Możliwość odmowy wyrażenia zgody na przetwarzanie wizerunku przez pracownika
Tak, zarówno pracownik zatrudniony na umowę o pracę, jak i pracownik tymczasowy, ma pełne prawo odmówić udzielenia zgody na przetwarzanie jego wizerunku, a pracodawca musi taką odmowę zaakceptować.
Podstawą legalnego przetwarzania wizerunku w opisanym celu jest zgoda. Zgodnie z definicją zawartą w RODO, zgoda musi być dobrowolna, konkretna, świadoma i jednoznaczna.
Kluczowe znaczenie ma tutaj warunek dobrowolności. Oznacza on, że osoba, której dane dotyczą, musi mieć rzeczywistą i swobodną możliwość wyboru. Odmowa udzielenia zgody lub jej późniejsze wycofanie nie może wiązać się z żadnymi negatywnymi konsekwencjami dla tej osoby.
W relacji pracodawca–pracownik występuje nierównowaga sił, dlatego tak duży nacisk kładzie się na to, aby zgoda była faktycznie dobrowolna. Jeśli pracodawca wyciągałby negatywne konsekwencje (np. upomnienie, naganę, a w skrajnych przypadkach nawet zwolnienie) wobec pracownika, który odmówił zgody na wykorzystanie wizerunku, to zgoda uzyskana od innych pracowników — złożona w obawie przed podobnymi skutkami — mogłaby zostać uznana za nieważną z powodu braku dobrowolności.
W praktyce, jeśli pracownik odmówi, pracodawca musi to uszanować. Jeżeli identyfikatory są niezbędne ze względów bezpieczeństwa, pracodawca powinien zapewnić pracownikowi alternatywne rozwiązanie — na przykład identyfikator bez zdjęcia, ale z innymi danymi umożliwiającymi weryfikację tożsamości.
Podsumowując, zarówno w przypadku pracowników etatowych, jak i tymczasowych, przetwarzanie wizerunku do celów, które nie są wprost wymagane przepisami prawa, musi opierać się na ich dobrowolnej zgodzie. Zapisy w regulaminie pracy nie mogą tej zgody zastąpić, a pracownik ma pełne prawo odmówić jej wyrażenia — bez ponoszenia jakichkolwiek negatywnych konsekwencji.
Refakturowanie kosztów zakupu karnetów sportowych na rzecz współpracowników
Jeżeli obowiązek zapewnienia karnetu sportowego przez podatnika stanowi jeden z elementów umowy zawartej między tym podatnikiem a współpracownikiem działającym w formie B2B, należy przyjąć, że usługobiorca nabywa usługę w charakterze przedsiębiorcy. W rezultacie, transakcja ta nie podlega obowiązkowi rejestracji przy zastosowaniu kasy fiskalnej, jednakże powinna być obligatoryjnie udokumentowana fakturą.
Okoliczności sprzedaży (odsprzedaży) usług przez podatnika w formie karnetu sportowego stanowią element uzgodnień pomiędzy stronami umowy. W konsekwencji z treści umowy zawartej pomiędzy podatnikiem a samozatrudnionym powinno wynikać, w jakim charakterze współpracownik występuje jako nabywca świadczenia – czy jako podatnik, czy jako konsument.
Co do zasady należy przyjąć, że sprzedaż karnetów sportowych jest ściśle powiązana z istniejącym stosunkiem prawnym pomiędzy podatnikiem a współpracownikiem B2B, stanowiąc dodatkowy element zobowiązania podatnika wynikający z tej umowy. To dowodzi, że usługa wstępu do obiektów sportowych nabywana jest oraz wykorzystywana przez samozatrudnionego w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W związku z nabyciem tej usługi działa on w charakterze przedsiębiorcy. Oznacza to, że przy odsprzedaży karnetu sportowego podatnik nie jest zobowiązany do rejestrowania tego zdarzenia przy zastosowaniu kasy fiskalnej. W celu należytego udokumentowania świadczenia zobligowany jest natomiast do wystawienia faktury (tj. refaktury).
Choć jest to mało prawdopodobne, gdyby jednak z umowy lub porozumienia dotyczącego udostępnienia karnetów sportowych za pośrednictwem podatnika wynikało, że ich odsprzedaż odbywa się poza zakresem obowiązującego strony kontraktu B2B, podatnik obowiązany byłby generalnie ująć tę czynność przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie art. 111 ust. 1 ustawy o VAT (z zastosowaniem zwolnienia przedmiotowego, jeśli jest to możliwe). W takim przypadku usługobiorca występuje bowiem przy nabyciu usługi w roli konsumenta.
Sposób informowania pracowników o zmianie regulaminu wynagradzania
W opisanym przypadku, dla skutecznego wprowadzenia zmian w regulaminie wynagradzania, konieczne jest podanie tych zmian do wiadomości pracowników w sposób przyjęty w zakładzie pracy. Jeśli przyjętym sposobem jest publikacja na tablicy ogłoszeń, będzie to sposób wystarczający. Natomiast jeśli stosowaną praktyką jest indywidualne informowanie pracowników, należy zastosować właśnie ten sposób. Istotne jest zatem jedynie ustalenie, jaka forma przekazywania takich informacji obowiązuje w zakładzie.
Zgodnie z art. 772 § 6 ustawy Kodeks pracy (dalej: KP) regulamin wynagradzania wchodzi w życie po upływie 2 tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników, w sposób przyjęty u danego pracodawcy. Z kolei na podstawie art. 772 § 5 w zw. z art. 24113 KP korzystniejsze postanowienia regulaminu wynagradzania, z dniem jego wejścia w życie, zastępują z mocy prawa wynikające z dotychczasowych przepisów prawa pracy warunki umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy.
Natomiast postanowienia regulaminu wynagradzania mniej korzystne dla pracowników wprowadza się w drodze wypowiedzenia pracownikom dotychczasowych warunków umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy.
Przy wypowiedzeniu dotychczasowych warunków umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy nie mają zastosowania przepisy ograniczające dopuszczalność wypowiadania warunków takiej umowy lub aktu. Ponadto pracodawca jest obowiązany zawiadomić pracowników o zmianach dotyczących regulaminu wynagradzania (art. 772 § 5 w zw. z art. 24112 § 2 pkt 1 KP).
W odniesieniu do przedstawionej sytuacji, powyższe regulacje oznaczają, że z punktu widzenia obowiązywania regulaminu wynagradzania nie jest wymagane zapoznanie się z nim przez każdego pracownika, lecz wystarczające jest jego podanie do wiadomości w sposób przyjęty u danego pracodawcy. Zasada ta dotyczy również zmian wprowadzanych do regulaminu. Dodatkowo, zmiana regulaminu wynagradzania, która nie powoduje zmian w treści stosunków pracy pracowników, nie wymaga stosowania wypowiedzeń zmieniających.
Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w warunkach przemieszczenia nietransakcyjnego
Przemieszczenie towaru z Polski do magazynu podatnika w Niemczech, z którego to magazynu będzie dokonywana dalsza sprzedaż, stanowi WDT w warunkach przemieszczenia nietransakcyjnego.
Przez WDT – co do zasady – rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu dostawy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Jednak prawodawca wskazał również inne warunki, jakie muszą być spełnione, aby wystąpiło WDT. Kluczowe znaczenie ma to, że wywóz następuje w wykonaniu dostawy towaru. Chociaż w podstawowej wersji WDT jest zdarzeniem transakcyjnym, to za taką czynność opodatkowaną uznaje się również przemieszczenie przez podatnika VAT lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach WNT, albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć działalności gospodarczej podatnika. Oczywiście, prawodawca wskazuje na okoliczności wyłączające takie WDT, jednak z pytania nie wynika by takie wystąpiły w badanym przypadku.
To oznacza, że w analizowanej sytuacji przemieszczenie towaru z Polski do magazynu podatnika w Niemczech, z którego to magazynu będzie dokonywana dalsza sprzedaż na terenie Niemiec, stanowi WDT w warunkach przemieszczenia nietransakcyjnego.
Chociaż prawodawca nie wprowadza tutaj szczególnych warunków dokumentowania, w praktyce podatnicy często wystawiają faktury, wskazując swoją zagraniczną placówkę jako nabywcę (tutaj niemiecki numer VAT). Transakcję należy wykazać w JPK V7 oraz w informacji podsumowującej.
Loteria organizowana na rzecz pracowników – wymóg uzyskania zezwolenia
„Rozdanie nagród”, w którym losuje się zwycięzcę, stanowi loterię fantową lub loterię promocyjną w rozumieniu ustawy o grach hazardowych (dalej także: GryHazardU). Już na samym początku przepisów ustawowych określono, że gry, w których wynik zależy od przypadku, są grami losowymi, niezależnie od rodzaju i wartości wygranej. Organizacja loterii wśród pracowników i rozlosowanie drobnych nagród w postaci biletów na wydarzenia sportowe (nagroda rzeczowa) zgodnie z pytaniem będzie podlegało pod wymogi przepisów ustawy o grach hazardowych. Loterie lub gry bingo fantowe można organizować na podstawie zgłoszenia lub zezwolenia. Pojedyncza loteria fantowa wymagająca zgłoszenia nie może przekroczyć kwoty bazowej. Ustawa o grach hazardowych nie zawiera ograniczeń dotyczących ilości urządzanych przez jeden podmiot małych loterii fantowych i gier bingo. Brak ograniczeń w ilości urządzanych małych loterii fantowych powoduje, że można je organizować często, jednak każdą jedną należy traktować oddzielnie, jeśli mamy nie przekroczyć kwoty bazowej. Wymogi formalne organizacji loterii fantowej lub gry bingo określają przepisy ustawy o grach hazardowych.
Przepis art. 2 ust. 1 pkt 9 i art. 2 ust. 1 pkt 10 GryHazardU zawiera wyjaśnienie pojęcia gier losowych, do których odnosi się art. 7 ust. 1 GryHazardU:
„1. Grami losowymi są gry, w tym urządzane przez sieć Internet, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku. Są to:
9) loterie fantowe, w których uczestniczy się przez nabycie losu lub innego dowodu udziału w grze, a podmiot urządzający loterię oferuje wyłącznie wygrane rzeczowe;
10) loterie promocyjne, w których uczestniczy się przez nabycie towaru, usługi lub innego dowodu udziału w grze i tym samym nieodpłatnie uczestniczy się w loterii, a podmiot urządzający loterię oferuje wygrane pieniężne lub rzeczowe”.
Natomiast art. 7 ust. 1 GryHazardU stanowi, że: „Loterie fantowe, gry bingo fantowe i loterie promocyjne mogą być urządzane, na podstawie udzielonego zezwolenia, przez osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej”.
Już z ww. przepisu wynika, że do organizacji loterii fantowej i loterii promocyjnej potrzebne jest zezwolenie, niezależnie od wartości nagród.
Autor wyjaśnia, że nabycie nie jest rozumiane jako forma zakupienia. „Nabycie”, o jakim stanowi art. 2 GryHazardU, to „uzyskanie czegoś lub zdobycie”. Dowodem udziału w grze może być wszystko, co organizator uzna za potwierdzenie faktu udziału w grze, niezależnie od tego, czy nabycie dowodu udziału w grze było faktycznie związane z zamiarem jego zakupienia, a więc nabycia w rozumieniu prawnym (wyr. NSA z 5.1.2000 r., II SA 1201/99, Legalis).
Wymogi formalne organizacji loterii fantowej lub gry bingo bardzo szczegółowo określają przepisy ustawy o grach hazardowych:
Zgodnie z art. 7 ust. 1 GryHazardU, jak zostało wskazane wyżej: „Loterie fantowe, gry bingo fantowe i loterie promocyjne mogą być urządzane, na podstawie udzielonego zezwolenia, przez osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej”.
Natomiast art. 7 ust. 1a GryHazardU (przepis szczególny) stanowi, że: „Loterie fantowe lub gry bingo fantowe, w których wartość puli wygranych nie przekracza kwoty bazowej, o której mowa w art. 70, mogą być urządzane przez podmioty wymienione w ust. 1, po dokonaniu ich zgłoszenia. Zgłoszenia dokonuje się nie później niż 30 dni przed dniem rozpoczęcia tej gry”.
Mając powyższe na uwadze, loterie lub gry bingo fantowe można organizować na podstawie:
1) zgłoszenia,
2) zezwolenia.
Kwota bazowa w 2025 r. wynosi 8167,77 zł.
Zgłoszenia dokonuje się nie później niż 30 dni przed rozpoczęciem loterii, do właściwego miejscowo naczelnika urzędu celno–skarbowego.
Zgłoszenie loterii fantowej lub gry bingo powinno zawierać:
1) określenie rodzaju gry,
2) nazwę i status prawny podmiotu występującego z wnioskiem, w przypadku spółek handlowych również numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w przypadku przedsiębiorcy zagranicznego prowadzącego działalność za pośrednictwem oddziału, numer w Krajowym Rejestrze Sądowym tego oddziału,
3) dane osobowe (imiona, nazwiska, obywatelstwo, miejsce zamieszkania, rodzaj oraz serię i numer dokumentu tożsamości) osób zarządzających podmiotem oraz reprezentujących podmiot zgłaszający,
4) określenie obszaru, na którym planowane jest urządzenie gry,
5) określenie czasu, w którym planuje się urządzenie gry,
6) dokładne wyznaczenie celu, na który przeznacza się dochód z urządzanej gry,
7) określenie planowanej wielkości sprzedaży losów lub kartonów,
8) zobowiązanie wypłacalności nagród,
9) regulamin gry,
10) oświadczenie o legalności źródeł pochodzenia kapitału zakładowego, środków finansowych lub innego majątku przeznaczonego na urządzenie loterii fantowej lub gry bingo,
11) oświadczenie o niezaleganiu z zapłatą podatków stanowiących dochód budżetu państwa, należności celnych oraz składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne,
12) wzór losu, innego dowodu udziału w grze lub kartonu,
13) oświadczenie osób fizycznych zarządzających podmiotem oraz reprezentujących podmiot zgłaszający, że nie były skazane za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.
Ponadto do zgłoszenia loterii fantowej lub gry bingo dołącza się oświadczenie osoby nadzorującej oraz osoby bezpośrednio prowadzącej tę grę, które dotyczy znajomości przepisów ustawy o grach hazardowych w zakresie odpowiednio loterii fantowych lub gry bingo.
Po przeprowadzeniu loterii fantowej, w ciągu 30 dni organizator ma obowiązek poinformować urząd celno–skarbowy o przeprowadzonej loterii, poprzez przesłanie wykazu wydanych wygranych nagród rzeczowych wraz z określeniem ich wartości oraz określeniem wysokości kwoty przekazanego dochodu na cele dobroczynne.
Organizator loterii musi również poinformować urząd celno–skarbowy o zamiarze zniszczenia losów, na 7 dni przed planowanym terminem zniszczenia.
Pojedyncza loteria fantowa, która wymaga zgłoszenia, nie może przekroczyć kwoty bazowej. Przepisy ustawy o grach hazardowych nie zawierają ograniczeń dotyczących ilości urządzanych przez jeden podmiot małych loterii fantowych i gier bingo. Brak ograniczeń w ilości urządzanych małych loterii fantowych powoduje, że można je organizować często, jednak każdą jedną należy traktować oddzielnie, jeśli mamy nie przekroczyć kwoty bazowej.
Mając powyższe na względzie, tj. wymogi związane z loteriami, Autor proponuje zmianę formy z loterii na konkurs (poprzez wyeliminowanie elementu losowości). Regulamin konkursu musi zawierać wówczas zasady wyłonienia zwycięzcy.
Obowiązek stosowania odrębnych kas rejestrujących dla co najmniej dwóch punktów sprzedaży
W przypadku prowadzenia dwóch lub więcej salonów kosmetycznych równocześnie oraz dokonywania równoczesnej sprzedaży towarów lub usług na rzecz konsumentów, podatnik VAT powinien posiadać odrębną kasę fiskalną dla każdego takiego salonu kosmetycznego. Każdy paragon fiskalny wystawiony przez podatnika VAT, niezależnie od liczby wykorzystywanych kas rejestrujących, powinien zawierać w swojej treści takie same informacje w zakresie imienia i nazwiska lub nazwy (firmy) podatnika VAT. Jednocześnie podatnik VAT powinien zamieścić w treści wystawianych paragonów fiskalnych prawidłowy adres punktu sprzedaży (różny dla poszczególnych salonów kosmetycznych), a także może zamieścić informacje dodatkowe, np. różnego rodzaju wyróżniki.
Odrębna kasa rejestrująca dla nowego salonu kosmetycznego
Zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU) podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących (zob. art. 111 ust. 1 VATU). Jednocześnie podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani wystawić i wydać nabywcy paragon fiskalny z każdej sprzedaży w postaci papierowej lub za zgodą nabywcy, w postaci elektronicznej (zob. art. 111 ust. 3a pkt 1 VATU).
W przepisach rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących doprecyzowano m.in., że podatnicy, prowadząc ewidencję sprzedaży przy użyciu kasy rejestrującej wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności (zob. § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących; dalej: KasyR). Przy czym w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, paragon fiskalny zawiera co najmniej imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika (zob. § 26 ust. 1 pkt 1 KasyR).
Mając na uwadze przywołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że w przypadku prowadzenia dwóch lub więcej salonów kosmetycznych równocześnie oraz dokonywania równoczesnej sprzedaży towarów lub usług na rzecz konsumentów, podatnik VAT powinien posiadać odrębną kasę rejestrującą dla każdego takiego salonu kosmetycznego.
Natomiast gdyby podatnik VAT prowadził dwa lub więcej salonów kosmetycznych, ale sprzedaż towarów lub usług w tych salonach nie odbywała się równocześnie (np. jeden salon kosmetyczny byłby czynny tylko w poniedziałki, środy i piątki, a drugi salon kosmetyczny byłby czynny tylko we wtorki i czwartki), to podatnik VAT mógłby mieć tylko jedną kasę fiskalną dla wszystkich takich salonów kosmetycznych.
Stanowisko to znajduje potwierdzenie w działalności interpretacyjnej organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacjach podatkowych Dyrektora KIS z: 16.11.2018 r. (0112-KDIL2-2.4012.385.2018.2.AKR) oraz 20.3.2015 r., IPTPP4/4512-72/15-3/BM).
Treść wydruku paragonu fiskalnego z kasy rejestrującej
Przepisy rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących określają tylko minimalną treść paragonu fiskalnego, wskazując m.in., że w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika (zob. § 26 ust. 1 pkt 1 KasyR). Należy mieć przy tym na uwadze, że dane zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w rozporządzeniu w sprawie kas rejestrujących, z wyjątkiem danych o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy powinny być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego (zob. § 26 ust. 1 pkt 1 KasyR).
Jednocześnie przepisy rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących nie zabraniają umieszczenia na paragonie fiskalnym innych informacji, np. wyróżnika „Salon kosmetyczny X”. Przy czym należy mieć na uwadze, aby wprowadzenie wyróżnika nie doprowadziło do zmiany kolejności informacji obowiązkowo zamieszczanych w treści paragonu fiskalnego. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w działalności interpretacyjnej organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacjach indywidualnych Dyrektora KIS z 24.11.2019 r. (0112-KDIL2-2.4012.370.2019.3.EW) oraz z 4.1.2017 r. (3063-ILPP2-2.4512.181.2016.1.JK).
W związku z powyższym należy uznać, że zasadniczo każdy paragon fiskalny wystawiony przez podatnika VAT, niezależnie od liczby wykorzystywanych kas rejestrujących, powinien zawierać w swojej treści takie same informacje w zakresie imienia i nazwiska lub nazwy (firmy) podatnika VAT.
Jednocześnie w przypadku stosowania odrębnych kas rejestrujących w poszczególnych salonach kosmetycznych, podatnik VAT powinien zamieścić w treści wystawianych paragonów fiskalnych prawidłowy adres punktu sprzedaży (różny dla poszczególnych salonów kosmetycznych).
Ponadto podatnik VAT może zamieszczać w treści wystawianych paragonów fiskalnych informacje dodatkowe, np. różnego rodzaju wyróżniki, pod warunkiem jednak, że takie dodatkowe informacje nie zaburzą kolejności informacji obowiązkowo umieszczanych w treści paragonów fiskalnych. Przykładowo, w przypadku jednego salonu kosmetycznego podatnik VAT może zamieścić wyróżnik „Salon kosmetyczny X”, a w przypadku drugiego salonu kosmetycznego – „Salon kosmetyczny Y”.
Ponowne korzystanie ze zwolnienia podmiotowego od VAT
Jeżeli podatniczka utraciła prawo do stosowania zwolnienia podmiotowego od VAT w 2024 r., może zmienić swój status podatkowy z początkiem dowolnego miesiąca 2026 r., jednak pod warunkiem, że nie wykonuje czynności wyłączających ją ze stosowania zwolnienia oraz że jej obrót w 2025 r. nie przekroczy kwoty 240 000 zł.
Zasady powrotu do zwolnienia podmiotowego od VAT reguluje art. 113 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU). Zgodnie z jego treścią podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od VAT lub zrezygnował z tego zwolnienia, może – nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia – ponownie skorzystać ze zwolnienia od VAT.
W niniejszej sprawie podatniczka przekroczyła próg zwolnienia w grudniu 2024 r. Może więc powrócić do stosowania tego zwolnienia od początku dowolnego miesiąca 2026 r., jednak pod warunkiem, że w 2025 r. nie osiągnie obrotów przekraczających kwotę 240 000 zł oraz że nie będzie wykonywać czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 VATU, wykluczających możliwość skorzystania ze zwolnienia podmiotowego.
Jeżeli zatem obrót podatniczki za 2025 r. wyniesie tylko 100 000 zł, to będzie ona miała prawo od stycznia 2026 r. stosować przy sprzedaży zwolnienie od VAT.
W związku z powyższym podatniczka zobowiązana będzie złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie aktualizacyjne VAT–R w terminie 7 dni od dnia, w którym powróci do zwolnienia (art. 96 ust. 12 VATU), zaznaczając w części „C.1.” formularza VAT–R (wersja 18) pozycję 30, informującą o tym, że będzie korzystać przy prowadzeniu działalności ze zwolnienia z art. 113 ust. 1 i art. 113 ust. 9 VATU. W pozycji 43 formularza należy podać datę, od której podatniczka będzie korzystała ze zwolnienia od VAT (tj. 1.1.2026 r.).
Pracownik administracyjno-biurowy a sporadyczne korzystanie z drabiny w celu sięgnięcia po segregatory
Konieczne jest wypełnienie obowiązków zawartych np. w § 80 i 81 rozporządzenia w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (dalej: OgPrzBHPR).
Dla konieczności wypełnienia tych szczególnych wymagań nie ma znaczenia fakt, że nie było w zakładzie pracy wypadków przy tego rodzaju pracach.
Przepisy o profilaktycznych badaniach lekarskich nie różnicują wysokości (do 3 m/pow. 3 m).
Praca wykonywana na wysokości co najmniej 1 m nad poziomem podłogi lub ziemi jest pracą na wysokości. Natomiast do pracy na wysokości nie zalicza się pracy na powierzchni, niezależnie od wysokości, na jakiej się znajduje, jeżeli powierzchnia ta:
1) osłonięta jest ze wszystkich stron do wysokości co najmniej 1,5 m pełnymi ścianami lub ścianami z oknami oszklonymi;
2) wyposażona jest w inne stałe konstrukcje lub urządzenia chroniące pracownika przed upadkiem z wysokości.
Jak zatem widać, przepis definiuje wysokość, a nie częstotliwość wykonywania takiej pracy.
Oznacza to, że jeśli pracownik ma stosowne badania lekarskie niewskazujące na istnienie przeciwwskazań do pracy na wysokości, to z medycznego punktu widzenia może je wykonywać. Inną kwestią jest:
1) spełnienie obowiązków szkoleniowych (przez pracodawcę wobec takiego pracownika),
2) wyposażenie stanowiska pracy w bezpieczne urządzenia pomocnicze (np. zabronione byłoby wchodzenie na krzesło przeznaczone do pracy z komputerem, w celu sięgnięcia po segregator w wysokiej półki) oraz
3) stosowny nadzór nad wykonywaniem takiej pracy.
Za braki w tych obszarach konsekwencje będzie ponosić pracodawca.
Jeśli pracownik zajmuje stanowisko administracyjno-biurowe, ale raz w miesiącu idzie do archiwum i wykonuje prace z użyciem drabiny na wysokości 1,5 m, to czy jest to praca szczególnie niebezpieczna i czy muszę skierować go na szkolenie okresowe BHP szczególnego zagrożenia, które ponawiać trzeba co roku oraz zapisać, że w moim zakładzie występują prace szczególnie niebezpieczne?
Szkolenie okresowe osób wymienionych w § 14 ust. 2 pkt 1 i 3–6 rozporządzenia w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy powinno być przeprowadzane w formie kursu, seminarium lub samokształcenia kierowanego nie rzadziej niż raz na 5 lat, a w przypadku pracowników na stanowiskach administracyjno-biurowych nie rzadziej niż raz na 6 lat.
Zupełnie inną kwestią są obowiązki wynikające z § 80–81 i nast. OgPrzBHPR o pracy na wysokości. Te muszą zostać wykonane bez względu na grupę, do jakiej zaliczono stanowisko pracy (w myśl przywołanego wcześniej rozporządzenia o szkoleniach BHP).
Projekt ustawy o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa trafił do Rady Ministrów
Dnia 14 października 2025 r. Minister Cyfryzacji Krzysztof Gawkowski przekazał do Rady Ministrów projekt ustawy o zmianie ustawy o krajowym systemie cyberbezpieczeństwa oraz niektórych innych ustaw. Dokument opracowany przez Ministerstwo Cyfryzacji został wpisany do wykazu prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów pod numerem UC32.
Projekt wdraża dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2555, znaną jako dyrektywa NIS 2, która ustanawia nowe ramy dla zapewnienia wysokiego wspólnego poziomu cyberbezpieczeństwa w Unii Europejskiej. Realizuje także kamień milowy C3.1 Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększania Odporności.
Prace nad projektem trwały od początku 2024 r. Dokument przeszedł pełny proces uzgodnień, konsultacji publicznych i opiniowania. 20 maja 2025 r. został przyjęty przez Komitet Rady Ministrów do spraw Bezpieczeństwa Narodowego, a 4 września 2025 r. Stały Komitet Rady Ministrów zarekomendował jego rozpatrzenie przez Radę Ministrów. Komisja prawnicza zakończyła prace nad projektem w dniach 22–25 września, wprowadzając zmiany o charakterze legislacyjno-redakcyjnym.
Dnia 10 października projekt został przekazany do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, a 14 października na stronie Rządowego Centrum Legislacji opublikowano opinię Ministerstwa Spraw Zagranicznych, potwierdzającą zgodność projektu z prawem Unii Europejskiej. MSZ zwróciło przy tym uwagę na konieczność pilnego procedowania ustawy w związku z trwającym postępowaniem naruszeniowym Komisji Europejskiej dotyczącym braku wdrożenia dyrektywy NIS 2 przez Polskę.
Zgodnie z projektem, ustawa ma wejść w życie miesiąc po ogłoszeniu. Dla podmiotów kluczowych i ważnych przewidziano sześciomiesięczny okres dostosowawczy, umożliwiający przygotowanie się do nowych obowiązków.
Nowelizacja KSC stanowi kluczowy krok w dostosowaniu polskich regulacji do europejskich standardów cyberbezpieczeństwa i wzmocnieniu odporności infrastruktury krytycznej oraz usług kluczowych.
Rozliczenie podatkowe wspólników po likwidacji spółki jawnej prowadzącej pełne księgi
Likwidując spółkę jawną, wspólnicy nie opodatkowują jej mienia.
Zgodnie z art. 24 ust. 3a ustawy o PIT w razie likwidacji spółki jawnej sporządza się wykaz składników majątku na dzień likwidacji. Powinien on zawierać minimalny zestaw danych, ale nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego (opodatkowane w ramach źródła „Działalność gospodarcza” jest dopiero zbycie ujętych w wykazie składników majątku).
Przychodem są natomiast środki pieniężne otrzymane przez występującego ze spółki jawnej wspólnika (art. 14 ust. 2 pkt 16 ustawy o PIT). Z kwot tych wyłączono jednak kwoty środków pieniężnych otrzymanych przez wspólnika z tytułu likwidacji spółki, a z tytułu wystąpienia – w części odpowiadającej w przybliżeniu nieopodatkowanemu jeszcze jego dochodowi.
W istocie zatem opodatkowaniu podlega nadwyżka wypłaconych zaliczek nad sumą dochodów podatkowych uzyskanych ze spółki, ale nie przy jej likwidacji, tylko przy wystąpieniu wspólnika. Kwoty pieniężne otrzymane przy likwidacji nie stanowią przychodów, a otrzymany majątek rzeczowy generuje przychody przy jego zbyciu w ciągu 6 lat. Należy też zauważyć, że pojęcie „likwidacji” należy na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumieć szeroko, nie tylko w aspekcie formalnego postępowania likwidacyjnego. Obejmuje ono każdy sposób zakończenia działalności spółki. Można więc rzec, że likwidacja spółki jawnej nie jest opodatkowana PIT, wymaga jedynie sporządzenia wykazu majątku.
Podobne stanowisko wyrażono m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 13.8.2025 r. (0114-KDIP3-1.4011.546.2025.1.MK1).
