest zakładem zagranicznym spółki należy uznać, że filia ta jest jedynie formą prawną prowadzenia przez spółkę działalności w Szwecji, a nie odrębnym podmiotem prawa. Zakład podatkowy nie jest odrębnym bytem podatkowym.
Bardzo często dla filii/oddziałów są prowadzone odrębne rachunki bankowe, ale autor nie odnajduje wprost wymogu posiadania odrębnego rachunku w przepisach prawa.
