L4 a praca u dwóch pracodawców

W obecnym stanie prawnym nie jest możliwe wystawienie zwolnienia lekarskiego z powodu choroby, które miałoby zastosowanie u jednego z dwóch pracodawców, u których świadczy pracę pracownik.

Takie rozwiązanie jest zaproponowane jako zmiana do ustawy z 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2025 r. poz. 501) w ramach projektu ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (UD114), w brzmieniu:

1) w art. 17:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Ubezpieczony traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia od pracy w przypadku, gdy w okresie orzeczonej niezdolności do pracy:

1) wykonuje pracę zarobkową lub

2) podejmuje aktywność niezgodną z celem tego zwolnienia, lub

3) przebywa w innym miejscu niż wskazane w tym zwolnieniu, lub zawiadomieniu, o którym mowa w art. 59 ust. 5e, jako adres pobytu w okresie niezdolności do pracy, chyba że udokumentuje, że nieobecność ta była uzasadniona względami zdrowotnymi lub koniecznością podjęcia czynności incydentalnych, których podjęcia w okresie zwolnienia od pracy wymagają istotne okoliczności.”,

b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a–1d w brzmieniu:

„1a. Pracą zarobkową, o której mowa w ust. 1 pkt 1, jest każda czynność mająca charakter zarobkowy, niezależnie od stosunku prawnego będącego podstawą jej wykonania, z wyłączeniem czynności incydentalnych, których podjęcia w okresie zwolnienia od pracy wymagają istotne okoliczności.

1b. Aktywnością niezgodną z celem zwolnienia od pracy, o której mowa w ust. 1 pkt 2, są wszelkie działania utrudniające lub wydłużające proces leczenia lub rekonwalescencję, z wyłączeniem zwykłych czynności dnia codziennego lub czynności incydentalnych, których podjęcia w okresie zwolnienia od pracy wymagają istotne okoliczności.

1c. Miejscem wskazanym w zwolnieniu lub zawiadomieniu może być adres pobytu w innym państwie, jeżeli uzasadnione to jest zaleceniami lekarza lub innymi istotnymi okolicznościami, chyba że Zakład Ubezpieczeń Społecznych ma możliwość zlecenia przeprowadzenia kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnienia w tym państwie na mocy przepisów odrębnych.

1d. W przypadku spełniania warunków do podlegania ubezpieczeniom społecznym z co najmniej dwóch tytułów do tych ubezpieczeń, niezdolność do pracy z powodu choroby dotyczy każdego z tych tytułów, chyba że wystawiający zwolnienie od pracy wskaże w orzeczeniu, że praca zarobkowa w ramach określonego tytułu może być wykonywana z uwagi na rodzaj tej pracy.”.

Obowiązujące w tej chwili przepisy prawa wskazują zgodnie z brzmieniem art. 17 ZasiłkiU, że ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia.

Okoliczności te ustala się w trybie określonym w art. 68 ZasiłkiU. Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz płatnicy składek (zakłady pracy) są uprawnieni do kontrolowania ubezpieczonych co do prawidłowości wykorzystywania zwolnień od pracy zgodnie z ich celem oraz są upoważnieni do formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich.

Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej, określił w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień od pracy oraz formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich – jest to rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 27.7.1999 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu kontroli prawidłowości wykorzystywania zwolnień lekarskich od pracy oraz formalnej kontroli zaświadczeń lekarskich (Dz.U. Nr 65, poz. 743).

JPK_KR_PD a struktura ksiąg rachunkowych – wątpliwości środowisk księgowych i biegłych rewidentów wobec interpretacji MF

W związku z odpowiedzią Ministerstwa Finansów na pytanie nr 138 opublikowaną w ramach „Pytań i odpowiedzi JPK KR PD” (https://podatki-arch.mf.gov.pl/jednolity-plik-kontrolny/jpk pd/pytania-i-odpowiedzi-jpk pd/), zdaniem przedstawicieli środowiska księgowych i biegłych rewidentów MF powinno ponownie przeanalizować zaprezentowaną interpretację dotyczącą obowiązku wyodrębniania jednorodnych podatkowo kont analitycznych na potrzeby JPK KR PD.

Stanowisko MF wskazuje, że w przypadku ujmowania na jednym koncie zdarzeń gospodarczych o różnej kwalifikacji podatkowej podatnik powinien wyodrębnić odrębne konta analityczne, tak aby możliwe było przypisanie właściwych znaczników podatkowych. W ocenie środowiska księgowych przyjęta wykładnia prowadzi w praktyce do wprowadzenia – w drodze interpretacji – nowych obowiązków materialnoprawnych w zakresie sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych.

dr Monika Król-Stępień, Wiceprezes Zarządu Oddziału Dolnośląskiego SKwP zwraca uwagę, że art. 9 ust. 1 PDOPrU wymaga jedynie, aby ewidencja rachunkowa umożliwiała prawidłowe ustalenie dochodu podatkowego, nie narzucając podatnikom ani struktury planu kont, ani określonej techniki ewidencji zdarzeń gospodarczych. Również ustawa o rachunkowości nie wprowadza obowiązku jednorodności podatkowej kont. Rozporządzenie Ministra Finansów z 16.8.2024 r. ma natomiast charakter techniczno-raportowy i nie może ingerować w materialne zasady prowadzenia ksiąg.

Istotne znaczenie mają także uwarunkowania systemowe. W praktyce zaawansowanych systemów ERP wymiary analityczne takie jak KUP/NKUP czy PP/NPP są standardowym narzędziem ewidencyjnym i kontrolnym, funkcjonującym w ramach jednego konta księgowego. Jednocześnie struktura techniczna JPK KR PD przewiduje wyłącznie klasyfikację kont poprzez znaczniki S 12 1, S 12 2, S 12 3 i nie umożliwia raportowania wymiarów analitycznych jako odrębnych elementów pliku.

W konsekwencji literalne zastosowanie stanowiska MF może prowadzić do konieczności masowego rozbudowywania planów kont, istotnego wzrostu kosztów dostosowania systemów finansowo-księgowych, wydłużenia czasu generowania plików JPK KR PD, a w skrajnych przypadkach do problemów z ich wygenerowaniem przy bardzo dużej liczbie operacji gospodarczych.

Mając powyższe na uwadze, Ministerstwo Finansów powinno rozważyć:

Księgowe ujęcie środków pochodzących z KPO

Krajowy Plan Odbudowy i Zwiększenia Odporności (KPO) to program, który ma na celu wspieranie odbudowy potencjału rozwojowego gospodarki utraconego w wyniku pandemii COVID–19, wzmocnienie konkurencyjności i podniesienie poziomu życia społeczeństwa. Pieniądze na ten cel pochodzą z Europejskiego Funduszu na rzecz Odbudowy i Zwiększania, który jest częścią Planu Odbudowy dla Europy. Inwestycje w ramach KPO, których realizacja jest finansowana ze środków wsparcia bezzwrotnego, są finansowane ze środków pochodzących z budżetu państwa, środków europejskich lub ze środków PFR.

W art. 17 PDOPrU wymienione są dochody, które korzystają ze zwolnienia z opodatkowania CIT. Otrzymane przez podatnika dofinansowanie/dotacja na realizację projektu, będzie stanowiła przychód podatkowy, który może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 53 PDOPrU, który stanowi, że: „Środki finansowe otrzymane przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona w ramach programu finansowanego z udziałem środków, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 1, 2 i 4, pkt 5 lit. a i lit. b, art. 5 ust. 3 pkt 5a–5d ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych”.

Wsparcie/dofinansowanie będzie stanowiło środki publiczne pochodzące z Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności, przeznaczone na wsparcie o charakterze bezzwrotnym, o którym mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) ustanawiającym Instrument na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności.

Koszty kwalifikowane projektu, poniesione przez podatnika i sfinansowane dotacją podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 58 PDOPrU: „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 14a, 23, 24, 42, 47, 48, 52, 53, 54a, 56, 56b–56m i 59”. Zwrot wydatków na nabycie środków trwałych powoduje, że odpisy amortyzacyjne od części ich wartości początkowej odpowiadającej zwróconym wydatkom, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Potwierdza to m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 23.9.2024 r. (0114-KDIP2-2.4010.374.2024.1.AS).

W przypadku VAT, podmioty realizujące inwestycje związane z KPO są zobowiązane do pokrycia kosztów VAT z własnych środków jako wkładu własnego. W ramach Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności VAT jest niekwalifikowalny. Tak więc dotację można przeznaczyć na zakupy w kwotach netto, tj. bez VAT.

Kolejne wydłużenie ważności decyzji administracyjnych w zakresie gospodarki odpadami

Wydłużenie terminu ważności zezwolenia na zbieranie lub przetwarzanie odpadów

Artykuł 2 ustawy z 7.11.2025 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw zmienia brzmienie art. 226a ust. 1 OdpadyU. Zmiana jego treści polega na zastąpieniu wyrazów „do dnia 31 grudnia 2025 r.” na „do dnia 31 grudnia 2026 r.”.

Bez wprowadzonej zmiany z dniem 1 stycznia 2026 r. utraciłby moc przepis art. 226a OdpadyU zapobiegający wygaśnięciu zezwoleń na zbieranie odpadów i zezwoleń na przetwarzanie odpadów ze względu na upływ czasu, na jaki zostały wydane.

Jest bowiem zasadą określoną w art. 48 pkt 1 OdpadyU, że zezwolenie na zbieranie odpadów i zezwolenie na przetwarzanie odpadów wygasa po upływie czasu, na jaki zostało wydane. Zatem podmiot, który chce kontynuować działalność w zakresie zbierania lub przetwarzania odpadów powinien złożyć do właściwego organu wniosek o wydanie kolejnego uprawnienia na tyle wcześnie, aby nie doszło do przerwania ciągłości zezwolenia. Termin rozpatrzenia wniosku nie powinien być dłuższy niż przewidziany w KPA. Jak stanowi art. 35 § 1 KPA organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej – nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym – w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania (art. 35 § 3 KPA). Należy przy tym brać pod uwagę, że do tych terminów nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa dla dokonania określonych czynności, okresów doręczania z wykorzystaniem publicznej usługi hybrydowej, okresów zawieszenia postępowania, okresu trwania mediacji oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo przyczyn niezależnych od organu (art. 35 § 5 KPA).

Postępowania w sprawach o wydanie zezwolenia na zbieranie odpadów i zezwolenia na przetwarzanie odpadów znacznie się wydłużyły w związku z przepisami wprowadzonymi ustawą z 20.7.2018 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1592 ze zm.). Zgodnie z jej postanowieniami posiadacze odpadów uprawnieni do ich zbierania lub przetwarzania zostali zobowiązani, w terminie do 5.3.2020 r., do złożenia do właściwego organu administracji (marszałka województwa lub starosty) wniosku o dostosowanie posiadanych decyzji do przepisów tej ustawy, w szczególności związanych z kwestiami magazynowania odpadów, z uwzględnieniem ochrony przeciwpożarowej. Mimo upływu kilku lat proces dostosowywania zezwoleń do nowych wymagań wciąż się nie zakończył. Na koniec 2024 r. aż 13% wniosków złożonych w trybie dostosowawczym nie zostało rozpatrzonych, w większości przez marszałków województw.

Do strumienia niezałatwionych spraw dostosowawczych dołączają wnioski o wydanie kolejnych uprawnień do zbierania i przetwarzania odpadów, składanych przez podmioty zamierzające rozpocząć taką działalność lub ją kontynuować w kolejnym okresie.

Po zmianie wprowadzonej przepisami z 7.11.2025 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw art. 226a ust. 1 OdpadyU uzyska następujące brzmienie:

W okresie do dnia 31 grudnia 2026 r. zezwolenie na zbieranie odpadów lub zezwolenie na przetwarzanie odpadów nie wygasa ze względu na upływ czasu, na jaki zostało wydane, jeżeli posiadacz odpadów w terminie nie później niż trzy miesiące przed upływem tego czasu złoży wniosek o wydanie nowego zezwolenia na zbieranie odpadów lub zezwolenia na przetwarzanie odpadów.

Wydłużenie terminu ważności pozwolenia na wytwarzanie odpadów

Analogiczna zmiana, jak w przypadku zezwoleń na gospodarowanie odpadami, obejmuje przepisy PrOchrŚrod dotyczące pozwolenia na wytwarzanie odpadów.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 193 ust. 1 pkt 1 PrOchrŚrod pozwolenie emisyjne (w tym obejmujące wytwarzanie odpadów) wygasa po upływie czasu, na jaki zostało wydane. Jednakże na mocy art. 60 ust. 1 ustawy z 7.10.2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 r. oraz w 2024 r. w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz.U. z 2024 r. poz. 1288 i 1831), która weszła w życie 18.10.2022 r. – wprowadzono odstępstwo od tej zasady (ujęte w art. 193 ust. 1a PrOchrŚrod), zgodnie z którym w okresie do 31.12.2025 r. pozwolenie, o którym mowa w art. 180a PrOchrŚrod (na wytwarzanie odpadów), nie wygasa, jeżeli posiadacz odpadów w terminie nie później niż 3 miesiące przed upływem czasu, na jaki zostało wydane to pozwolenie, złoży wniosek o wydanie nowego pozwolenia na wytwarzanie odpadów.

Nowe brzmienie art. 193 ust. 1a PrOchrŚrod nadane przez art. 1 ustawy z 7.11.2025 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw uwzględnia zmianę wyrazów „do dnia 31 grudnia 2025 r.” na „do dnia 31 grudnia 2026 r.”. Wskutek tej zmiany art. 193 ust. 1c PrOchrŚrod uzyska treść:

W okresie do dnia 31 grudnia 2026 r. pozwolenie, o którym mowa w art. 180a, nie wygasa, jeżeli posiadacz odpadów w terminie nie później niż trzy miesiące przed upływem czasu, na jaki zostało wydane to pozwolenie, złoży wniosek o wydanie nowego pozwolenia na wytwarzanie odpadów.

Obowiązek złożenia JPK_KR_PD przez wspólników spółki cywilnej

Przepis art. 24a ust. 1e PDOFizU (obowiązujący od 1.1.2026 r.) wymienia wszystkie takie podmioty (osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku oraz spółki cywilne, jawne, partnerskie osób fizycznych) zobowiązane prowadzić PKPiR albo księgi rachunkowe, które również będą zobowiązane przesyłać pliki JPK KR PD. Dla nich przewidziano następujący harmonogram wejścia obowiązku JPK:

1) od 1.1.2026 r. – jeśli dany podatnik (osoba fizyczna lub spółka osobowa opodatkowana PIT) miał obowiązek składania miesięcznego JPK VAT (czyli prowadzi ewidencję VAT i składa JPK V7M); dotyczy to zatem zdecydowanej większości średnich firm, które są czynnymi podatnikami VAT; pierwsze pliki (JPK KR PD – gdy prowadzone są pełne księgi rachunowe, lub JPK PKPIR – gdy prowadzona jest PKPiR, plus ewentualnie JPK ST) będą składane za 2026 r. wraz z zeznaniem rocznym PIT za 2026 r. (do 30.4.2027 r.),

2) od 1.1.2027 r. – pozostali podatnicy PIT prowadzący księgi rachunkowe, w tym według najnowszych interpretacji rozliczający VAT kwartalnie oraz nieobjęci JPK VAT obowiązkowo; chodzi tu np. o drobnych przedsiębiorców zwolnionych od VAT, którzy prowadzą PKPiR – oni dołączą pliki dopiero w odniesieniu do 2027 r. (wysyłka w 2028 r.).

Od 13.12.2025 r. obowiązuje nowa ustawa o układach zbiorowych pracy i porozumieniach zbiorowych

Od 13.12.2025 r. obowiązuje ustawa z 5.11.2025 r. o układach zbiorowych pracy i porozumieniach zbiorowych (Dz.U. z 2025 r. poz. 1661), która zastąpiła uchylony dział XI KP.

Ustawa o układach zbiorowych pracy i porozumieniach zbiorowych określa zasady:

1) zawierania, obowiązywania, ewidencjonowania i udostępniania układów zbiorowych pracy;
2) ewidencjonowania i udostępniania porozumień zbiorowych;
3) sporządzania i przekazywania sprawozdań w zakresie wskaźnika zasięgu rokowań zbiorowych;
4) ustalania i aktualizacji Planu działania na rzecz wspierania rokowań zbiorowych.

Zgodnie z tą ustawą układ zbiorowy pracy zawiera się w formie pisemnej na czas określony albo na czas nieokreślony. Przed upływem terminu obowiązywania układu zawartego na czas określony jego strony mogą zdecydować o przedłużeniu terminu jego obowiązywania na czas określony albo na czas nieokreślony. Układ zbiorowy pracy wchodzi w życie w terminie w nim określonym, nie wcześniej jednak niż z dniem prawidłowo dokonanego zgłoszenia do Krajowej Ewidencji Układów Zbiorowych Pracy (KEUZP).

Tak jak i dotychczas postanowienia układu, korzystniejsze dla osób nim objętych, z dniem jego wejścia w życie zastępują z mocy prawa wynikające z przepisów prawa pracy dotychczasowe warunki umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy lub dotychczasowe warunki aktu będącego podstawą wykonywania pracy zarobkowej. Natomiast postanowienia układu mniej korzystne dla pracowników niż dotychczasowe postanowienia układu zbiorowego pracy wprowadza się w drodze wypowiedzenia zmieniającego pracownikom dotychczasowe warunków umowy o pracę lub innego aktu stanowiącego podstawę nawiązania stosunku pracy. Przy wypowiadaniu dotychczasowych warunków nie mają zastosowania przepisy ograniczające dopuszczalność wypowiadania warunków takiej umowy lub takiego aktu.

Pracodawca jest obowiązany:

1) zawiadomić w sposób u niego przyjęty osoby objęte postanowieniami układu zbiorowego pracy o jego wejściu w życie, jego postanowieniach, każdej jego zmianie oraz wypowiedzeniu i rozwiązaniu tego układu;
2) na żądanie osoby objętej postanowieniami układu zbiorowego pracy lub porozumienia zbiorowego udostępnić tekst układu lub porozumienia lub protokołu dodatkowego zawartego do tego układu lub porozumienia;
3) przechowywać układy zbiorowe pracy i protokoły dodatkowe, którymi są objęte osoby wykonujące pracę zarobkową u danego pracodawcy.

Nowa ustawa podtrzymała zasadę, że treść postanowień układu zbiorowego pracy wyjaśniają wspólnie jego strony, biorąc pod uwagę zgodny zamiar stron i cel zawarcia układu.

Zgodnie z ustawą układ zbiorowy pracy rozwiązuje się:

1) na podstawie zgodnego oświadczenia stron;
2) z upływem okresu, na który został zawarty;
3) z upływem okresu wypowiedzenia dokonanego przez jedną ze stron;
4) z dniem uprawomocnienia się orzeczenia sądu o jego nieobowiązywaniu.

KEUZP będzie prowadzona przez ministra pracy w systemie teleinformatycznym; będą w niej ewidencjonowane układy zbiorowe pracy i protokoły dodatkowe do tych układów oraz porozumienia zbiorowe i protokoły dodatkowe do tych porozumień. W zakresie porozumień zbiorowych w KEUZP będą ewidencjonowane:

1) porozumienia zbiorowe, o których mowa w: KP, Karcie Nauczyciela, ustawie o związkach zawodowych, ustawie o rozwiązywaniu sporów zbiorowych, ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników oraz ustawie o czasie pracy kierowców,
2) porozumienia zbiorowe nieoparte na ustawie, dotyczące warunków płacy
– jeżeli są zawarte przez organizację związkową i pracodawcę lub co najmniej dwóch pracodawców lub organizację pracodawców.

Ustawa przewiduje jednak, że minister pracy stworzy KEUZP w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie tej ustawy. Komunikat w tej sprawie minister pracy ogłosi w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” w terminie co najmniej jednego miesiąca przed dniem utworzenia KEUZP.

Do czasu utworzenia KEUZP obowiązek zgłaszania informacji dotyczących układu zbiorowego lub porozumienia zbiorowego, o których mowa w art. 33 i art. 34 ustawy, ma być realizowany przez przekazanie drogą elektroniczną zgłoszenia zawierającego wymagane informacje opatrzonego kwalifikowanym podpisem elektronicznym lub podpisem zaufanym wraz z cyfrowym odwzorowaniem treści układu zbiorowego pracy, porozumienia zbiorowego lub protokołów dodatkowych do ministra pracy.

Świadectwo pracy dotyczące kilku umów o pracę

Co do zasady świadectwo pracy wydaje się po zakończeniu każdej umowy o pracę (art. 97 § 1 KP), zarówno terminowej, jak i bezterminowej. Od zasady tej istnieje jednak często występujący wyjątek, mianowicie pracodawca jest zwolniony z obowiązku wydania świadectwa pracy po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy o pracę, jeśli strony zamierzają nawiązać kolejny stosunek pracy w terminie do 7 dni od dnia rozwiązania poprzedniego stosunku pracy. Oznacza to, że pracodawca nie musi wydawać świadectwa pracy jeśli zawiera z pracownikiem kolejno następujące po sobie umowy o pracę, lub jeśli między kolejnymi umowami występują krótkie przerwy, tj. nie dłuższe niż 7 dni.

 

W stanie faktycznym opisanym w pytaniu wystąpiły dwie przerwy między kolejnymi umowami o pracę. Jedna między umowami na czas określony (trwała 2 dni), oraz przerwa przed zawarciem umowy na czas nieokreślony (trwała 5 dni). Takie przerwy nie uaktywniają obowiązku pracodawcy wydania świadectwa pracy, ponieważ trwają krócej niż 7 dni. W opisanym przypadku pracodawca będzie miał obowiązek wystawienia świadectwa pracy tylko raz, tj. zakończeniu ostatniej umowy na czas nieokreślony z dniem 30.11.2025 r.

Należy jednak zwrócić uwagę, że w każdym momencie trwania zatrudnienia pracownik może wystąpić z wnioskiem o wydanie mu świadectwa pracy za okresy pracy dotyczące zakończonych terminowych umów o pracę.

Interpretacja ogólna dotycząca gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej

Tematyka dotycząca opodatkowania podatkiem od nieruchomości gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej od lat budzi wiele kontrowersji. Ich źródłem jest brzmienie art. 1a ust. 1 pkt 3 PodLokU, w którym ustawodawca zdefiniował grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem tej działalności jako będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Definicja ta stała się źródłem wielu sporów pomiędzy podatnikami a organami podatkowymi, które były rozstrzygane przez sądy administracyjne. Mówiąc w uproszczeniu, ich sens sprowadzał się do tego, czy każda nieruchomości będącej w posiadaniu przedsiębiorcy powinna być opodatkowana według najwyższych stawek podatku, niezależnie od tego, czy jest faktycznie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej?

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego – pierwsza istotna zmiana

Największą przełom w zakresie udzielania odpowiedzi na przedmiotowe pytanie przyniósł wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 lutego 2021 r. (sygn. akt SK 39/19), w którym wprost wskazano, że opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów lub budynków niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej, wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP. W uzasadnieniu wyroku TK wskazał, że przepis w takim brzmieniu „stanowi instrument służący celom innym niż fiskalne, będący nieproporcjonalnym obciążeniem podatkowym polegającym na nieodróżnianiu sytuacji podatkowej podatników posiadających nieruchomości, ale niewykorzystujących i niemogących ich wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników wykorzystujących posiadane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej”.

Wyrok NSA – uporządkowanie wniosków TK

Niestety wydanie wyroku przez TK, choć uznawane za przełomowe, nie zakończyło sporów pomiędzy podatnikami a organami podatkowymi. Co więcej, stało się źródłem wielu nowych wątpliwości, bo w jego uzasadnieniu trybunał odniósł się nie tylko do sytuacji osób fizycznych (takiej osoby dotyczyła sprawa, która doprowadziła do skierowania pytania do TK), ale również do sytuacji „innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą”. Sformułowanie to stało się podstawą podjęcia przez wielu podatników działań zmierzających do odzyskania podatku od nieruchomości, przy czym mowa tu nie tylko o podatnikach będących osobami fizycznymi, ale również osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej. Wątpliwości, które zrodziły się na tym tle na tyle skomplikowały sytuację, że pod koniec 2021 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok, który uznawany jest za porządkujący wnioski sformułowane przez Trybunał Konstytucyjny (wyrok NSA z 15.12.2021 r., III FSK 4061/21, Legalis). Potwierdzono w nim, że wyrok TK dotyczy wszystkich podatników podatku od nieruchomości – zarówno tych będących osobami fizycznymi, jak i innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Sąd rozróżnił jednak sytuację, w której jedyną formą aktywności podatnika jest prowadzenie działalności gospodarczej od tej, w której występuje on w podwójnej roli. W pierwszym przypadku zdaniem NSA do opodatkowania podatkiem od nieruchomości według najwyższej stawki wystarczające jest samo jej posiadanie nieruchomości, a bez znaczenia jest to, czy jest ona faktycznie wykorzystywana do jej prowadzenia. Jednak w drugim należy odróżnić sferę prowadzenia działalności gospodarczej od sfery potrzeb prywatnych.

Interpretacja ogólna – jednolite stosowanie przepisów

Jak można się domyślać, również i ten wyrok nie rozwiązał ostatecznie powstających w praktyce sporów, a sprawy dotyczące tej tematyki nadal trafiają przed oblicze sądów administracyjnych. Mając to na względzie, w celu zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe, Minister Finansów i Gospodarki w dniu 27.11.2025 r. wydał interpretację ogólną (DPL2.8401.3.2025) w sprawie definicji pojęcia „grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej”.

W interpretacji uwzględniono wnioski płynące zarówno ze wspomnianego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, jak i porządkującego go wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.

 

Minister wskazał, że fakt posiadania gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, bez uwzględnienia jego statusu i charakteru prowadzonej działalności, może nie być wystarczający do uznania związku tych przedmiotów opodatkowania z działalnością gospodarczą. Oceniając istnienie związku gruntu, budynku i budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej należy więc w każdym przypadku wziąć pod uwagę status podatnika i charakter jego działalności lub sposób wykorzystywania przedmiotów opodatkowania. Kierując się tymi założeniami wyodrębniono trzy grupy przypadków.

1) Podatnicy prowadzący wyłącznie działalność gospodarczą

Jeżeli przedmiot ich działalności obejmuje jedynie prowadzenie działalności gospodarczej, to wszystkie grunty, budynki i budowle będące w ich posiadaniu należy uznać za związane z działalnością gospodarczą, niezależnie od skali intensywności ich wykorzystywania do tej działalności. Co więcej, czasowe wyłączenie z działalności nie wpływa na zmianę ich kwalifikacji dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Do tej grupy zaliczane są głównie spółki prawa handlowego oraz inne osoby prawne, których jedynym celem jest prowadzenie działalności gospodarczej.

2) Podatnicy występujący w podwójnej roli

Ta grupa przypadków obejmuje dwa typy podatników:

a) osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, u których można wyróżnić grunty, budynki i budowle związane z tą działalnością oraz te, które stanowią ich majątek osobisty służący do realizacji innych celów niż działalność gospodarcza, oraz

b) osoby prawne (lub inne jednostki organizacyjne), prowadzące oprócz działalności gospodarczej także inną działalność, w której wykorzystują posiadany majątek, w tym grunty, budynki i budowle (np. fundacje, spółki z o.o. prowadzące obok działalności gospodarczej również działalność rolniczą).

W tych przypadkach za związane z działalnością gospodarczą uznać można tylko te grunty, budynki i budowle, które są wykorzystywane lub mogą być wykorzystywane w prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej. Zwrot „są wykorzystywane” należy rozumieć w tym przypadku jako faktyczne wykorzystywanie do prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast zwrot „mogą być wykorzystywane” jako realizowanie przez przedsiębiorcę działań mających na celu przygotowanie, zachowanie lub zabezpieczenie gruntu, budynku lub budowli m.in. do przyszłej (planowanej) działalności gospodarczej, bądź do kontynuacji przerwanej działalności gospodarczej, wiążących się z ponoszeniem wydatków rozliczanych w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

3) Podatnicy, których nieruchomości są wykorzystywane w działalności gospodarczej innego podmiotu

Trzecia grupa przypadków odnosi się do sytuacji, w której osoba, która sama nie wykorzystuje swojego majątku do prowadzenia działalności gospodarczej oddaje go w posiadanie przedsiębiorcy lub innemu podmiotowi prowadzącemu taką działalność i wywołuje to u niej skutki w postaci zakwalifikowania ich jako związanych z działalnością gospodarczą. W takich przypadkach, zgodnie z zaleceniem ministra, dla oceny statusu nieruchomości należy uwzględnić także status jej posiadacza i charakter jego działalności.

Wypadki przy pracy w 2025 roku – wstępne dane za okres styczeń–wrzesień

Najwyższy wskaźnik wypadkowości odnotowano w województwie opolskim (4,61), a najniższy w województwie mazowieckim (2,47). Najwyższy wskaźnik wypadkowości odnotowano w sekcji górnictwo i wydobywanie (12,03), a najniższy w sekcji informacja i komunikacja (0,51). 79,2% osób poszkodowanych w wypadkach przy pracy doznało urazu kończyn. Nieprawidłowe zachowanie się pracownika było dominującą przyczyną wypadków przy pracy (41,8%).

W pierwszych trzech kwartałach 2025 r. najwięcej poszkodowanych odnotowano w wypadkach przy pracy z innym skutkiem – 46 641 osób (wzrost o 3,3% w porównaniu z analogicznym okresem 2024 r.). Liczba poszkodowanych w wypadkach ciężkich wyniosła 317 osób, a w wypadkach śmiertelnych 118 osób. Podczas wykonywania pracy zorganizowanej w formie zdalnej lub telepracy zostało poszkodowanych 185 osób.

Najwyższy wskaźnik wypadkowości odnotowano w województwach:

1) opolskim (4,61),

2) śląskim (4,46),

3) warmińsko-mazurskim (4,16).

Natomiast najniższy wskaźnik wypadkowości odnotowano w województwach:

1) mazowieckim (2,47),

2) małopolskim (2,51),

3) lubelskim (3,25).

 

W podziale według rodzajów działalności gospodarczej najwyższy wskaźnik wypadkowości odnotowano w sekcjach:

1) gónictwo i wydobywanie (12,03),

2) dostawa wody; gospodarowanie ściekami i odpadami; rekultywacja (8,70) oraz

3) opieka zdrowotna i pomoc społeczna (5,48), natomiast najniższy w sekcjach:

4) informacja i komunikacja (0,51), a także

5) pozostała działalność usługowa oraz działalność profesjonalna, naukowa i techniczna (po 0,77).

Darowizna na rzecz przedszkola – rozliczenia podatkowe

Podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z określonych tytułów. Oznacza to, że przedszkole nie jest podatnikiem podatku od spadków i darowizn.

Jednocześnie dochody podatników, których celem statutowym jest m.in. działalność oświatowa, podlegają zwolnieniu przedmiotowemu od podatku dochodowego od osób prawnych w części przeznaczonej na te cele. Jeśli więc środki pozyskane w ramach darowizny będą miały takie właśnie przeznaczenie, to nie trzeba będzie ich opodatkować.

Jednocześnie jednak darczyńca nie będzie mógł skorzystać z możliwości uwzględnienia dokonanej darowizny w swoich rozliczeniach podatkowych, bo taka możliwość istnieje jedynie w odniesieniu do darowizn na rzecz organizacji pozarządowych, które realizują cele pożytku publicznego, np. fundacji lub stowarzyszeń. Nie ma natomiast takiej możliwości w przypadku placówek samorządowych.