Środki trwałe w Krajowym Standardzie Rachunkowości

Celem KSR 11 jest pomoc w stosowaniu przepisów ustawy z 29.9.1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1047 ze zm.; dalej RachunkU) dotyczących środków trwałych, a zwłaszcza zapewnienie jednolitości rozwiązań stosowanych przez jednostki w zakresie uznawania, wyceny i ujęcia w księgach rachunkowych oraz prezentacji w sprawozdaniu finansowym tego składnika aktywów.

Krajowy Standard Rachunkowości nr 11 obowiązuje jednostki w tym jednostki sektora finansów publicznych, które na podstawie art. 10 ust 3 RachunkU stosują KSR. Natomiast jednostki, w których kierownicy nie podjęli decyzji o włączeniu KSR-ów, jako podstawy do sporządzania sprawozdań finansowych, mogą wykorzystać wiele zapisów nowej regulacji w dokumentacji polityki rachunkowości. Opracowanie komitetu standardów dostarcza, bowiem szereg praktycznych uwag związanych z gospodarką rzeczowymi aktywami trwałymi.

Szczególnie warto zwrócić uwagę na wskazówki dotyczące:

W KSR 11 wyjaśnia się zasady uznawania, wyceny i ujmowania środków trwałych oraz środków trwałych w budowie w księgach rachunkowych, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, jak również zasady prezentacji i ujawniania informacji o nich w sprawozdaniu finansowym jednostki.