Dofinansowanie wynagrodzeń pracowników z przepisów antykryzysowych a zwolnienie z CIT

Takie stanowisko zajmuje fiskus (np. interpretacje indywidualne Dyrektora KIS z 9.9.2020 r., 0111-KDIB1-3.4010.400.2020.1.MBD; z 4.9.2020 r., 0111-KDIB1-2.4010.281.2020.1.MS; z 2.9.2020 r., 0114-KDIP2-1.4010.218.2020.1.KS).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: PDOPrU), wolne od podatku są dochody (z zastrzeżeniem art. 17 ust. 4–6d PDOPrU), uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Z art. 17 ust. 4 PDOPrU wynika, że zwolnienie to przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. A zatem, zwolnienie to jest formą pomocy publicznej, której celem jest skłonienie przedsiębiorców do rozpoczęcia działalności na terenie SSE. Przepisy powyższe wyznaczają jednocześnie granice korzystania z tej pomocy.

Odnosząc się do przepisów antykryzysowych, zgodnie z art. 15g ust. 1 ustawy z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.; dalej: KoronawirusU), podmioty wymienione w tym przepisie (m.in. przedsiębiorcy), u których wystąpił spadek przychodów w następstwie wystąpienia COVID-19, mogą zwrócić się z wnioskiem o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o wypłatę ze środków FGŚP świadczeń na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia СОVID-19.

Wątpliwości dotyczyły tu ustalenia czy otrzymane przez spółkę działającą w SSE środki z FGŚP na podstawie art. 15g KoronawirusU, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników korzystają ze zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 34 PDOPrU.

Odnosząc się do tej kwestii Dyrektor KIS stwierdził, że co do zasady wsparcie przedsiębiorców w formie dofinansowania wynagrodzeń i składek ZUS stanowi przychód z prowadzonej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jednocześnie, skoro kwota dofinansowania stanowi przychód przedsiębiorcy podlegający opodatkowaniu, to wydatki nią sfinansowane mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile spełniają ogólne warunki z art. 15 ust. 1 PDOPrU. Natomiast w przypadku, gdy wynagrodzenie pracowników oraz należne od nich składki na ubezpieczenia społeczne w części w jakiej zostały dofinansowane, nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych, dofinansowanie tych kosztów nie stanowi też przychodu podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 4 pkt 6a PDOPrU, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Dyrektor KIS zaznaczył, że nie doszło tu do rzeczywistego poniesienia wydatków przez spółkę, bo wydatki na pokrycie wynagrodzeń pracowników zostały pokryte z dofinansowania ze środków FGŚP. W związku z tym nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że spółka poniosła wydatki, bo ciężar ekonomiczny tych wydatków nie wiąże się z rzeczywistym uszczupleniem zasobów majątkowych spółki pochodzących z działalności na terenie SSE.

W takiej sytuacji, dofinansowania do wynagrodzeń pracowników nie można uznać za przychód z działalności strefowej, gdyż nie jest to koszt kwalifikowany dla celów uzyskania pomocy „strefowej”.