Stawka ryczałtu ewidencjonowanego dla usług barmańskich

Stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych zostały określone w art. 12 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dalej: RyczałtU). Zależą one od tego, z jakiego rodzaju działalności podatnik uzyskuje przychody. Dla rozróżnienia rodzajów działalności usługowej, ustawodawca posłużył się klasyfikacją PKWiU 2015. Co istotne, do działalności usługowej nie zalicza się działalności gastronomicznej oraz działalności usługowej w zakresie handlu. Tak wynika z art. 4 ust. 1 pkt 1 RyczałtU.

Działalność gastronomiczna na potrzeby opodatkowania ryczałtem polega na wykonywaniu usług związanych z przygotowaniem posiłków oraz ze sprzedażą posiłków i towarów.

Usługi barmańskie, które według klasyfikacji PKWiU zaszeregowano w pozycji PKWiU 56.29.19.0 „Pozostałe usługi gastronomiczne świadczone w oparciu o zawartą z klientem umowę”, zaliczane są według norm technicznych do usług gastronomicznych. Usługi barmańskie polegają na przygotowywaniu napojów, drinków z materiałów powierzonych przez zleceniodawców. Usługi barmańskie nie stanowią jednak usług gastronomicznych. Przygotowanie napojów nie wpisuje się w definicję usług gastronomicznych zawartą w art. 4 ust. 1 pkt 2 RyczałtU. Nie może zatem korzystać z opodatkowania 3% stawką ryczałtu ewidencjonowanego, która jest właściwa dla przychodów osiągniętych z usług gastronomicznych.

Przychody uzyskane ze świadczenia usług barmańskich należy zatem opodatkować 8,5% stawką ryczałtu ewidencjonowanego (art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. a RyczałtU). Podobnie przyjął Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 20.12.2022 r. (0115-KDIT1.4011.594.2022.1.JG).

Chatbot może ujawniać dane osobowe lub informacje firmowe

Chatbot AI, który działa bez ograniczeń kontekstowych i kontroli dostępu, może stać się narzędziem przypadkowego lub celowego ujawnienia danych. Incydent „SalesForce Bot 2024” pokazał, że jedno zapytanie zawierające złośliwy prompt injection wystarczyło, by uzyskać dostęp do numerów polis 1 200 klientów – co wskazuje na niedostateczną separację kontekstu i brak filtracji odpowiedzi.

Model uprawnień powinien opierać się na zasadzie najmniejszych uprawnień – każda aplikacja, agent lub integracja API otrzymuje token read-only do zdefiniowanej kolekcji wiedzy. W modelu ABAC (Attribute-Based Access Control), odpowiedzi są ograniczane także przez atrybuty zapytania – np. rolę użytkownika, kraj zamieszkania, poziom SLA.

Separacja kontekstów zapewnia izolację między zapytaniami użytkownika, systemowymi promptami i firmową bazą wiedzy. Dane są przechowywane w osobnych buforach, a każda sesja działa w sandboxie z osobnym kluczem – eliminując ryzyko odziedziczenia kontekstu z poprzednich interakcji.

Moderacja wejścia i wyjścia odbywa się warstwowo: NLP analizuje treść zapytania pod kątem obecności żądań PII, próśb jailbreakowych i wzorców ataków. Odpowiedzi generowane przez LLM przechodzą przez filtr redakcyjny (kombinacja RegEx + klasyfikator), który automatycznie redaguje odpowiedzi zawierające identyfikatory osobowe, dane kontraktowe lub tajemnice handlowe.

Logowanie i audyt są prowadzone w formacie WORM – każde zapytanie i odpowiedź (hash, timestamp, identyfikator użytkownika) zapisywane są w dzienniku odpornym na modyfikację, szyfrowanym algorytmem AES-256. Pozwala to spełnić wymóg rozliczalności (accountability) i umożliwia analizę post-incidentową.

Testy ciągłe (red-team) z zestawem adversarial prompts przeprowadzane kwartalnie weryfikują wskaźnik wycieków – akceptowalny poziom to < 0,5%. Jego przekroczenie uruchamia obowiązkowy przegląd promptów, filtrów oraz tokenów dostępowych.

Przejęcie firmy a nowe zezwolenie na pracę

Z art. 18 ustawy o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wynika, że zmiana lub wydanie nowego zezwolenia na pracę nie są wymagane, jeżeli nastąpiło przejście zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. W związku z tym nowy pracodawca może nadal zatrudniać przejętych cudzoziemców, tj. na podstawie wcześniej wydanych zezwoleń na pracę.

Ponadto zmiana lub wydanie nowego zezwolenia na pracę nie są wymagane, jeżeli:

1) nastąpiła zmiana siedziby lub miejsca pobytu stałego, nazwy lub formy prawnej:

a) podmiotu powierzającego pracę cudzoziemcowi,
b) podmiotu, do którego pracownik jest delegowany przez podmiot zagraniczny,
c) pracodawcy użytkownika;

2) nastąpiła zmiana nazwy stanowiska pracy bez zmiany zakresu obowiązków cudzoziemca.

Natomiast podmiot powierzający pracę cudzoziemcowi ma obowiązek powiadomić organ, który wydał zezwolenie na pracę (wojewodę, starostę), o ww. okolicznościach, np. o przejściu zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę.

Powiadomienia takiego nowy pracodawca ma dokonać za pomocą systemu teleinformatycznego, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 7 lit. b ustawy o rynku pracy i służbach zatrudnienia. Termin na to powiadomienie to 7 dni od dnia przejściu zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę (lub wystąpienia innej okoliczności, o której mowa wyżej). Natomiast w przypadku nieprawidłowego działania tego systemu, które powoduje brak możliwości terminowego powiadomienia, powiadomienia dokonuje się najpóźniej pierwszego dnia roboczego następującego po dniu usunięcia nieprawidłowości. Niedopełnienie tego obowiązku podlega karze grzywny nie niższej niż 500 zł.

Podatkowe ujęcie kosztów zastępstwa procesowego

To, czy zwrot kosztów postępowania procesowego podlega VAT, jest zależne od postanowień umowy. Zwrot takich kosztów należy zaliczyć do pozostałych przychodów operacyjnych.

Jeżeli sąd zasądzi zwrot kosztów procesu od strony przegrywającej, a środki pieniężne zostaną przekazane na rachunek pełnomocnika procesowego, to – co do zasady – wskazana kwota podlega opodatkowaniu VAT, ponieważ zasądzone koszty zastępstwa procesowego są usługą świadczoną na rzecz kontrahenta – pełnomocnik wystawia wówczas na niego fakturę. W przypadku, gdy zwrot kosztów zastępstwa procesowego jest przekazywany bezpośrednio jednej ze stron, czynność taka nie podlega opodatkowaniu VAT. Wynika to z faktu, że strona otrzymująca środki pieniężne nie zawiera z drugą stroną żadnej odpłatnej umowy, a zatem nie dochodzi do zaistnienia stosunku prawnego określonego umową między stronami.

Jak wskazano w indywidualnej interpretacji Dyrektora KIS z 22.5.2018 r. (0112-KDIL1-2.4012.174.2018.1.PG):

„Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Kwota zwrotu kosztów postępowania sądowego zasądzona wyrokiem sądu nie jest w żaden sposób związana z uzyskaniem świadczenia wzajemnego. Tym samym należy uznać, że w tym konkretnym przypadku Spółka, otrzymując od dłużnika kwotę zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, nie świadczy na rzecz dłużnika usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, tak więc czynność ta nie podlega opodatkowaniu”.

O ewentualnym naliczeniu VAT do kosztów zastępstwa procesowego decydują zapisy zawarte w umowie.

Koszty zastępstwa procesowego zalicza się w momencie poniesienia do pozostałych kosztów operacyjnych i ujmuje w księgach rachunkowych na koncie „Pozostałe koszty operacyjne”. Podstawą dokonania zapisów na tym koncie jest faktura wystawiona przez kancelarię prawną. Oznacza to, iż otrzymanie ich zwrotu jest pozostałym przychodem operacyjnym.

Utrata prawa do opodatkowania w formie karty podatkowej

Wykonywanie usług specjalistycznych na podstawie umowy zlecenia

W art. 25 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dalej: RyczałtU) wskazano, że podatnicy mogą podlegać opodatkowaniu w formie karty podatkowej m.in. w przypadku, gdy przy prowadzeniu działalności nie korzystają z usług osób niezatrudnionych przez siebie na podstawie umowy o pracę oraz z usług innych przedsiębiorstw i zakładów, chyba że chodzi o usług specjalistyczne. W dalszej części natomiast zostało wyjaśnione, co należy rozumieć przez usług specjalistyczne. Są to czynności i prace wchodzące w inny, niż zgłoszony zakres działalności, niezbędne do całkowitego wykonania wyrobu lub świadczonej usługi, w tym również czynności i prace towarzyszące, o których mowa w załączniku nr 4 do RyczałtU.

Powyższe oznacza, że podatnik opodatkowany w formie karty podatkowej – co do zasady – nie może zatrudniać na podstawie umów inne, niż umowa o pracę, innych osób. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy osoba taka wykonuje czynności inne, niż wchodzące w zakres prowadzonej przez podatnika działalności, a czynności te są niezbędne do prawidłowego wykonania przez podatnika usługi lub wyrobu. W takim przypadku możliwe jest zawarcie umowy zlecenia, a podatnik nie utraci prawa do opodatkowania w formie karty podatkowej.

Zmiana profilu wykonywanej działalności

Przepisy RyczałtU wskazują warunki, jakie musi spełnić podatnik chcący korzystać z formy opodatkowania, jaką jest karta podatkowa. Wśród warunków tych nie zostało wymienione prowadzenie działalności o tym samym zakresie przez cały rok. Co więcej, w art. 36 RyczałtU zostało wskazane, że podatnicy opodatkowani w formie karty podatkowej są obowiązani zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego o zmianach, jakie zaszły w stosunku do stanu faktycznego podanego w złożonym wniosku o zastosowanie opodatkowania w formie karty podatkowej, które:

1) powodują utratę warunków do opodatkowania w formie karty podatkowej,

2) mają wpływ na wysokość podatku dochodowego w formie karty podatkowej, a w szczególności o zmianach m.in. w stanie zatrudnienia, miejsca prowadzenia działalności czy rodzaju i zakresu prowadzonej działalności.

W przypadku niezawiadomienia w terminie 7 dni od powstania okoliczności o powyższych zmianach, naczelnik urzędu skarbowego stwierdza wygaśnięcie decyzji o karcie podatkowej.

Podsumowując, zmiana rodzaju prowadzonej działalności nie powoduje utraty prawa do opodatkowania kartą podatkową. Trzeba jednak pamiętać o zawiadomieniu o takich zmianach właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Prowadzenie działalności gospodarczej w formie spółki z o.o. lub spółki cywilnej

Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 4 RyczałtU podatnicy prowadzący działalność, która została określona w art. 23 RyczałtU, podlegają opodatkowaniu w formie karty podatkowej, jeżeli nie prowadzą, poza jednym z rodzajów działalności wymienionej w art. 23 RyczałtU, innej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Powyższe oznacza, że podatnik, który opodatkowany jest w formie karty podatkowej, z jednoosobowej działalności gospodarczej nie może założyć spółki cywilnej, bowiem jest to inna pozarolnicza działalność gospodarcza. W takiej sytuacji utraci on prawo do opodatkowania w formie karty podatkowej.

W przypadku spółki z o.o. rzecz ma się inaczej. Dochody wspólników spółek z o.o. zaliczane są bowiem do dochodów (przychodów) z udziału w zyskach osób prawnych, jako jeden z rodzajów dochodów (przychodów) z kapitałów pieniężnych. Oznacza to, że nie są to przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. W związku z tym założenie spółki nie będzie powodowało utraty prawa do opodatkowania w formie karty podatkowej.

Ujednolicenie tekstu regulaminu pracy nie wymaga konsultacji ze związkami zawodowymi

Regulamin pracy

Kodeks pracy stanowi, że regulamin pracy ustala pracodawca w uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową (art. 104² Kodeksu pracy). W razie nieuzgodnienia treści ze związkami zawodowymi w ustalonym przez strony terminie lub w razie, gdy u danego pracodawcy nie działają związki zawodowe, regulamin ustala samodzielnie pracodawca. Ostatnim elementem jest publikacja regulaminu. Wchodzi on bowiem w życie po upływie 2 tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników, w sposób przyjęty u danego pracodawcy (art. 104³ § 1 Kodeksu pracy). Wspomniane przepisy nie określają odrębnej procedury na wprowadzenie zmian do regulaminu pracy. Mimo to przyjmuje się powszechnie, że zmiany do regulaminu muszą zostać do niego wprowadzone i ogłoszone dokładnie w taki sam sposób, jak regulamin (czyli według tych samych zasad).

Zmiana regulaminu pracy

Zazwyczaj zmiany do regulaminu są wprowadzane w formie aneksów do regulaminu. Dlatego też może zdarzyć się sytuacja, w której po kilku zmianach (wprowadzonych w kilku osobnych aneksach), konieczne jest ujednolicenie tekstu, aby nie trzeba było szukać aktualnych przepisów w kilku różnych dokumentach. Z tego względu wielu pracodawców decyduje się na wydanie tekstu jednolitego, który zawiera aktualne przepisy. W praktyce takie ujednolicenie regulaminu może przebiegać na dwa różne sposoby:

1) Przy okazji wprowadzania zmian w regulaminie pracy pracodawca wydaje tekst jednolity uwzględniający wszystkie zmiany, również tą ostatnią (wówczas konieczne jest uprzednie uzgodnienie tej zmiany ze związkami zawodowymi i podanie jej do wiadomości pracowników; ze związkami nie trzeba natomiast uzgadniać samego faktu ujednolicenia regulaminu), albo

2) Żadne zmiany nie są wprowadzane do regulaminu, a pracodawca wydaje tylko i wyłącznie tekst jednolity (uzgodnienia ze związkami zawodowymi nie są wówczas konieczne, ponieważ jest to czynność czysto techniczna i „nie tworzy” ona nowych przepisów zakładowych).

Przepisy prawa pracy nie określają w jaki sposób należy dokonywać ujednolicenia regulaminu pracy, ani jak nazwać taki dokument. Decyzję w tym zakresie podejmuje pracodawca z uwzględnieniem potrzeb danego zakładu pracy. Jak się jednak wydaje, taki ujednolicony dokument można nazwać np. „Regulamin pracy. Tekst jednolity. Stan na dzień…”. Pracodawca powinien go podpisać.

Prowadzenie zajęć muzycznych a obowiązek fiskalizacji sprzedaży

Usługi edukacyjne (PKWiU 85) mają dedykowane zwolnienie z kas rejestrujących na podstawie § 2 ust. 1 w zw. z poz. 34 załącznika do rozporządzenia w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących (dalej: KasRejR). Zwolnienie z kas rejestrujących – bez dodatkowych warunków co do fakturowania i form zapłaty – obejmuje „Usługi w zakresie edukacji”.

Istotne jest to, że pewna grupa „Usług w zakresie edukacji” nie może korzystać ze zwolnienia. Są nimi:

1) usługi w zakresie pozaszkolnych form edukacji sportowej oraz zajęć sportowych i rekreacyjnych (PKWiU 85.51.10.0),

2) usługi świadczone przez szkoły tańca i instruktorów tańca (PKWiU 85.52.11.0),

3) usługi świadczone przez szkoły nauki jazdy (PKWiU 85.53.11).

Z treści zapytania wynika, że zajęcia muzyczne to pozaszkolne formy edukacji artystycznej (PKD 85.52.Z), które powinny być ujęte na gruncie PKWiU jako 85.52.12.0 „Usługi świadczone przez szkoły muzyczne i nauczycieli muzyki”.

Jeśli zajęcia muzyczne nie są zajęciami tanecznymi, to możliwe powinno być korzystanie ze zwolnienia z kas rejestrujących dla „Usług w zakresie edukacji”. Nie ma przy tym wymogu co do fakturowania sprzedaży objętej zwolnieniem z obowiązku fiskalizacji.

Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora KIS, które wyrażone zostało w interpretacji indywidualnej z 17.12.2022 r. (0111-KDIB3-2.4012.672.2022.1.MN):

Warto zwrócić uwagę, że nawet gdyby w zajęciach był element nauki tańca, to możliwe do zastosowania byłoby bardziej ogólne zwolnienie z obowiązku stosowania kas rejestrujących zgodnie z § 2 ust. 1 w zw. z poz. 37 załącznika do KasRejR, które zwalniają z tego obowiązku jeśli:

1) usługodawca otrzymuje w całości zapłatę za usługę za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo–kredytowej (odpowiednio na swój rachunek bankowy lub na swój rachunek w spółdzielczej kasie oszczędnościowo–kredytowej, której jest członkiem), a jednocześnie:

2) z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie musi wynikać, jakiej konkretnie czynności ta zapłata dotyczy.

Należy dodać, że jako „ewidencja” uznawany jest nawet wyciąg z rachunku bankowego. Wtedy jednak istotne jest, aby przelewy były właściwie opisane.

Zaświadczenie o zdolności do pracy bez skierowania od pracodawcy – czy jest ważne?

Stosownie do postanowień art. 229 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom, na swój koszt, profilaktyczną opiekę lekarską na zasadach określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 30.5.1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 607 ze zm.).

Na tę opiekę składają się trzy rodzaje badań:

1) wstępne, dla osób przyjmowanych do pracy lub pracowników młodocianych przenoszonych na inne stanowiska pracy i innych pracowników przenoszonych na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe;

2) okresowe, w terminie wyznaczonym przez lekarza medycyny pracy, oraz

3) kontrolne, w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą.

Zgodnie z art. 229 § 4 Kodeksu pracy, pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że badania kontrolne mają ścisły związek z dokumentem wystawionym przez lekarza, lekarza dentystę, starszego felczera lub felczera, potwierdzającym niezdolność pracownika do pracy zaświadczeniem lekarskim o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby, pobytu w szpitalu albo innym przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych, o których mowa w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 10.11.2015 r. w sprawie trybu i sposobu orzekania o czasowej niezdolności do pracy, wystawiania zaświadczenia lekarskiego oraz trybu i sposobu sprostowania błędu w zaświadczeniu lekarskim (Dz.U. poz. 2013).

Z uwagi na to, że powyższe zaświadczenie może dotyczyć nie tylko choroby pracownika, ale również konieczności osobistego sprawowania przez pracownika opieki nad chorym członkiem rodziny (np. dzieckiem), należy wyjaśnić, że pracodawca, obliczając okres niezdolności pracownika do pracy, od którego zależy obowiązek skierowania go na badania kontrolne, powinien uwzględnić wyłącznie zwolnienia związane z chorobą danego pracownika.

W opisanym przypadku pracodawca jest zobowiązany skierować pracownika na badania kontrolne do placówki medycyny pracy, bowiem przedstawione zaświadczenie lekarskie nie stanowi dla pracodawcy wiążącego dokumentu. Niemniej jednak zaświadczenie to może być przydatne właśnie lekarzowi medycyny pracy, który na jego podstawie wyda stosowne orzeczenie.

Skutki podatkowe związane z zakupem łodzi

Od zakupu łodzi, która ma służyć wyłącznie działalności gospodarczej, podatnik może odliczyć 100% podatku naliczonego na zasadach ogólnych. Wykorzystanie łodzi do celów marketingowych ma również związek z działalnością prowadzonego przedsiębiorstwa. Tabor pływający może być nośnikiem reklamy marki własnej firmy, a tym samym służyć promocji produktów podatnika lub jego usług oraz zwiększeniu sprzedaży. Podatnikowi przysługuje uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup łodzi również z tego względu, co potwierdził Dyrektor KIS w piśmie z 19.7.2024 r. (0114-KDIP4-2.4012.283.2024.3.MŻA).

Zaznaczyć trzeba, że względem jednostek pływających nie ma zastosowania ograniczenie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU), zgodnie z którym od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi prawo do odliczenia podatku wynosi 50% kwoty VAT. Limitowaniu do 75% nie będą również podlegały wydatki eksploatacyjne związane z używaniem łodzi do celów mieszanych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOFizU) i art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PDOPrU).

Przez pojazdy samochodowe na potrzeby VATU oraz PDOFizU i PDOPrU rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t. Tak wynika z art. 2 pkt 34 VATU, art. 5a pkt 19a PDOFizU oraz art. 4a pkt 9a PDOPrU.

Łodzie nie są pojazdami samochodowymi, w ogóle nie są pojazdami przeznaczonymi do poruszania się po drodze lub do tego przystosowanymi. Zasady poruszania się jednostek pływających po wodach normują przepisy żeglugowe. Przepisy ruchu drogowego nie mają zatem zastosowania względem jednostek pływających. Skutkiem tego ograniczenia w odliczaniu VAT oraz w zaliczaniu do kosztów, które odnoszą się do pojazdów samochodowych, nie będą mieć zastosowania dla łodzi motorowych.

Nabycie łodzi najpewniej będzie stanowić dla podatnika nabycie środka trwałego. Zgodnie z definicją zawartą w art. 22a ust. 1 PDOFizU oraz art. 16a ust. 1 PDOPrU środki trwałe, to m.in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub podobniej umowy.

Jeśli zatem powyższe warunki zostały spełnione, to podatnik musi uznać zakupioną jednostkę pływająca za swój środek trwały ujmowany w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Przypomnieć warto, że w sytuacji gdy wartość składnika majątku wpisującego się w definicję środka trwałego nie przekracza kwoty 10 000 zł, podatnik może nie wprowadzać tego składnika do ewidencji środków trwałych, a wydatki na jego nabycie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania do używania. Podatnik może również zakwalifikować składnik majątku do środków trwałych, ująć w ewidencji i amortyzować na zasadach ogólnych lub zamortyzować jednorazowo w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym.

Warto również zaznaczyć, że jeśli łódź będzie przez podatnika używana sezonowo, to podatnik może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jej wartości początkowej na zasadach określonych w art. 22h ust. 1 pkt 3 PDOFizU i art. 16h ust. 1 pkt 3 PDOPrU, tj. wyłącznie w okresach faktycznego wykorzystania łodzi w działalności (por. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 23.7.2024 r., 0114-KDIP3-2.4011.445.2024.4.MG).

NSA wydał kolejny wyrok w sprawie przetwarzania danych osobowych przez banki

W przedmiotowym orzeczeniu (III OSK 984/22, niepubl.), NSA rozstrzygnął ostatecznie spór między Prezesem UODO, a BIK. Według sądu drugiej instancji, jeśli konsument nie zawarł ostatecznie umowy z bankiem (a sama procedura kredytowa zakończyła się na etapie złożenia wniosku), bank i BIK nie mają prawa przetwarzać jego danych osobowych pozyskanych w celu oceny zdolności kredytowej i ryzyka kredytowego. Zdaniem Prezesa UODO, w sytuacji braku zawarcia umowy, nie ma podstaw prawnych do przetwarzania danych.

NSA zajął stanowisko odmienne niż sąd pierwszej instancji, który stwierdził, że BIK działał w ramach podstaw przewidzianych w artykule 6 ust. 1 lit. c i f RODO, tj. na podstawie prawnego obowiązku ciążącego na administratorze i uzasadnionego interesu administratora. Według WSA, obowiązek prawny w tym wypadku stanowiły przepisy prawa bankowego dotyczące funkcjonowania BIK i wymiany informacji między bankami (art. 105 i 105a). Uzasadniony interes administratora został z kolei ulokowany w kwestiach związanych z dochodzeniem i ochroną przed roszczeniami.

NSA całkowicie nie zgodził się z tym stanowiskiem i przychylił się do opinii Prezesa UODO, stwierdzając, że dane osoby, która ostatecznie nie uzyskała kredytu, nie mogą być przetwarzane w celu opracowywania modeli scoringowych, tj. narzędzi służących analizie i opracowywaniu danych statystycznych. Nie jest to pierwsze orzeczenie NSA, w którym sąd zajął takie stanowisko. W lutym tego roku zapadł inny wyrok w podobnej sprawie (III OSK 6563/21, Legalis). W tamtym orzeczeniu sąd pochylił się bliżej nad kwestiami uzasadnionego interesu administratora, wskazując, że nie stanowi on – w tym wypadku – ważnej podstawy przetwarzania danych osobowych.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/3721