Wstrzymanie wykonania może dotyczyć tylko postanowienia nadającego się do wykonania

Z art. 61 § 1 ustawy z 30.8.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej: PostAdmU), wynika, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków . Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy (art. 61 § 3 PostAdmU).

Tymczasem WSA w Łodzi w postanowieniu z 1.8.2017 r. (III SA/Łd 687/17) uznał, że wstrzymanie wykonania może jednak dotyczyć wyłącznie tych aktów administracyjnych, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania . Pojęcie „wykonanie aktu administracyjnego” oznacza zaś spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie. Jak podkreślił WSA, nie każdy akt administracyjny nadaje się do tak rozumianego wykonania. Do wykonania nie kwalifikują się takie akty, które dla swojej realizacji (tj. uzyskania zawartego w nich stanu prawnego lub faktycznego) nie wymagają czynności podmiotów uprawnionych. A zatem, problem wykonania aktu administracji dotyczy aktów:

1) zobowiązujących, ustalających dla ich adresatów nakazy wymaganego zachowania lub zakazy określonego zachowania;

2) na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone obowiązki.

W tym przypadku zaskarżono postanowienie, którym utrzymano w mocy postanowienie o uznaniu za nieuzasadniony zarzut zgłoszony na prowadzone postępowanie egzekucyjne. Z tego postanowienia nie wynika wprost obowiązek uiszczenia konkretnej kwoty zobowiązania. Jak wskazał sąd: „Nie kreuje ono obowiązku uiszczenia zaległości, nie obliguje adresata do określonego zachowania, nie może być również wykonane w trybie przymusowym poprzez wdrożenie administracyjnego postępowania egzekucyjnego.”

W konsekwencji, zaskarżone postanowienie z uwagi na jego charakter nie nadaje się do wykonania ani nie wymaga wykonania. Nie przysługuje więc skarga do WSA na takie postanowienie.