Wypłata zaliczki na poczet zysku na rzecz komplementariusza a zryczałtowany podatek dochodowy

Zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 4 PDOFizU od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Zryczałtowany podatek, obliczony zgodnie z art. 30a ust. 1 pkt 4 PDOFizU, od przychodów uzyskiwanych przez komplementariusza z tytułu udziału w zyskach spółki komandytowej, pomniejsza się o kwotę odpowiadającą iloczynowi procentowego udziału komplementariusza w zysku tej spółki i podatku należnego od dochodu tej spółki, obliczonego zgodnie z art. 19 PDOPrU, za rok podatkowy, z którego przychód z tytułu udziału w zysku został uzyskany (art. 30a ust. 6a PDOFizU).

Jak stanowi art. 30a ust. 6a–6e PDOFizU komplementariusz będący osobą fizyczną może pomniejszyć swój PIT należny od wypłaconego zysku o część CIT zapłaconego przez spółkę, proporcjonalnie do swojego udziału w zysku. Z tego względu obowiązek pobrania przez spółkę podatku w momencie wypłaty zysku ulega pomniejszeniu o kwotę ulgi wynikającej z zapłaconego CIT. Pomniejszenia można dokonać dopiero po zakończeniu roku podatkowego, kiedy znana jest:

1) wysokość dochodu spółki,

2) wysokość zapłaconego CIT,

3) ostateczna kwota zysku przypadająca na komplementariusza.

Zatem w przypadku komplementariuszy będących osobami fizycznymi, spółka komandytowa nie ma obowiązku pobierania zryczałtowanego PIT w trakcie roku podatkowego przy wypłacie zaliczek na poczet zysku. Obowiązek poboru podatku powstaje dopiero po zakończeniu roku podatkowego, gdy znana jest kwota CIT oraz udział w zysku, co umożliwia prawidłowe zastosowanie mechanizmu pomniejszenia PIT o część CIT zapłaconego przez spółkę.

Powyższe stanowisko znajduje poparcie w jednolitym stanowisko sądów administracyjnych. W wyroku z 3.12.2020 r. (II FSK 2048/18, Legalis) NSA stwierdził, że:

W wyroku z 9.5.2023 r. (II FSK 1326/22, Legalis) NSA wskazał natomiast, że:

Stanowisko, że wypłacając komplementariuszom w trakcie roku podatkowego zaliczki na poczet zysku spółka komandytowa nie ma obowiązku pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 4 PDOFizU, wynika również ze stanowiska WSA (m.in. wyr. WSA w Szczecinie z 21.10.2021 r., I SA/Sz 672/21, Legalis; wyr. WSA w Poznaniu z 14.2.2023 r., I SA/Po 881/22, Legalis; wyr. WSA we Wrocławiu z 2.2.2023 r., I SA/Wr 394/22, Legalis).

Zatem w świetle ugruntowanego orzecznictwa NSA i WSA nie trzeba pobierać od wypłaconej zaliczki na poczet przyszłej dywidendy zryczałtowanego podatku. Jednak nie dlatego, że de facto po rozliczeniu zryczałtowanego podatku z podatkiem ze spółki, podatek ten nie wystąpi (wzorem lat wcześniejszych), ale dlatego, że podatek od dywidendy staje się należny dopiero po zakończeniu roku obrotowego, gdy zostaje ustalony zysk spółki dokonującej wypłaty. Zatem w ciągu roku nie ma podstaw, żeby go obliczyć.

Nie można jednak zapominać, że organy podatkowe nadal z tych samych przepisów co sądy administracyjne wyciągają odmienne wnioski i stoją na stanowisku, że: „Spółka komandytowa, dokonując w trakcie roku wypłaty środków komplementariuszowi na poczet udziału w zyskach w tej spółce (jako zaliczka na poczet udziału w zysku), będzie zobowiązana jako płatnik, do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych od każdej wypłaconej zaliczki” (tak np. Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z: 16.10.2025 r., 0112-KDWL.4011.88.2025.1.TW; 24.6.2025 r., 0113-KDIPT2-3.4011.444.2025.3.GG, 1.4.2025 r., 0115-KDIT1.4011.109.2025.1.JG).

Podsumowując, kwestia obowiązku poboru zryczałtowanego podatku od zaliczki wypłacanej komplementariuszowi w ciągu roku przez spółkę komandytową jest sporna pomiędzy organami podatkowymi a sądami administracyjnymi. Zatem nie pobierając tego podatku można się narazić na spór z fiskusem, jednak stanowisko sądów administracyjnych jest w tej kwestii jednolite, co pozwala sądzić, że można nie pobierać zryczałtowanego podatku od zaliczki na poczet dywidendy.

Uwaga! Do 31 grudnia obowiązek korekty odpisu na zfśs za 2025 rok. Przykłady obliczeń

W celu ustalenia, czy planowana na początku roku liczba zatrudnionych była zgodna ze stanem faktycznym w całym badanym roku, należy dokonać na koniec roku:

1) ustalenia przeciętnych stanów zatrudnienia w poszczególnych miesiącach roku (w przeliczeniu na pełne etaty), w oparciu o dane rzeczywiste,
2) zsumować je i podzielić przez 12,
3) porównać z danymi szacunkowymi, jakie przyjęto w terminie ustalania pierwszej raty odpisu.

Z porównania początkowego i końcowego naliczenia prawdopodobnie wyniknie potrzeba korekty środków pieniężnych przekazanych na odrębny rachunek bankowy zfśś w ramach szacunkowego naliczenia odpisu. Jeśli zatrudnienie uległo w ciągu roku zmniejszeniu to pracodawca powinien przelać nadwyżkę odpisu z rachunku bankowego zfśś na rachunek bieżący jednostki. Jeżeli natomiast nastąpiło zwiększenie zatrudnienia to pracodawca będzie musiał przelać na konto zfśs odpowiednią kwotę wyrównania.

Zmiany w odpisach na zfśs w 2025 r.

Od 1.1. do 31.12.2025 r. pracodawcy uwzględniali przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w II półroczu 2024 rok (7262,39 zł) jako podstawę naliczania odpisu na zfśs. Zgodnie z art. 6 ust. 2 FundŚwSocjU odpis przelewa się na rachunek bankowy funduszu do 30.9., aczkolwiek pracodawca musi odprowadzić 75% kwoty odpisu do 31.5. Przepisy narzucają zatem przekazywanie środków w 2 terminach.

Przykładowa procedura ustalenia odpisu na zfśs na koniec roku

1) Ustalenie szacunkowej liczby zatrudnionych

Na początku maja 2025 r. pracodawca przewidywał, że średniomiesięcznie będzie zatrudniać 62 pracowników (59,5 etatu), w tym:

Oprócz tego, pracodawca obejmuje opieką socjalną 17 emerytów – byłych pracowników.

2) Ustalenie wysokości odpisu w oparciu o dane szacunkowe

Na podstawie danych o przewidywanym zatrudnieniu oraz biorąc pod uwagę obowiązujące w 2025 r. kwotowe wskaźniki odpisu i zwiększeń, ustalony został odpis podstawowy na zfśs. Obliczenia pracodawcy wyglądają następująco:

Z powyższego wynika, że całkowita kwota odpisu podstawowego i zwiększeń na zfśs na 2025 r., ustalona na początku roku i przekazana we wrześniu w oparciu o szacunkowe średniomiesięczne zatrudnienie wynosi 155 233,80 zł + 2723,40 zł + 5446,80 zł + 7716,30 zł = 171 120,30 zł.

3) Ustalenie faktycznych zmian kadrowych

Na koniec grudnia każdego roku należy dokonać korekty rocznego naliczenia odpisu i zwiększeń na zfśs w oparciu faktyczne dane o zatrudnieniu w trakcie roku. U pracodawcy nastąpiły zmiany:

Po uwzględnieniu powyższych zmian rzeczywiste średnioroczne zatrudnienie i naliczenie odpisu wynosi:

Całkowita kwota końcowego naliczenia odpisu podstawowego i zwiększeń na zfśs na 2025 r. wynosi 145 919,77 zł + 2723,40 zł + 7253,32 zł + 7716,30 zł = 163 612,79 zł.

5) Porównanie wyników ustalonych dla danych szacunkowych i rzeczywistych

Ponieważ kwota końcowego naliczenia dokonanego w oparciu o faktyczne dane o zatrudnieniu w trakcie 2025 r. jest wyższa od kwoty naliczonej w oparciu o dane szacunkowe na początku roku, więc pracodawca powinien zasilić konto bieżące jednostki kwotą różnicy między ustalonym odpisem końcowym i początkowym. Pracodawca powinien zatem przelać za środków zfśs na konto bieżące jednostki kwotę 7507,51 zł (171 120,30 zł – 163 612,79 zł).

Ważność zaświadczenia A1 po zawieszeniu działalności gospodarczej

Zawiadomienie ZUS o zawieszeniu działalności jest jednym z kluczowych obowiązków płatnika wobec tej instytucji. Zaniedbanie formalności związanych z zawieszeniem działalności oraz z zaświadczeniem A1 może prowadzić do poważnych konsekwencji ubezpieczeniowych. Brak ważnego zaświadczenia A1 może skutkować problemami z uznaniem polskiego ubezpieczenia społecznego za granicą, co może wpływać na prawo do świadczeń. Dlatego tak istotne jest niezwłoczne poinformowanie ZUS o zaistniałej sytuacji.

Zaświadczenie A1 jest niezbędne w przypadku świadczenia pracy za granicą, ponieważ potwierdza, któremu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych podlega dana osoba. Dokument wydany przez instytucję jednego państwa członkowskiego jest wiążący dla instytucji i służb zatrudnienia innych państw członkowskich, dopóki nie zostanie wycofany lub uznany za nieważny.

Dokument ten potwierdza, że jego posiadacz, w czasie wykonywanej pracy lub działalności w danym kraju, stosuje się tylko i wyłącznie do przepisów tego kraju stanowiących o zabezpieczeniu społecznym, czyli ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Zaświadczenie A1 wystawione przez instytucję ubezpieczeniową to dokument potwierdzający, że pracownik, zleceniobiorca, osoba prowadząca działalność gospodarczą, podlega pod wskazany system ubezpieczeń społecznych w związku ze świadczeniem pracy na terytorium innego państwa Unii Europejskiej.

 

Potwierdza ono, któremu ustawodawstwu (którym przepisom prawnym) w zakresie zabezpieczenia społecznego podlega dana osoba. Może ono zostać wydane, jeśli są spełnione warunki określone w przepisach prawa unijnego. Podstawowym celem zaświadczenia A1 jest potwierdzenie podlegania systemowi zabezpieczenia społecznego państwa, które wydało taki dokument. W praktyce oznacza to, że osoba która posiada zaświadczenie nie jest objęta systemem zabezpieczenia społecznego państwa miejsca wykonywania pracy (najemnej lub na własny rachunek). Taka osoba jest ubezpieczona w państwie, w którym zostało wydane to zaświadczenie.

Zaświadczenie A1 wydawane jest na wniosek pracownika, pracodawcy lub osoby wykonującej pracę na własny rachunek. Zarówno przepisy krajowe, jak i unijne nie precyzują, jaki okres wykonywania pracy w innym państwie powoduje powstanie obowiązku ubezpieczeniowego w tym państwie. Należy więc przyjąć, że nawet krótkotrwałe wykonywanie pracy w innym kraju UE może rodzić konsekwencje wynikające z tamtejszych przepisów o ubezpieczeniu społecznym.

Interpretacja KIS: kiedy karty podarunkowe są zwolnione z PIT

Rozstrzygnięcie i jego uzasadnienie

Istota problemu prawnego sprowadzała się do kluczowej klasyfikacji: czy karty podarunkowe to świadczenie pieniężne (objęte zwolnieniem), czy świadczenie rzeczowe w formie bonu/talonu (które jest wyłączone ze zwolnienia, nawet w ramach limitu 1000 zł, zgodnie z drugą częścią art. 21 ust. 1 pkt 67 PDOFizU)?

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 14.10.2025 r. (0113-KDIPT2-3.4011.741.2025.1.GG) potwierdził, że karty przedpłacone należy traktować jako świadczenie pieniężne. To rozstrzygnięcie jest niezwykle korzystne i upraszcza rozliczenia, dając pracodawcom większą pewność prawną w zakresie popularnej formy wsparcia socjalnego.

Charakter prawny karty przedpłaconej

Organ podatkowy, odwołując się do ustawy z 29.8.1997 r. – Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.) i ustawy z 19.8.2011 r. o usługach płatniczych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 611 ze zm.), uznał kartę przedpłaconą za swoisty rodzaj karty płatniczej i bezgotówkowy instrument płatniczy: „(…) Zatem kartę taką należy, co do zasady, uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na jej zaklasyfikowanie, jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych (…)”.

W przeciwieństwie do bonów czy talonów (wyraźnie wyłączonych ze zwolnienia), karta przedpłacona to dostęp do wartości pieniężnej, którą pracownik może wykorzystać w dowolny sposób w sieci akceptującej, podobnie jak środki na rachunku bankowym (choć z ograniczeniami, np. brakiem możliwości wymiany na gotówkę).

Kryterium socjalne i obowiązki płatnika

Zarówno działy kadrowe, jak i pracownicy zarządzający ZFŚS, muszą pamiętać o fundamentalnej zasadzie: świadczenia z Funduszu, w tym karty podarunkowe, muszą być przyznawane z uwzględnieniem sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej (tzw. kryterium socjalne, zgodnie z ustawą o ZFŚS). W opisanym stanie faktycznym Spółdzielnia zróżnicowała wartość kart ze względu na kryterium dochodowe i liczbę posiadanych dzieci, co jest przykładem prawidłowego zastosowania tej zasady. Brak spełnienia kryterium socjalnego prowadzi do utraty możliwości finansowania świadczenia z ZFŚS, a w konsekwencji – do braku możliwości zastosowania zwolnienia z PIT-2.

Z punktu widzenia płatnika (pracodawcy), kluczowe jest rozliczenie świadczenia: do limitu 1000 zł rocznie wartość kart podarunkowych jest wolna od podatku dochodowego (art. 21 ust. 1 pkt 67 PDOFizU). Płatnik nie pobiera zaliczki na PIT od tej kwoty. Powyżej limitu 1000 zł rocznie nadwyżka staje się w całości przychodu ze stosunku pracy podlegającym opodatkowaniu na zasadach ogólnych (art. 12 ust. 1 PDOFizU w zw. z art. 32 ust. 1 PDOFizU). Płatnik musi obliczyć i pobrać od tej nadwyżki zaliczkę na PIT.

Warunkiem zwolnienia z PIT jest całkowite sfinansowanie kart ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych. Z księgowego punktu widzenia, kwota przeznaczona na karty musi obciążyć konto Funduszu i musi być odzwierciedlona w sprawozdawczości socjalnej.

Postępowanie restrukturyzacyjne a ulga na złe długi na gruncie VAT i CIT

Jak wynika z art. 89a ust. 1 VATU podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 89a ust. 1a VATU nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. W myśl natomiast art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. a VATU powołany wyżej art. 89a ust. 1 VATU znajduje zastosowanie m.in. pod warunkiem, że na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się takiej korekty, wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni.

W przeszłości brzmienie art. 89a ust. 2 pkt 3 lit. a VATU wykluczało skorzystanie przez wierzyciela z ulgi na złe długi w przypadku, w którym na dzień złożenia deklaracji podatkowej dłużnik pozostawał w trakcie (m.in.) postępowania restrukturyzacyjnego. Aktualnie natomiast, wskutek wyroku TSUE z 15.10.2020 r. (C-335/19, Legalis) warunek ten został uchylony. Dlatego w przedstawionym przypadku, o ile zostały spełnione pozostałe warunki do skorzystania z ulgi, spółka „B” ma prawo skorzystać z ulgi na złe długi na gruncie VAT.

Jeżeli natomiast chodzi o skorzystanie z ulgi na złe długi w CIT, to zgodnie z art. 18f ust. 10 PDOPrU przepis art. 18f ust. 1 PDOPrU (uprawniający wierzyciela do skorzystania z ulgi na złe długi) stosuje się pod warunkiem, że dłużnik na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego nie jest w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji. Jeżeli więc dłużnik, na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego dzień złożenia zeznania podatkowego (CIT–8) będzie w trakcie postępowania restrukturyzacyjnego, to okoliczność ta wykluczy prawo wierzyciela do skorzystania z ulgi na złe długi na gruncie CIT.

W 2025 roku pierwszy raz Wigilia dniem wolnym od pracy. Zmiany dotyczą także niedziel handlowych

Zmiany zostały wprowadzone w ramach ustawy z 6.12.2024 r. o zmianie ustawy o dniach wolnych od pracy oraz niektórych innych ustaw. Przepisy weszły w życie 1.2.2025 r.

Ustawa o dniach wolnych od pracy z 18.1.1951 r. określa, że dniami wolnymi od pracy są (wraz z nowym dniem wolnym od 2025 r.):

a) 1 stycznia – Nowy Rok,
b) 6 stycznia – Święto Trzech Króli,
c) pierwszy dzień Wielkiej Nocy,
d) drugi dzień Wielkiej Nocy,
e) 1 maja – Święto Państwowe,
f) 3 maja – Święto Narodowe Trzeciego Maja,
g) pierwszy dzień Zielonych Świątek,
h) dzień Bożego Ciała,
i) 15 sierpnia – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny,
j) 1 listopada – Wszystkich Świętych
k) 11 listopada – Narodowe Święto Niepodległości,
ka) 24 grudnia – Wigilia Bożego Narodzenia,
l) 25 grudnia – pierwszy dzień Bożego Narodzenia,
m) 26 grudnia – drugi dzień Bożego Narodzenia,

– oraz niedziele.

Poprzez zmianę ustawy o dniach wolnych od pracy oraz niektórych innych ustaw wprowadzony został dodatkowy dzień wolny w dniu 24 grudnia, czyli w Wigilię Bożego Narodzenia dla wszystkich pracowników.

Zmiany w ustawie o zakazie handlu w niedziele

Ustawa z grudnia 2024 r. wprowadziła również kilka zmian w ustawie z 10.1.2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni. Dokonano zmian w artykule pierwszym, dotychczas przepis stanowił, że ustawa „(…) określa zasady dotyczące ograniczenia handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem w placówkach handlowych w niedziele i święta oraz w sobotę bezpośrednio poprzedzającą pierwszy dzień Wielkiej Nocy”. Po zmianach rozszerzono zakres o dzień 24 grudnia, ustawa „(…) określa zasady dotyczące ograniczenia handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem w placówkach handlowych w niedziele i święta oraz w dniu 24 grudnia i w sobotę bezpośrednio poprzedzającą pierwszy dzień Wielkiej Nocy”.

Niedziele handlowe w 2025 oraz 2026 roku

Kolejna zmiana przewiduje wprowadzenie dodatkowej niedzieli handlowej poprzedzającej Wigilie Bożego Narodzenia, ale z ograniczeniem, że pracownik lub zatrudniony może wykonywać pracę w handlu oraz wykonywać czynności związane z handlem nie więcej niż w dwie niedziele w grudniu.

8 a nie 7 niedziel handlowych w roku kalendarzowym

Począwszy od 2025 r. w roku kalendarzowym jest 8 a nie 7 niedziel handlowych – od 2025 r. w grudniu będą trzy a nie dwie niedziele handlowe – 7 (nowa niedziela handlowa), 14 i 21 grudnia.

Niedziele handlowe w 2026 r. to: 25 stycznia, 29 marca, 26 kwietnia, 28 czerwca, 30 sierpnia, 6 grudnia, 13 grudnia, 20 grudnia.

Sobota bezpośrednio poprzedzająca pierwszy dzień Wielkiej Nocy

Ustawa z grudnia 2024 r. przewiduje również, że sobotę bezpośrednio poprzedzającą pierwszy dzień Wielkiej Nocy w placówkach handlowych:

1) handel oraz wykonywanie czynności związanych z handlem,
2) powierzanie pracownikowi lub zatrudnionemu wykonywania pracy w handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem

– po godzinie 14.00 są zakazane, z wyjątkiem przypadków określonych w art. 6.

Przechodząc na kwartalne rozliczanie VAT można odsunąć w czasie obowiązek przesyłania JPK_PIT i JPK_CIT

Do końca 2025 r. księgi papierowe lub elektroniczne

Przypomnijmy, że na gruncie obowiązujących przepisów księgi, o których mowa mogą być prowadzone w wersji papierowej lub elektronicznie przy użyciu programu komputerowego, a ustawodawca nie narzuca w tym zakresie wymagań. Pierwsze próby wprowadzenia zmian pojawiły się już w 2022 r. w przepisach dotyczących Polskiego Ładu. Przewidywały one wprowadzenie obowiązku prowadzenia ksiąg w formie elektronicznej już od 1.1.2023 r. Miał on być skorelowany z obowiązkiem przesyłania odpowiedniego pliku JPK do organów skarbowych. Z uwagi na brak przygotowania i liczne protesty podatników termin ten został przesunięty na 1.1.2025 r. Jednak i wtedy podatnicy nie byli gotowi i doszło do kolejnego odroczenia obowiązku – tym razem do 1.1.2026 r. I choć mogłoby się wydawać, że po tak długim okresie oczekiwania będzie to już termin ostateczny, to resort finansów zdecydował się wprowadzić rozwiązanie pośrednie, którego podatnicy się nie spodziewali – skorelował obowiązek elektronicznego prowadzenia ksiąg ze składaniem JPK V7M. Chodzi o art. 66 ust. 1 ustawy z 29.10.2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którym:

„Księgi, ewidencje i wykazy, o których mowa w art. 24a ust. 1e ustawy zmienianej w art. 1 oraz w art. 15 ust. 12 ustawy zmienianej w art. 9, są prowadzone przy użyciu programów komputerowych i przesyłane po raz pierwszy za rok podatkowy rozpoczynający się po dniu:

1. 31 grudnia 2025 r. – w przypadku podmiotów, które są obowiązane przesyłać ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3 ustawy zmienianej w art. 14, zgodnie z art. 109 ust. 3b tej ustawy;
2. 31 grudnia 2026 r. – w przypadku podmiotów innych niż określone w pkt 1”.

Takie brzmienie regulacji wywołało pewną dezorientację, w wyniku której do Ministerstwa Finansów skierowano pytanie z prośbą o udzielenie odpowiednich wyjaśnień.

 

Przejdź na kwartalne rozliczanie VAT, unikniesz wysyłki JPK CIT i JPK PIT

Jak wynika z informacja Ministerstwa Finansów przekazywanej do mediów na zapytania dziennikarzy z 25.11.2025 r. (nr 668295), treść zadanego pytania była następująca:

„W związku z pytaniami Czytelników i przygotowywanym artykułem uprzejmie proszę o wyjaśnienie, czy w świetle art. 66 ustawy z 29.10.2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw w przedstawionej niżej sytuacji na podatniku będą od 2026 r. ciążyć obowiązki w zakresie JPK PIT?

Podatnik rozlicza VAT w okresach miesięcznych. Deklarację VAT za grudzień 2025 r. złożył do 25.1.2026 r. W VAT-R złożonym w terminie do 25.2.2026 r. poinformował, że wybiera kwartalny sposób rozliczenia, co jest warunkiem składania JPK VAT7K począwszy od I kwartału 2026 r.

Czy w takim przypadku należy uznać, że według stanu na dzień zaprowadzenia 1.1.2026 r. podatkowej księgi przychodów i rozchodów nie był on zobowiązany do składania JPK VAT7M, a tym samym JPK PIT?

Innymi słowy, skoro za cały 2026 r. będzie zobligowany do składania deklaracji JPK VAT7K, to czy za ten rok nie będą go dotyczyć obowiązki związane z JPK PIT?”

W odpowiedzi na tak sformułowane pytanie resort potwierdził, że obowiązek elektronicznego prowadzenia ksiąg podatkowych i ich przesyłania w formie ustrukturyzowanej, który wejdzie w życie od 1.1.2026 r. obejmie swoim zakresem te podmioty, które będą obowiązane dla celów VAT za każdy miesiąc przesyłać JPK V7M. Natomiast w przypadku podatników dokonujących kwartalnego rozliczania VAT, których obowiązek przesyłania JPK V7M nie obowiązuje, również elektroniczne prowadzenia ksiąg podatkowych i ich przesyłanie w formie plików JPK znajdzie zastosowanie dopiero od 1.1.2027 r. Oznacza to, że jeżeli podatnicy dokonają na 2026 r. skutecznego wyboru kwartalnego rozliczania VAT poprzez złożenie w terminie do 26.2.2026 r. odpowiedniego zawiadomienia, to dla celów podatku dochodowego nie będę mieli od 1.1.2026 r. obowiązku elektronicznego prowadzenia ksiąg podatkowych i ich przesyłania w formie plików JPK.

Możliwe jest również zastosowanie innego rozwiązania, które niestety nie jest dostępne dla wszystkich, a jedynie dla małych podatników (art. 21 ust. 1 i 6 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług). Chodzi o wybór kasowej metody rozliczenia VAT, która automatycznie wiąże się z przejściem na kwartalne rozliczenia (art. 99 ust. 2 VATU). W takim przypadku aktualizację zgłoszenia VAT-R należy złożyć przed początkiem okresu rozliczeniowego, od którego podatnik chce stosować metodę (czyli do końca grudnia, aby móc stosować ją od 1.1.2026 r.).

Zasady te odnoszą się zarówno do podatników PIT i CIT prowadzących księgi rachunkowe (struktury logiczne: JPK KR PD i JPK ST KR), jak i do podatników PIT prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów (struktura JPK PKPIR).

Cesja umowy pożyczki a odsetki

Cesja wierzytelności jest umową cywilnoprawną przekazującą uprawnienia do danej wierzytelności (długu) innemu podmiotowi. Oznacza to, że w przypadku wspomnianej wyżej pożyczki zobowiązanie pożyczkobiorcy istnieje nadal, z tą tylko różnicą, że zapłaty żąda inny podmiot (nowy właściciel).

Przepis art. 509 KC stanowi, że:

„§ 1. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

§ 2. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki”.

Warto podkreślić też, że dłużnik nie musi wyrazić zgody na cesję wierzytelności, co oznacza, że zgodnie z art. 509 § 1 KC wierzyciel (w tym przypadku pożyczkodawca) może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, o ile nie sprzeciwia się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Brak wymogu zgody dłużnika na cesję wierzytelności nie oznacza jednak, że dłużnik nie będzie miał możliwości dowidzieć się, kto jest aktualnym wierzycielem, bowiem dopóki zbywca nie zawiadomi o przelewie wierzytelności, dopóty dłużnik jest odpowiedzialny wobec wierzyciela poprzedniego.

Zgodnie bowiem z art. 512 KC dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie.

Mając na względzie art. 509 § 2 KC odsetki nowemu właścicielowi przysługują od 2021 r. (zgodnie z zapisami szczegółowymi wynikającymi z umowy pożyczki).

Podmiot oferujący rozwiązania dla sklepów internetowych w modelu SaaS jako podatnik ułatwiający dostawy towarów

Zmiany w szkoleniach BHP od 12 grudnia 2025 r.

Rozporządzenie w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy zostało wydane na podstawie art. 237⁵ KP. W rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z 27.7.2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy w § 12 wprowadzone zostały następujące zmiany:

1. ust. 1 otrzymał nowe brzmienie,
2. po ust. 1 zostały dodane trzy nowe ustępy (1a–1c),
3. dodany został również nowy ust. 3.

W postaci elektronicznej

W nowym rozporządzeniu poza formą pisemną (która obejmuje zarówno formę papierową oraz kwalifikowany podpis elektroniczny) potwierdzenie odbycia przez pracownika instruktażu ogólnego i instruktażu stanowiskowego w karcie szkolenia wstępnego dopuszczalne będzie również w postaci elektronicznej. Dodatkowo przepisy przewidują, że kierownik komórki organizacyjnej może również potwierdzać w karcie szkolenia wstępnego, w postaci elektronicznej, przeprowadzenie instruktażu stanowiskowego oraz dopuszczenie pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku. Rozporządzenie przewiduje, że potwierdzenie w postaci papierowej odbywa się na piśmie w karcie szkolenia wstępnego.

Przy zastosowaniu elektronicznej postaci potwierdzenia przez pracownika odbycia szkolenia lub przez kierownika komórki organizacyjnej przeprowadzenia instruktażu stanowiskowego oraz dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku, pracodawca będzie zobowiązany sporządzić odpowiednią adnotację w karcie szkolenia wstępnego, w miejscu przeznaczonym na podpis odpowiednio pracownika lub kierownika komórki organizacyjnej, oraz dołączyć do karty szkolenia wstępnego dokument lub dokumenty w postaci elektronicznej, zawierające potwierdzenie odbycia przez pracownika instruktaży, a także potwierdzenie przez kierownika komórki organizacyjnej przeprowadzenia instruktażu stanowiskowego oraz dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku, albo ich odwzorowanie.

Akta osobowe

Potwierdzenie odbycia przez pracownika instruktaży, a także potwierdzenie przez kierownika komórki organizacyjnej przeprowadzenia instruktażu stanowiskowego oraz dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku lub dokumenty stanowiące ich odwzorowanie będą stanowiły integralną część karty szkolenia wstępnego i pracodawca musi je przechowywać jako dokumentację pracowniczą (do której prowadzenia jest zobowiązany zgodnie z art. 94 pkt 9a KP). Dlatego w § 12 zmienianego rozporządzenia dodano ust. 3 nakazujący przechowywanie w aktach osobowych pracownika karty szkolenia wstępnego wraz z dołączonym do niej dokumentem lub dokumentami, zawierającymi potwierdzenie przez pracownika odbycia instruktażu ogólnego oraz instruktażu stanowiskowego, a także potwierdzenie przez kierownika komórki organizacyjnej przeprowadzenia instruktażu stanowiskowego oraz dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku, albo ich odwzorowanie.

Oszczędność czasu

Nowe rozwiązanie w zakresie możliwości potwierdzania odbycia przez pracownika szkolenia wstępnego, a także przeprowadzenia instruktażu stanowiskowego oraz dopuszczenia pracownika do wykonywania pracy na określonym stanowisku przez kierownika komórki organizacyjnej, również w postaci elektronicznej przyczyni się w ocenie resortu pracy do:

1. zwiększenia efektywności procesu wdrażania i szkolenia nowo zatrudnionych pracowników,
2. dostosowania przepisów rozporządzenia do realiów współczesnego rynku pracy oraz rozwoju technologii i cyfryzacji,
3. oszczędności czasowych i organizacyjnych zarówno ze strony pracodawców jak i pracowników oraz usprawnienia procesu kompletowania dokumentacji pracowniczej.