Zakładam, że w tym przypadku zastosowanie znajdzie stawka podatku od nieruchomości przewidziana dla budynków lub ich części, związanych udzielaniem świadczeń zdrowotnych zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (dalej: PodLokU) rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie, od budynków lub ich części, związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń – 6,76 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej (w 2024 r.), a w 2025 r. – 6,95 zł.
Aby można było zastosować taką stawkę podatkową trzeba spełnić warunki określone w tym przepisie. W orzecznictwie można znaleźć wskazówki, jakie to warunki.
Dla zastosowania przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d [PodLokU] preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:
1) budynek lub jego część muszą być związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej,
2) musi je zajmować podmiot udzielający tych świadczeń” [uzup. Autora] (wyr. WSA w Bydgoszczy z 12.9.2023 r., I SA/Bd 241/23).
Przy czym: „Nawet wpisanie do rejestru podmiotów leczniczych, nie jest równoznaczne z kwalifikacją wszystkich pomieszczeń (budynku lub jego części) wpisanego podmiotu jako związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Mimo, że w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d [PodLokU ujednolicono] stawkę preferencyjną dla wszystkich podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych (a nie tylko np.: szpitali, przychodni, sanatoriów) – rozszerzając w tym względzie możliwość jej stosowania nie tylko na pomieszczenia zajęte na jej wykonywanie, lecz przede wszystkim związane z tą działalnością to nie oznacza to jednak, iż każdy podmiot prowadzący działalność leczniczą będzie mógł skorzystać z tej stawki preferencyjnej bezwarunkowo. Pomieszczenia związane z działalnością leczniczą (zdrowotną) nie mogą być zasadniczo wykorzystywane na inne cele niż udzielanie świadczeń zdrowotnych np. cele komercyjne, czy też cele osobiste podatnika oraz powinny spełniać wymogi opisane w ustawie o działalności leczniczej oraz rozporządzeniu w sprawie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą, a także powinna w nich być prowadzona faktyczna działalność lecznicza. Wykładnia celowościowa przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d [PodLokU], wskazuje, że założeniem ustawodawcy była realizacja określonej polityki społecznej państwa w dziedzinie ochrony zdrowia oraz dążenie do wsparcia określonych sektorów działalności gospodarczej zajmujących się udzielaniem świadczeń zdrowotnych dla ogółu społeczeństwa, a nie wspieranie poprzez preferencyjne stawki opodatkowania branży komercyjnej” [uzup. Autora] (wyr. WSA w Bydgoszczy z 1.8.2023 r., I SA/Bd 240/23).
Jeżeli w tym przypadku spełniono powyższe warunki, można zastosować stawkę „zdrowotną” podatku od nieruchomości. Natomiast w razie niespełnienia tych warunków, z pytania wynika, że zastosowanie powinna znaleźć stawka przewidziana dla działalności gospodarczej.
